Είναι πολλοί αυτοί που σκέφτονται να φύγουν, να μεταναστεύσουν… Μέσα σ’ αυτούς είναι ίσως κάποιοι γνωστοί, φίλοι μας, συγγενείς μας.  Μέσα σ’ αυτούς ίσως είσαι κι εσύ. . .

Λεηλατημένη, ποδοπατημένη, συκοφαντημένη, πληγωμένη Ελλάδα.  Από τις κυβερνήσεις της, από τους συμμάχους της, από τους ανθρώπους της.  Οι τελευταίοι, έστω λίγο ίσως απορήσουν, όμως κάπου, κάπως, κάποτε, κάθε Έλληνας έχει πληγώσει αυτό το μέρος.  Οι Ευρωπαίοι φίλοι μας απλά κοιτάζουν το συμφέρον τους κι αυτό είναι κάτι που το κάνουν καλά!  Με κάθε τρόπο.  Πάντα.  Αν όμως οι Έλληνες έχουν αρχίσει να υποφέρουν από μια καινούργια νόσο που λέγεται «υπό καλλιέργεια ενοχή» και μια τάση εγκατάλειψης των πάτριων μαζί με απόγνωση, οι εκάστοτε κυβερνήτες, υπουργοί, άνθρωποι της εξουσίας, διεφθαρμένοι, δόλιοι, εξαπατητές, κλέφτες, βιαστές: της δημόσιας περιουσίας, των δικαιωμάτων των πολιτών, της παιδείας, των εθνικών πόρων, της πρόνοιας, της αξιοπρέπειας, του μέλλοντος αυτού του τόπου από τι πρέπει ν’ αρρωστήσουν;  Από ποιον πρέπει να κριθούν;  από ποιον πρέπει να τιμωρηθούν;  Από που πρέπει να πάρουν μιαν ετυμηγορία;  Από τον καθένα από εμάς που θα τους δώσει ξανά την ψήφο τους στις επόμενες εκλογές;  Κι αν όχι έναν από τους δύο τότε ποιον;  οι άλλοι δεν μπορούν, είναι ανίκανοι.  Μα όλοι είναι ανίκανοι!  Κανένας πολίτης δεν πρέπει να ψηφίσει κανέναν!  Αυτό είναι το καινούργιο κόμμα, το «δεν ψηφίζω κανέναν».  Ή μήπως θα γεμίσουμε πάλι πλατείες και δρόμους να τους επευφημήσουμε που κατέστρεψαν την Ελλάδα;

Υπάρχουν Έλληνες πολίτες που γουστάρουν την Ελλάδα! Που αγαπούν την Ελλάδα.  Που λατρεύουν τις θάλασσες της, την πολιτιστική της κληρονομιά, τα χωριά της, τα βουνά της, την φιλοξενία της, το αρχαίο πνεύμα της, την φιλοσοφία της, τα γράμματα και τις τέχνες της, που αγαπούν άλλους ανθρώπους, περήφανους που προσπαθούν να διατηρήσουν με κάθε τρόπο και με όση αντοχή έχει απομείνει κάτι από το μεγαλείο που μπορείς να έχεις σαν άνθρωπος και κατ’ επέκταση σαν Έλληνας!

Που δεν μπορούν να ζήσουν και ν’ αναπνεύσουν αν δεν αντικρίζουν κάθε πρωί το απέραντο γαλάζιο ή την καταπράσινη πλαγιά, τον απότομο γκρεμό, την κρυμμένη αμμουδιά, το σμιλεμένο μάρμαρο, το πλακόστρωτο δρομάκι, αν δεν νιώθουν το θαλασσινό αεράκι, το πρωινό φως, τον άπλετο ήλιο και την αύρα χιλιάδων χρόνων πολιτισμού να τους χτυπάει στο πρόσωπο και να τους θυμίζει από που έχουν έρθει, που βρίσκονται και κυρίως που θέλουν να πάνε . .

Υπάρχουν πολλοί.  Είμαστε εμείς όλοι αυτοί που οικιοθελώς και συνειδητά παραμένουμε στον τόπο μας που τόσο αγαπάμε.  Που τόσο πολύ θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει μια διαφορετική πορεία και μέλλον.  Που μέσα από την μιζέρια και τον άφθονο εγχώριο και διεθνή εξευτελισμό δεν πανικοβαλλόμαστε γιατί γνωρίζουμε και νιώθουμε μέσα στο δέρμα μας τη δύναμη του μέρους που μας περιβάλλει.  Που επίσης γνωρίζουμε, ακολουθώντας την ιστορία, ότι πάντα σε δύσκολες και απεχθείς στιγμές κάτι ανθίζει. . .

Χωρίς την τρομοκρατία που μας καλλιεργείται, χωρίς την ηττοπάθεια, χωρίς πανικό μένουμε εδώ: στην Ελλάδα που ξέρουμε γιατί αγαπάμε.  Το πνεύμα δεν φυλακίζεται. Όταν δεν υπάρχει τρόμος υπάρχει προοπτική και μέλλον.  Αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να το μάθουμε τώρα.  Εδώ, στην Ελλάδα και τώρα!

Soundtrack κειμένου:  “Interlude” Μάνος Χατζιδάκις – Κωνσταντίνος Βήτα.