Μέσα σε όλο τον καταιγισμό των πολιτικών εξελίξεων των ημερών αυτή η συναυλία ήταν η καλύτερη εκτόνωση. Μπήκαμε στον σχετικά γεμάτο χώρο του Κυττάρου κατά τις 10:30 για να αντικρίσουμε τους Nano Infect on stage να κλείνουν το set τους. Ενώ οι επιρροές στην μουσική του σχήματος από τους επερχόμενους headliners ήταν εμφανής θα θέλαμε να τους μεταφέρουμε και μια συμβουλή. Ευχαριστούμε για το ζέσταμα με τα “See You In Hell” και “Hellraiser” αλλά όταν τα παίζετε πριν από τους δημιουργούς τους η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και αυτό σας κοστίζει. Αξιόλογα πάντως τα παιδιά και ο ήχος τους καλός.

Αυτή ήταν και γενικά μια ανησυχία για τον συγκεκριμένο χώρο αλλά όπως εξελίχτηκε η βραδιά δεν είχαμε κανένα θέμα. Το fashion show που μεσολάβησε ήταν μια πάρα πολύ καλή κίνηση γιατί και χρόνο είχες να πάρεις το ποτό σου και να χαιρετήσεις κάποιο γνωστό και κάτι γίνονταν στην σκηνή για να μην νιώθεις ότι περιμένεις το τραμ.  Γενικά οι χρόνοι ήταν άψογοι στην αποψινή συναυλία χωρίς βεντετικές καθυστερήσεις και διόλου ίχνος ανοργανωσιάς.

Όταν εμφανίστηκαν οι Suicide Commando επί σκηνής ήταν λίγο μετά τις 11:30. Ο κόσμος τους παρακολουθούσε με ενθουσιασμό μεν αλλά μαζεμένος κάπως δε. Αυτό που κατάφερε ο Johan να ξετυλίξει, ήταν το dance κουβάρι που κρύβουμε μέσα μας και μετά τα πρώτα κομμάτια (Severed Head, Hate Me, Death Cures All Pain, God Is in the Rain), όλοι σείονταν. Το κλίμα είχε πλέον αλλάξει ήταν “ευχάριστο” αν μου επιτρέπεται η έκφραση. Όχι ότι πριν δεν περνάγαμε καλά ,αλλά τώρα το διασκεδάζαμε με το παραπάνω. Δεν παρακολουθούσαμε μια στείρα παράσταση και τα video πίσω από το σχήμα. Συμμετείχαμε ενεργά χορεύοντας, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά ακόμη και τραγουδώντας σε κάποιες φάσεις (Bind,Torture, Kill) . Ενώ κάποιοι θα περίμεναν ότι οι Suicide Commando 25 χρόνια μετά δεν θα είχαν πια κάτι να προσφέρουν , διαψεύστηκαν και με το παραπάνω. Ο αεικίνητος frontman σε συνδυασμό με το live drummer και τα keyboards ήταν το λιγότερο εκπληκτικός. O Βέλγος απόψε έπαιζε για εμάς και όχι επειδή είχε την υποχρέωση να εμφανιστεί. Μεγάλο πράγμα να αγαπάς αυτό που κάνεις και να σε γεμίζει και φάνηκε, στο συχνό χαμόγελο του.

Μικρή απογοήτευση μπορεί να προκάλεσε σε κάποιους το γεγονός ότι δεν έπαιξαν το πιο γνωστό τους hit το Hellraiser, εγώ θεωρό μαγκιά για ένα σχήμα να μην χρειάζεται να στηρίξει όλο του το live σε ένα κομμάτι. Αν ήταν έτσι θα είχαμε πάει στους Purresence ν’ακούσουμε το “I Suppose”.

Περισότερες φωτογραφίες εδώ