Dessert rock σε μια ερειπωμένη πόλη.

Αυτό ακριβώς θύμιζε το κέντρο της Αθήνας το βράδυ της εθνικής μας επετείου, όχι  όμως και το σκηνικό έξω από το Fuzz . Λιγο μετά τις 9 και τουλάχιστον 100 άτομα βρίσκονταν γύρω από την είσοδο του club ελπίζοντας να βρεθεί κάποιος μαγικός τρόπος να μεταφερθούν μέσα. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι Kyuss που έκαναν sold out πάνω στο εθνικό τριήμερο και μια εβδομάδα πριν από την εμφάνιση των Meshuggah  στο Gagarin; Είναι οι δικοί μας Black Sabbath μια μπάντα που με καθόλου airplay  και μεταδιδόμενοι από στόμα σε στόμα απέκτησε κολοσσιαίο status και γέννησε ένα μουσικό είδος ενώ είχε ήδη διαλυθεί γιατί δεν πούλαγε αρκετά.  Αυτούς είχαμε έρθει να προσκυνήσουμε απόψε και ας έλειπε ένα βασικό μέλος τους ο κιθαρίστας Josh Homme που μόλις πριν 10 μέρες είχε εμφανιστεί με του QOTSA στο φεστιβάλ SXSW στο Τέξας.

Οι υπόλοιποι τρεις λοιπόν με την προσθήκη του Bruno Fevery άνοιξαν την βραδιά ακριβώς στις 9:30 με το Gardenia. Ειλικρινά έχασα κάθε επαφή ακούγοντας  τις πρώτες νότες του κομματιού και πιστεύω ότι το όλο  feeling ήταν αμοιβαίο. Ο Garcia αγέρωχος έπαιρνε τις ίδιες πόζες που κάνει στην σκηνή είτε παίζει μπροστά σε 100 άτομα (Unida) , 500 (Hermano) ή σε sold out μαγαζί όπως απόψε.

Hurricane και το headbanging συνεχίζεται. Ένα βαρύγδουπο σφυροκόπημα από τον κοσμο και φωνές ενθουσιασμού υποδέχονται το greatest hits setlist με κομμάτια όπως τα Freedom
Run, 100%, Conan Troutman.  Τα One Inch Man και El Rodeo μάλλον ήταν το αποκορύφωμα της βραδιάς γιατί η πιο standard ροκ δομή τους βοηθάει την μπάντα να χτίσει μια  καλύτερη γέφυρα επικοινωνίας με το κοινό.  Δυστυχώς τα προβλήματα του ήχου μας έκαναν παρέα και απόψε τουλάχιστον για 20 από τα 90 λεπτά που έπαιξε στο σύνολο το γκρουπ.

Σίγουρα τα instrumental κομμάτια θα θέλαμε να ήταν περισσότερα και ίσως κάπως έτσι να ισορροπούσε το set list αλλά ο Garcia δεν είναι άνθρωπος που του αρέσει να κάθετε στα μετόπισθεν , μας παρουσίασε πάντως την παλιοπαρέα (Bjork&Oliveri) και μας ευχαρίστησε για την παρουσία μας. Δεν ήταν όμως τόσο ομιλητικός όπως παλαιότερα που τον είχαμε δει με Hermano. Ίσως γιατί εδώ η μουσική έκλεβε την παράσταση και δεν χρειαζόταν να προσθέσει τίποτα παραπάνω.

Στο encore βυθιστήκαμε στα Spaceship Landing, Allen’s Wrench και Green Machine. Μετά το τέλος του ο κόσμος ήθελε κι άλλο αλλά παρά τις φωνές δεν εμφανίστηκε κανείς στην σκηνή. Όπως και να’ χει αξιοπρεπέστατο reunion  με μοναδικό ίσως παράπονο από την μεριά μας ότι δεν έπαιξαν το Demon Cleaner αλλά τουλάχιστον τους είδαμε live ακόμη και μετά από τόσα χρόνια.

Περισσότερες photos εδώ