Πολυσυζητημένη.  Πολυδιάστατη.  Απειθάρχητη. Απρόβλεπτη.  Κυμαινόμενη.  Απατηλή.  Ανατριχιαστική.  Τρομερή.  Αμαρτωλή.  Τιμωρός κρίση. Άλλοθι, δικαιολογία, εξιλαστήριο θύμα, εφαλτήριο, δεκανίκι, πιπίλα, πόρνη, μάρτυρας, κλισέ κρίση.

Θα μπορούσε να γίνει ψυχιατρικός όρος, δικαστικό επιχείρημα, νομοθετικό αίτιο κι αιτιατό.  Θα μπορούσε να γίνει το ανθρώπινο άλλοθι μας λίγο πριν ξαπλώσουμε στο κρεβάτι μας.  Τι κρίμα όμως, ήδη έχει γίνει όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα που αδυνατούν οι λέξεις και ο χώρος να περιγράψουν.

Η πραγματικότητα είναι γνωστή.  Αρνητική ενέργεια και συμπεριφορά, γκρίνια, κατήφεια, εκμετάλλευση, εξώθηση εαυτού στα άκρα κι εκεί ακριβώς ας αφήσουμε λίγο το βλέμμα μας να περιπλανηθεί: στα άκρα.  Εκεί όπου συγκρούονται δυνάμεις, εκεί που καταλύουν αξίες, όνειρα και συνειδήσεις.  Εκεί όπου συναντάμε την ανθρώπινη αδυναμία ν’ ανταπεξέλθει σε δύσκολες καταστάσεις δίχως να χάσει την όποια σοφία της, την αξιοπρέπεια της, την αυτογνωσία αλλά και την ορθή εκτίμηση των πραγμάτων και τέλος μα πάνω απ’ όλα, την ανθρωπιά της.

Τα έχουμε χάσει όλα, οικονομική ασφάλεια, ελπιδοφόρο μέλλον, αξιόπιστες συνθήκες διαβίωσης, τάξη, κοινωνική επένδυση, περηφάνια, ό,τι απορρέει από την τρομακτική και φρικιαστική λέξη ΚΡΙΣΗ.  Θα μπορούσαμε όμως να μην είμαστε χαμένοι.  Χαμένοι άνθρωποι!  Θα μπορούσαμε να μην εξαπατάμε τον συνάνθρωπο μας που υποφέρει, θα μπορούσαμε να μην εκμεταλλευόμαστε τον εργαζόμενο που υποφέρει, θα μπορούσαμε να μην είμαστε πονηροί, τιποτένιοι, ψεύτες, κακόβουλοι, άπονοι, αγενείς, αισχροί, θρασύδειλοι, κακομοίρηδες στο όνομα της ΚΡΙΣΗΣ!  Ολόκληρος ο κακός μας εαυτός μας εφοδιασμένος με άρματα, με όπλα, με διχαλωτές γλώσσες, φωτιές, σπυριά, πύον, αλυσίδες, καρφιά, αίμα κι εφιάλτη έχει βρει γι’ άλλοθι και θύμα μια μικρή – δισύλλαβη λέξη.  Για να μπορούμε τη νύχτα να γυρνάμε πλευρό και να μη μας νοιάζει, για να μπορούμε να κοιμηθούμε και να μην φταίμε εμείς, για να μπορούμε να απολαύσουμε το «πολύτιμο» life style μας με ελαφριά την καρδιά για όσα έχουμε κάνει επειδή δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλύτερο,  για να μπορούμε να ονειρευόμαστε ότι θα περισώσουμε μερικά  χιλιάρικα εις βάρος κάποιου που δυσκολεύεται να ζήσει γιατί πρέπει να σώσουμε πρώτα τον εαυτό μας, επειδή η αυτοσυντήρηση είναι από τις πλέον αρχέγονες τάσεις του ανθρωπίνου είδους.  Έτσι όμορφα κι «επιστημονικά» πιπιλάμε την καραμέλα της αδιαντροπιάς μας και της ανανδρίας μας λίγο πριν κοιμηθούμε μετρώντας τους αμνούς των αμαρτωλών ενεργειών μας.

Όλα αυτά όμως συμβαίνουν γιατί απουσιάζει από μέσα μας η καλλιέργεια, η στοιχειώδης μόρφωση,  η συμπόνια, η αισθητική, η γενναιοδωρία, η ομορφιά, η ευαισθησία, το ψυχικό μεγαλείο, η αυτοκριτική.  Όλα αυτά δηλαδή που ελλείψει τους προκάλεσαν την μεγάλη κατάντια και τέλος την κρίση.  Επαναλαμβάνεται η λέξη σε περίπτωση που πέρασε απαρατήρητη, ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ.  Θαυμάζεις τον εαυτό σου;  μπαίνεις στην διαδικασία να τον κρίνεις;  γίνεται να ντρέπεσαι για τον εαυτό σου;  από αυτό ακριβώς το σημείο θα μπορούσαν να ξεκινήσουν πολλά καλά.  Από αυτό ακριβώς το σημείο θα μπορούσε να ξεκινήσει η πρόοδος, η αυτοβελτίωση που σε ευρύτερο επίπεδο θα μπορούσε να παρασύρει ανοδικά με «εκκωφαντικό» τρόπο μιαν ολόκληρη κοινωνία.

Πολύ σωστά, από το κεφάλι «βρωμάει» το ψάρι όμως δε νοείται υγιές κεφάλι, υγιής νους μέσα σ’ ένα κεφάλι όταν το σώμα νοσεί, σε αντίθεση όπου ένα υγιές σώμα θα μπορούσε παρασύρει τον «άρρωστο» εγκέφαλο σε υγιή συμπεριφορά και λειτουργία.

Θα μπορούσε λοιπόν κάτι καλό να προκύψει απ’ αυτή την κρίση, σπόρος για το μέλλον, απαραίτητο – μεταβατικό στάδιο για την εξέλιξη μιας κοινωνίας. Αν δεν υπήρχε η ανθρώπινη αδυναμία και υποκρισία και το μεγάλο προσωπικό μας ψέμα θα μπορούσε αυτός ο δισύλλαβος δαίμονας να είναι η μεγάλη μας ευκαιρία!  Το έναυσμα για να στρέψουμε το βλέμμα μας κάπου αλλού.  Να κοιτάξουμε με καινούργια μάτια το περιβάλλον και τους ανθρώπους γύρω μας.  Ν’ απολαύσουμε, κι εκτιμήσουμε εκ νέου όλες τις δωρεάν ή λιγότερο ακριβές παροχές αυτού του τόπου, την φύση, τις πλατείες, τις ανθρώπινες σχέσεις, έναν καφέ, ένα κρασί, ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, την τέχνη, την τέχνη γενικότερα.  Την τέχνη που εκπαιδεύει συνειδήσεις, καταπραΰνει ψυχές κι ανθίζει κυρίως σε περιόδους . . . κρίσης.   Την τέχνη του να είσαι άνθρωπος με αρχές, ιδέες και όνειρα.