Ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ
*
Σκηνοθεσία: Ντάρεν Αρονόφσκι
Πρωταγωνιστούν: Νάταλι Πόρτμαν, Βενσάν Κασέλ, Μίλα Κούνις, Μπάρμπαρα Χέρσι

Για το Ντάρεν Αρονόφκσι έχω πει τα καλύτερα και ποτέ δε με απογοήτευσε ταινία του – τουναντίον, τον θεωρώ μάστορα των εικόνων και δεινό κινηματογραφιστή, με άποψη και ιδέες που μπορούν να ξεπεράσουν τις όποιες σεναριακές αντιξοότητες βρεθούν μπροστά του. Για τον Μαύρο Κύκνο θα παραδεχτώ ότι ουδέποτε κράτησα μικρό καλάθι και έτριβα τα χέρια μου από ικανοποίηση στο άκουσμα και μόνο της υπόθεσης – μου μυριζόταν «χρυσωρυχείο» για έναν τύπο που αρέσκεται στις ψυχολογικές (και με άχτι τις… σχιζοφρενικές) καταβάσεις στην ανθρώπινη ψυχή. Αλλά αντί μαύρος, προέκυψε… άραχλος. Δυστυχώς.

Η (έξοχη) Νάταλι Πόρτμαν είναι η μπαλαρίνα που στοχεύει ψηλά, αλλά διάφοροι παράγοντες (λέγε με υπερπροστατευτική κακούργα μάνα, καταπιεσμένη σεξουαλική ένταση και διάφορα άλλα) την τραβάνε πίσω. Όταν θα εμφανιστεί η πολυπόθητη ευκαιρία της σε μια extravagant βερσιόν της «Λίμνης των Κύκνων», τότε, εκτός από τη μάχη με το χρόνο, θα παλέψει και με ό,τι άλλο βρεθεί μπροστά της. Ήτοι, την κακούργα μάνα, τον γόη σαβουροπη δίκουλα σκηνοθέτη, την πρώην του (και νυν μανιοκαταθλιπτική), τη «λεσβία μέσα της» (χάρη στο charm της Μίλα Κούνις) και, φυσικά, το σατανικό alter ego της! Κουλό; Δε θα ήταν, αν ο Αρονόφσκι έβαζε μέτρο στο εκτόπισμά του και είχε υπό έλεγχο την κατάσταση.

Γιατί, παρά το πολλά υποσχόμενο ξεκίνημά του, το φιλμ καταλήγει μια αφόρητη καρικατούρα «τρελάδικου», όπου αντί για μια γνήσια ψυχοπαθολογική tour-de-force έρχεσαι αντιμέτωπος με καταστάσεις που λίγο απέχουν από την παρωδία! Από τη μία η, καταφανώς αποτυχημένη, προσπάθεια για δράμα (το, ο Θεός να το κάνει, μυστηριώδες ειδύλλιο του Κασέλ με την Πόρτμαν δεν έχει ούτε βάση, ούτε σπίθα) κι από την άλλη η θέληση του Αρονόφσκι να «ξεσκίσει» τον χαρακτήρα της Πόρτμαν και να σου ανοίξει μια Κόλαση της ανθρώπινης ψυχής, λες και είναι τόσο εύκολο όσο το να ανοίγει κονσέρβα. Δεν είναι, όμως. Και εκεί είναι που χάνεται ακόμα περισσότερο το παιχνίδι, ειδικότερα κατά την κλιμάκωση του φιλμ, όπου έρχεσαι αντιμέτωπος με μια προχειρότατη κόπια της Carrie (η γραφικότατη περίπτωση της μάνας-Μπάρμπαρα Χέρσι), με ενδιάμεσους σταθμούς μια άνευ λόγους και αιτίας παραληρηματική υποπλοκή με το πολιτισμικό σοκ που ακούει στο όνομα Γουινόνα Ράιντερ και, φυσικά, με την «εξήγηση» της λεσβιακής φύσης της σχέσης ανάμεσα σε Πόρτμαν και Κούνις. Ολα στραβοτιμωνιασμένα, όλα στην τύχη τους, όλα έρμαια της «λύσσας» του Αρονόφσκι να τα κάνει ένα εντυπωσιακό πακέτο και να τα παρουσιάσει ως ολοκληρωμένη πρόταση. Κάποιοι θα εντυπωσιαστούν, κάποιοι άλλοι θα συμφωνήσουν μαζί μου και θα το ρίξουν στην πλάκα. Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο μόνος δρόμος, αλλά στο μπλοκάκι της «απογοήτευσης», μόλις πρόσθεσα ένα όνομα που δεν έπρεπε να μπει ποτέ.