Του φάγανε τη γυναίκα μπροστά στα μάτια του. Του φάγανε το παιδί εκτός πλάνου. Τον φάγανε κι αυτόν – ή έτσι νομίζανε μέχρι που ξαναεμφανίστηκε για να τον ξαναφάνε και να ξαναεμφανιστεί πιο αποφασισμένος από ποτέ. Είναι ο Ματσέτε, ο πιο τεστοστερονούχος και υπέρλαμπρα cool ήρωας της χρονιάς! Τον είχαμε πρωτογνωρίσει ως τρέιλερ στο projec tτου Grindhouse πριν τρία χρόνια και βαθιά μέσα μας πιστεύαμε ότι αυτή η ταινία πραγματικά ΕΛΕΙΠΕ από το όλο κατασκεύασμα. Ο Ροντρίγκεζ δεν είναι ηλίθιος, βέβαια. Έχει μάθει πλέον από τον καλό του φίλο και δάσκαλο Κουέντιν ότι αν δεν βρέξεις κώλο, ψάρι δεν βγαίνει. Οπότε, ο κοντός, κακάσχημος Μεξικάνος παύλα πρώην federale είναι εδώ, και σε 104 λεπτά γ..μεί και δέρνει. Κυριολεκτικά.

Κατά τη διάρκεια του φιλμ πρέπει να έχεις γερές αντοχές στην αριθμητική για να μη χάσεις το μέτρημα στα σινεφίλ «δώρα» που σου βάζει στην τσέπη ο Ροντρίγκεζ. Από την «τσαλακωμένη» εισαγωγή (και τη σκηνή-ορόσημο με το… κινητό), την αλλοπρόσαλη φιγούρα του Στίβεν Σιγκάλ (με την επιτηδευμένα «γεια σου» ισπανική προφορά) και την πρώτη, βίαιη και τραχιά επαφή με το δυναμίτη που ακούει στο όνομα Ντάνι Τρέγιο (οι φαν δεν περίμεναν τούτη την ταινία για να τον χειροκροτήσουν…), το Machete προχωράει με γοργούς ρυθμούς πάνω σε ενα τεντωμένο σχοινί αμπαλαρισμένων κινηματογραφικών ειδών (οι πολιτικές «σφήνες» απογειώνουν τον camp χαρακτήρα του – και μαζί τον, επιτέλους διασκεδαστικό, ΝτεΝίρο). Εννοείται πως το φρένο το ξεχνάς – άλλωστε είναι τέτοια η δίψα του Ροντρίγκεζ να χωρέσει σχεδόν τα πάντα μέσα στην – επιτηδευμένα – πεζή και ανούσια ιστορία του, που δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια να σταθείς στο «τί είναι αυτό». Τέτοιες απορίες τις ξεχνάς, μιας και το φιλμ είναι φτιαγμένο μονάχα για τους πραγματικά μυημένους, τόσο στο σινεμά αναφοράς του Ταραντίνο (κι έτσι όπως πάει το πράγμα, θα είναι και του Ροντρίγκεζ) όσο και στην όλη grindhouse αισθητική και φιλοσοφία. Οι υπόλοιποι, μάλλον θα ξενερώσουν ή στην καλύτερη θα γελάνε απλώς στα λάθος σημεία.

Το μόνο κρίμα που διέκρινα εγώ ήταν στο φινάλε, το οποίο – ίσως και από το πολύ «γκάζι» – μοιάζει βεβιασμένο και χωρίς την πολυπόθητη κορύφωση, κυρίως όσον αφορά τη «μονομαχία» Τρέγιο-Σιγκάλ, κάτι για το οποίο σχεδόν αδημονείς από την πρώτη στιγμή που τους βλέπεις μαζί, στο ίδιο πλάνο, να ανταλλάσσουν βλέμματα και ατάκες άλλων, περασμένων αλλά ουχί ξεχασμένων, εποχών.

MACHETE
* * * *
Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, Ιθαν Μανίκις
Πρωταγωνιστούν: Ντάνι Τρέγιο, Στίβεν Σιγκάλ, Τζέσικα Αλμπα, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Ρόμπερτ ΝτεΝίρο, Λίντσεϊ Λόχαν, Ντον Τζόνσον