Η διεθνής οικονομική κρίση συμπλήρωσε αισίως δύο χρόνια, αν λάβουμε υπόψη σαν σημείο αφετηρίας της, την κατάρρευση της Liemann Brothers τον Σεπτέμβριο του 2008.  Μπορεί στους περισσότερους από εμάς αυτά τα δύο χρόνια να μας φάνηκαν σαν… δύο αιώνες, αλλά το εφιαλτικότερο σενάριο δεν το είδαμε να ξετυλίγεται ακόμη μπροστά στα μάτια μας και δη στην τσέπη μας! Διαβάζω τις τελευταίες μέρες, πως ακούγεται πλέον από όλο και περισσότερους κοινοτικούς αξιωματούχους (τους «φίλους» μας στις Βρυξέλλες εννοώ!), το ενδεχόμενο να πάρει παράταση το Μνημόνιο, μέχρι τουλάχιστον το 2020!!Ούτε στον χειρότερό μου εχθρό δεν θα του ‘ευχόμουν’ κάτι τέτοιο! Τα έχουν ‘πάρει’ κανονικά οι «φίλοι» μας που σας έλεγα παραπάνω, με την μαύρη τρύπα των εσόδων που καθημερινά όλο και μεγαλώνει (και εγώ που ‘αφελώς’ πίστευα πως μόνο οι μαύρες τρύπες του σύμπαντος έχουν μια εγγενή «ανωμαλία»), που ήδη αρχίζουν και μας ζητούν πρόσθετα μέτρα από φέτος κιόλας και ενώ όλοι νομίζαμε ή θέλαμε να νομίζουμε πως ξεμπερδέψαμε με την μετρολαγνεία για φέτος τουλάχιστον.

Γιατί για το 2011 μόνο ο Θεός θα μας σώσει, άσε που στο νέο του βιβλίο, που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, ο διάσημος αστροφυσικός Στίβεν Χώκινγκ αμφιβάλλει για την ύπαρξή του! Οπότε δύσκολα τα πράγματα..! Ήδη δειλά-δειλά ακούγεται πως τελικά δεν θα επιτευχθεί ο στόχος για την μείωση του ελλείμματος στο 8,1% του ΑΕΠ για το 2010 και για αυτό τον λόγο η κυβέρνηση καταφεύγει στις «αλχημείες», όπως η φορολογική περαίωση, για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα μιας και οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί δεν δείχνουν να παίρνουν μπρος με τίποτα. Μπορεί το μέτρο αυτό να θεωρείται πως «τιμωρεί» τους φορολογικά συνεπής, μιας και διαγράφονται οι φορολογικές ατασθαλίες του παρελθόντος,  αλλά όπως φαίνεται η διάσημη ρήση του Μακιαβέλι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» βρίσκει απόλυτα απήχηση και εφαρμογή.

Παρόλα αυτά, κι ενώ η φοροεπιδρομή έχει «στεγνώσει» την αγορά και αποτελεί τροχοπέδη για την ούτως  άλλως «καταπονημένη» και ασθμαίνουσα οικονομία και ανάπτυξη του τόπου μας (η ύφεση προβλέπεται να φτάσει, να «πατώσει« δηλαδή, στο -5% για φέτος), το «πόθεν έσχες» των πολιτικών μας, φανερώνει πως αποδεικνύονται ιδιαιτέρως καλοί παίκτες σε μια «άτυπη» Monopoly, που στήνεται σε βάρος όλων εμάς των υπολοίπων, με τον αριθμό των ακινήτων που κατέχουν να προκαλούν ‘ζάλη’, αλλά και με τους «παραφουσκωμένους» τραπεζικούς λογαριασμούς τους να συνηγορούν για του λόγου το αληθές. Αλλά και η πολιτική έγινε πλέον επάγγελμα, οπότε ξεχάστε τους όποιους «ρομαντισμούς» του παρελθόντος.

Ας αφήσουμε όμως έστω και για λίγο το «δύσοσμο» παρόν και ας μεταφερθούμε σε εποχές πιο μακρινές, τότε που οι άνθρωποι ήταν πιο αυθόρμητοι και έδειχναν περισσότερο μεράκι σε αυτό που έκαναν. Αυτό είχε γενικότερο αντίκτυπο και στη μουσική βιομηχανία με τα τωρινά χάλια να είναι περισσότερο από εμφανή σε όλους μας. Αυτό θα γίνει περισσότερο κατανοητό με την παρουσίαση που θα ακολουθήσει. Αποφάσισα, στη σημερινή στήλη, να «ανατρέξω» σε «πρώτες» κυκλοφορίες (ντεμπούτο) που άφησαν εποχή το καθένα για τον δικό του ιδιαίτερο λόγο. Ασχολούμενος λοιπόν με το υλικό του σημερινού άρθρου, μετά λύπης διαπίστωσα πως (για μένα τουλάχιστον) σε αυτά δεν συγκαταλέγονται κυκλοφορίες αυτής ή της περασμένης δεκαετίας και πως πρέπει να φτάσουμε σχεδόν 20 χρόνια πίσω για να βρούμε κυκλοφορία ντεμπούτο που να «τάραξε» τα νερά της εποχής. Τα συμπεράσματα, αλλά και τα σχόλια, δικά σας…

1. LED ZEPPELIN – LED ZEPPELIN (1969) : Νομίζω πως δεν υπάρχουν, ανά την υφήλιο, πολλές σπουδαιότερες μπάντες από τους Zeps. Το συγκρότημα που αγαπήθηκε αλλά και μισήθηκε τόσο φανατικά όσο κανένα άλλο, προκάλεσε ένα ισχυρό σοκ στη μουσική κοινότητα με το ομώνυμο άλμπουμ του. «Δανείζεται» το ροκ και το μπλουζ προγενέστερων μεγαθηρίων (Jimi Hendrix Experience, Cream) και το αναγάγει μια κλίμακα παραπάνω έτσι ώστε να ακουστεί πιο «σκληρό» αλλά συνάμα και πολύ τεχνικό όπως άλλωστε άρμοζε στα δεδομένα της εποχής. Γεννημένοι από τις «στάχτες» των Yardbirds, το αγγλικό μπλουζ δεν θα ακουγόταν ποτέ πλέον το ίδιο, είχαν θέσει τον πήχη πολύ ψηλά πλέον. Το περιοδικό Rolling Stone τους «πολέμησε» σφόδρα την εποχή της κυκλοφορίας του, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε τους απανταχού μουσικόφιλους να το εκτιμήσουν δεόντως κάτι που αποδεικνύεται και από τις πωλήσεις του ‘Led Zeppelin I’.

2. THE RAMONES – THE RAMONES (1976) : Αναμφισβήτητα πριν από τους Ramones ήταν οι New York Dolls , όμως μετά από αυτή την κυκλοφορία οι Νεοϋορκέζοι έγιναν η ΑΠΟΛΥΤΗ πανκ μπάντα. «Ξεγυμνώνοντας» την φιλοσοφία του ροκ στα απολύτως απαραίτητα στοιχεία της- τέσσερις άνθρωποι, τρία ακόρντα, δίλεπτα τραγούδια- ξεκίνησαν την αντεπίθεσή τους «διηγώντας» μας ιστορίες του δρόμου: ναρκωτικά, πορνεία, ξυλοδαρμούς παιδιών, επίδοξους φασίστες και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά την νεανική αγάπη. Αποτελούν είδωλο για τους πανκ (αλλά και όχι μόνο, μιας και μουσικοί από παρακλάδια της ροκ τους μνημονεύουν για την επιρροή που τους άσκησαν) που σέβονται τον εαυτό τους.

3. THE JIMI HENDRIX EXPERIENCE – ARE YOU EXPERIENCED? (1967) : Ότι και να πούμε για αυτόν τον «μάγο» της εξάχορδης θα είναι λίγο. Δεν νομίζω να έχουν γραφεί τόσα πολλά (αλλά και να έχει εξυμνηθεί τόσο ευρέως) για έναν άνθρωπο με μουσική καριέρα μόλις λίγων ετών (τρία αν δεν κάνω λάθος). Εύκολα λοιπόν κατανοεί κάποιος πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ξεχωριστή κυκλοφορία που το ελάχιστον άλλαξε τον τρόπο που παιζόταν η κιθάρα έως τότε. Διατηρώντας ο Hendrix τις ρίζες του στο R&B (καμία σχέση με το σημερινό..), χρησιμοποιεί χωρίς φειδώ την παραμόρφωση της κιθάρας του και μας σερβίρει ένα εκρηκτικό μείγμα ψυχεδελικού ροκ. Αμέτρητοι κιθαρίστες προσπάθησαν, από τότε έως και σήμερα, να μιμηθούν την τεχνική του αλλά..μάταια!! Στο εν λόγω άλμπουμ, συνεπικουρούμενος από τον N. Redding (μπάσο) και τον M. Mitchell (τύμπανα), βρίσκει το πρόσφορο έδαφος να μας χαρίσει κομμάτια που θα μείνουν για πάντα στην ιστορία, όπως το ‘Manic Depression’  και το ‘I Don’t Live Today’. Για όποιον σέβεται την δισκοθήκη του!

4. R.E.M. – MURMUR (1983) :  Όταν έρχεται η στιγμή να συζητήσω για το ντεμπούτο των REM, δύο πράγματα μου έρχονται κατευθείαν στο μυαλό, το απίστευτο δέσιμο και η «αρμονία» στην απόδοση των μελών του συγκροτήματος που έχει ως αποτέλεσμα να φαντάζει «ιδανική» η ρήση  « το όλο να ξεπερνά το μερικό», και δεύτερον η περίφημη άρνηση της μπάντας να χρησιμοποιήσει πλήκτρα, γεγονός σχεδόν «εξωπραγματικό» για τα δεδομένα της εποχής.  Το Murmur θεωρείται ‘all time classic’ και αυτό γιατί ακούγεται τι ίδιο ευχάριστα ακόμη και σήμερα αλλά κυρίως γιατί επηρέασε την indie rock σκηνή όσο λίγα άλλα! Για του λόγου το αληθές ρωτήστε τους U2 αλλά και τους NIRVANA!

5. PEARL JAM -TEN (1991): Δίσκος που «υμνήθηκε» στις τάξεις του grunge την χρονιά που βγήκε (ήταν και το Nevermind των NIRVANA αλλά το ‘Ten’, μην ξεχνάμε, ήταν η πρώτη κυκλοφορία αυτής της σπουδαίας μπάντας που βγάζει αξιόλογες κυκλοφορίες ακόμη και σήμερα). Το ‘Ten’ συνδύασε την δυναμική και τον αυθορμητισμό ενός underground συγκροτήματος με τα riff και την τεχνοτροπία των arena rock σχημάτων. Δίσκος με άκρως προσωπικό στυλ αλλά και συγχρόνως εμπορικό, με την καλή έννοια, ανέδειξε αρκετά hit όπως τα ’Even Flow’, ’Alive’ και ’Jeremy’. Σήμερα οι Pearl Jam αποτελούν μια αξιοσέβαστη δύναμη του χώρου αλλά ακόμη και αν είχαν διαλύσει μετά την κυκλοφορία του ’Ten’, ένα πράγμα θα ήταν το μόνο σίγουρο: θα θεωρούνταν ακόμη «θρυλικοί»!

Πληροφοριακά μόνο να αναφέρω ότι το debut άλμπουμ που έχει πουλήσει περισσότερο παγκοσμίως, έως σήμερα, είναι το ‘Appetite For Destruction’(1987) των γνωστών και μη εξαιρετέων Guns N’ Roses (ίσως βέβαια για κάποιους ανθρώπους, οι αριθμοί να μη λένε πάντα την αλήθεια, αλλά εγώ πάντως σας το είπα!!).

Υ.Γ. Κάτι «χαλαρό» και «ενδιαφέρον» για το τέλος: Ορίστηκε από τον ΟΗΕ επιτροπή υποδοχής, με επικεφαλή μια Μαλαισιανή αστροφυσικό, για τους εξωγήινους εάν και εφόσον αποφασίσουν να μας επισκεφτούν στην περίπτωση που βαρεθούν εκεί που είναι και κάνουν ένα ταξιδάκι αναψυχής..!!! Θα μου πείτε «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν» αλλά να μας ενημερώσουν παρακαλώ πολύ τι θα περιλαμβάνει αυτό το διαγαλαξιακό μενού..!!!