Νεαρός και φιλόδοξος μάνατζερ δισκογραφικής αναλαμβάνει την εξαιρετικά… επικίνδυνη αποστολή να παραλάβει έναν «τελειωμένο» ροκ σταρ απο το Λονδίνο και τον μεταφέρει «σηκωτό» στο Λος Αντζελες προκειμένου να πάρει τα πάνω του με ένα revival του πιο πετυχημένου tour της καριέρας του. Στην πορεία θα τους πάρει και θα τους σηκώσει κυριολεκτικά, ιδίως όταν μπαίνει στη μέση ο… Τζέφρι.

Δε χρειάζονται αναλύσεις, υπερβολικά πολλά λόγια και κουραστικές επεξηγήσεις για μια ταινία όπως το Σηκωτός για τη Συναυλία. Πρόκειται για κωμωδία, με την εξευτελιστικά «απλή», σταράτη έννοια του όρου. Είναι φτιαγμένη για να σε κάνει να γελάσεις και το καταφέρνει στο 100%, χωρίς να σου ματαιώσει τις προσδοκίες. Δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση επ’αυτού, de facto.

Εκεί που θέλω να σταθώ είναι στο γενικότερο «μανδύα» του νέου αίματος του κωμικού αμερικάνικου σινεμά. Δε θέλω να μπω σε συγκρίσεις με τις «παλιές σχολές», άλλωστε γι’αυτό λέγονται και παλιές. Τις εκτιμάς, τις σέβεσαι, εννοείται πως γελάς ακόμα μαζί τους. Αλλά επειδή η ζωή συνεχίζεται, το μέλλον πρέπει να βάζει τη στάμπα του αλλού, και αυτή η στάμπα λέγεται πλέον «παρέα του Τζουντ Απατοου». Η σχολή του τονίζει τη χοντράδα σαν πλήρως ελεγχόμενο αστείο και σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να έχεις ξεκαρδιστεί με κάτι που, θεωρητικά, έπρεπε να το πείς «σαχλό» και να προσπεράσεις. Ισως είναι η ενότητα ύφους, ίσως η ύπαρξη – επιτέλους! – ενός γνήσιου κωμικού ρυθμού, ίσως οι «κοντινοί» χαρακτήρες που δεν καταλήγουν καρικατούρες επειδή οι τύποι που τους ερμηνεύουν έχουν και μια ιδέα από υποκριτική… Δεν ξέρω αν είναι κάποιο από όλα αυτά μόνο του ή όλα αυτά μαζί τέλος πάντων. Το Σηκωτός για τη Συναυλία, πάντως, τα έχει όλα αυτά και ο συνδυασμός του θυμίζει τη γεύση πικάντικου φαγητού που, αντί να ξεθυμαίνει, γίνεται όλο και πιο έντονη με το πέρασμα της ώρας!

Cool σκηνοθεσία, ατάκες να πέφτουν σε ρυθμό μυδραλιοβόλου, σκηνές που αν δε σε γονατίσουν θα σε κάνουν σίγουρα να ξεχάσεις το όνομά σου (θυμηθείτε τον Τζέφρι…), ο Ράσελ Μπραντ σε ενα ρόλο που μπορεί να χαρακτηρίσει ΠΟΛΛΟΥΣ επόμενους που θα θέλουν να του μοιάσουν (και μόνο ο Puff Daddy μπορεί να του κλέψει λίγο τη δόξα άμα τη εμφανίσει του), καταιγιστικός ρυθμός και μια απο τις καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες κωμικές στιγμές της χρονιάς είναι μπροστά σου. Καλοκαιριάτικα, δεν το λες και λίγο.