Το να μπεις στην διαδικασία να διαβάσεις 422 σελίδες για τους Sonic Youth νομίζω ότι οι περισσότεροι από εσάς θα το θεωρήσουν εντελώς περιττό. Αφού τους ξέρεις, κάθε δίσκος μετά το 1990 ακούγετε σχεδόν ίδιος και όσο για του προγενέστερους δεν λέω, αριστουργήματα αλλά όχι και να τούς ακούς κάθε μέρα. Κάτι σαν την θρυλική έκφραση της δεκαετίας του 90 “δεν ακούω ελληνικά σπίτι αλλά μόνο όταν βγαίνω έξω” που έλεγες άμα ανακάλυπτες ότι η γκόμενα που της την πέφτεις είναι κυριλοσκυλού. Παρόλα αυτά εμείς τις διαβάσαμε,και όχι μόνο αυτό αλλά ακούσαμε και όλη τη δισκογραφία ως συνοδευτικό. Τι ανακαλύψαμε; Ότι δεν ξέραμε τίποτα για τους Sonic Youth και μαζί με μας οι περισσότεροι που περνιούνται ως ειδήμονες στον χώρο.

Αρχικά ταξιδεύουμε πολύ πίσω γνωρίζοντάς τα μέλη και την κατάσταση της ζωής τους μέχρι που φεύγουν από το σπίτι τους (άλλες χώρες, περίεργα ήθη και έθιμα, ακούς εκεί φεύγουν τα παιδιά από το σπίτι). Μέτα περνάμε στα 80s και εκεί μαθαίνουμε ότι τα παιδιά που είχαν μεγαλώσει με Led Zeppellin και arena rock το είχαν βαρεθεί και ήθελαν κάτι διαφορετικό για τα αυτιά τους. Το punk ήταν καλό αλλά ξεθώριασε νωρίς. Το hardcore ήταν πιο γνήσιο και ατόφιο, τους εξέφραζε περισσότερο και προσπάθησαν να κάνουν κάτι σχετικό. Στην ψυχή τουλάχιστον. Αυτό είναι λοιπόν το wake-up call στον μουσικόφιλο που του ανοίγει μια διάστασή την οποία μεγαλώνοντας στην Ελλάδα δεν θα την είχε ποτέ.

Σίγουρα δεν ακούμε classic metal ballads ακόμη αλλά το farewell tour οι Scorpions εδώ το κάνουν. Το να προσπαθείς να παίξεις κάτι ‘άλλο’ σε μια Αμερική που κολυμπάει από το metal στην pop καταλαβαίνεις ότι δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα. Εκεί οι Sonic Youth πρωτοπορούν δημιουργούν ρεύμα και μας παρασέρνουν με ιστορίες για την ηχογράφηση των δίσκων τους σε στούντιο μέσα σε γκέτο, και live σε lofts στο Lower Manhattan. Αν δεν σας φτάνουν αυτά προσθέτετε και special guest stars βεληνεκούς Lydia Lunch. Για επιδόρπιο έρχεται η μουσική που καλύπτει άπειρα είδη και φάσματα αλλά και το γεγονός ότι κουρδίζουν τις άπειρες κιθάρες ευτελούς αξίας μόνοι τους γιατί κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει για αυτούς.

Η προώθηση στην Ευρώπη, τα live, καθώς και το μεγάλο τους άγχος του πώς να περάσουν σε πολυεθνική χωρίς να θεωρηθούν ξεπουλήμενοι ακολουθεί μετά. Μαζί και οι άπειρες προσπάθειες για ένα single. Στα 90s γνωστοί και φίλοι γίνονται superstar και σε μερικούς πέφτει βαρύ (βλέπε Cobain) . Όχι όμως και στους ίδιους που την παλεύουν μια χαρά καταφέρνοντας να ανασκευάσουν τον εαυτό τους και να επιβιώσουν για μία ακόμη δεκαετία. Στην οποία όμως παραμένουν ίδιοι κατά βάθος και αυτό μετράει γι’αυτό και το πας μέχρι τέλους. Σίγουρα θα ήθελες μερικά παραπάνω trivia ή σκηνικά sex, drugs and rock n’ roll, αλλά τότε διάβασε το I’m Ozzy!

Καλή λιτή αρκετά εγκυκλοπαιδική περιγραφή, με στοιχεία λογοτεχνικής δημοσιογραφίας, σε κρατάει για τα 2/3 αλλά στο τελευταίο μέρος αν δεν αγαπάς την μπάντα αποχωρείς. Ορίστε έβαλα και μία σοβαρή πρόταση για να μην γκρινιάζετε.