Ο ΑΠΙΘΑΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΦΟΞ
* * * *

Σκηνοθεσία: Γουές Αντερσον

Πρωταγωνιστούν (οι φωνές τους): Τζορτζ Κλούνεϊ, Μέριλ Στριπ, Γουίλεμ Νταφόε, Τζέισον Σουόρτσμαν

Στις σκοτεινές  εποχές που διανύουμε, είναι πλέον μετρημένοι στα δάχτυλα οι σκηνοθέτες εκείνοι που ακόμα έχουν αυτό το «touch» που μετατρέπει την ικανότητα σε στιλ, τη φαντασία σε πρόταση και την τεχνική σε σήμα κατατεθέν. Είναι ο Ταραντίνο, είναι ο Μπάρτον, είναι ο Νοέ, άντε και κανα-δυο ακόμη που μάλλον ξεχνάω. Τέτοιος, είναι και ο Γουές Άντερσον. Ιδιάζουσα περίπτωση, έχει ΚΑΙ το στιλ ΚΑΙ την αυθεντικότητα ενός γνήσιου δημιουργού, οι ταινίες του είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με αυτά ενώ και οι χαρακτήρες του παραμένουν εντυπωσιακοί κλώνοι του ιδίου. Είναι από τους προσωπικά πολύ αγαπημένους μου, λατρεύω και ταυτόχρονα ζηλεύω την τεχνική και την αισθητική του, αλλά όταν έμαθα πως θα γυρίσει animation (χωρίς να έχει τη «στάμπα» της βεβαιότητας όπως ο, έτσι κι αλλιώς animator, Τιμ Μπάρτον) ομολογώ οτι χαλάστηκα και δεν είχε ούτε για πλάκα μεγάλες προσδοκίες.

Φούμαρα! Ο Άντερσον είναι εδώ και ο Κύριος Φοξ είναι ταινία 100% δική του, από την αρχή μέχρι το τέλος κι από καρέ σε καρέ. Είναι σχεδόν απίστευτο, ενα κλασικό παιδικό βιβλίο του Ρόαλντ Νταλ να μετατρέπεται σε μια πανδαισία ενήλικων συναισθημάτων, σα να γράφτηκε από σαραντάρη με προβλήματα παιδικής προσαρμοστικότητας! Η ιστορία του, στην επιφάνεια παιδική: ο κύριος Φοξ, «μουράκλα» δημοσιογράφος και… αλεπού βλέπει τη ζωή τη δική του αλλά και της κοινότητάς του να διατρέχει άμεσο κίνδυνο από τρεις σατανικούς κυνηγούς-προύχοντες και αποφασίζει να οργανώσει τη δική του μίνι επανάσταση. Προσπερνώντας την προφανή παραβολή «αγαθό ζωντανό vs κυνικό ανθρωπόμορφο κτήνος», η εμμονή του Άντερσον με τις δυσλειτουργικές οικογένειες είναι κι εδώ… απαστράπτουσα. Μέσα από ένα δαιδαλώδες κυνικό χιούμορ, η ιστορία της οικογένειας Φοξ είναι η ιστορία της οικογένειας Τένενμπαουμ στο πιο… animal print της. Βάλτε τις δύο ταινίες δίπλα-δίπλα και συγκρίνετε. Υπάρχουν στιγμές που υπάρχει η αίσθηση της απογειωτικής συναισθηματικής ταύτισης των ηρώων και δη όταν η – μόνιμη στις ταινίες του – στιγμή της απώλειας ή της απόρριψης καθρεφτίζεται σε αψεγάδιαστα ενσταντανέ στα πρόσωπα μισής ντουζίνας αλεπούδων με φωνές celebrities (που αγγίζουν ώρες-ώρες και τα όρια της… πραγματικής ερμηνείας). This is not a kid’s fairytale, στα σίγουρα!

Περιττό, δε, να συμπληρώσουμε  για την τεχνική του Άντερσον. Είναι σχεδόν συγκινητικό να βλέπεις  το καδράρισμα-σήμα κατατεθέν αυτού  του ανθρώπου να ζωντανεύει σε κάθε κίνηση, σε κάθε χάχανο, σε κάθε δάκρυ. Είτε το ονομάσεις animation (που πλέον μόνο υποτιμητικός όρος δεν είναι) είτε κανονικό fiction, ο Απίθανος Κύριος Φοξ είναι μια ταινία του Γουές Αντερσον και αυτό είναι η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί μια «παιδική» ταινία να κάνει στον εαυτό της.

Πάνος Κατσιμπέρης | skotseziko-ntous.blogspot.com