Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, – δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα λόγια – δε θέλω να τ’ ακούσω. Σώπα. Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου…
Ήταν η «Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου στην εισαγωγή του “Tear” που με είχε γοητεύσει, λίγα χρόνια πριν… Το κομμάτι – ποίημα των Electric Litany είχε συμπεριληφθεί τότε σε συλλογή του Postwave.gr και αποτέλεσε την πρώτη γνωριμία μου με το μουσικό σχήμα του Αλέξανδρου Μιάρη και της παρέας του. Σχεδόν τρία χρόνια μετά, η ρυθμική, σχεδόν σαγηνευτική μελωδία του συγκεκριμένου κομματιού μοιάζει να έχει στοιχειώσει και να έχει ποτίσει κάθε “απρόσιτη”, κάθε μοναχική γωνία της ψυχής….
Υπερβολές, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος… Κι όμως. Η μουσική των Electric Litany είναι -περήφανα- γεμάτη …υπερβολές. Από κείνες τις υπερβολές που χαρακτηρίζουν κάθε σύγχρονη μορφή μουσικού ρομαντισμού, κάθε αξιοπρεπή προσπάθεια για τη σύνθεση μελωδιών διαχρονικών, λιτών και ταυτόχρονα τόσο περιεκτικών.
Οι Electric Litany με την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά μας παραδίδουν ένα έργο αριστοτεχνικής υφής, έναν πίνακα με πολλές αποχρώσεις του γκρι, του μαύρου αλλά και του λευκού, αφήνοντάς μας να αποτυπώσουμε πάνω του κάθε μας σκέψη, κάθε αίσθηση πόνου και χαράς, αλλά και να ερμηνεύσουμε την προκλητικά φειδωλή έκφρασή τους όπως εμείς νιώθουμε. Κι άλλοτε μας παρασύρουν σε θλιβερά όνειρα με άρωμα βροχής -αλλά κι ελπίδας…- (όπως πολύ πετυχημένα αναφέρει το δελτίο τύπου που συνοδεύει την πολύ απλή αλλά συνάμα εκλεπτυσμένη συσκευασία του album) στις κρύες νύχτες του Φεβρουαρίου (“What the hell did you expect from those who wait a single hand? They deconstruct their hopes, to find a way back…”), ενώ άλλες φορές μας θυμίζουν τις στιγμές που ακόμα και η μουσική δεν φαίνεται ικανή να μας κρατήσει όρθιους στην απογοήτευση της πραγματικότητας (“All the birds know, but don’t say, when the song fails, to hold me…”).
Το μυαλό μου πηγαίνει πίσω στο Νοέμβριο του 2008. Τότε που ήξερα ότι οι headliners της συναυλίας εκείνης δεν θα είχαν να μου πουν τίποτα, μετά την εμφάνιση των νεορομαντικών τροβαδούρων, μετά από κείνη την αισθαντική ηλεκτρική λιτανεία που μόλις είχα ακούσει. Τότε που έφυγα νωρίς, γνωρίζοντας ότι η παρέα στην οποία είδα δώσει όλη την προσοχή μου, θα κατάφερνε να κρατήσει την αθωότητά της και παρ’όλα αυτά …να κερδίσει τον “πόλεμο”!
Tracklist
01.Don’t Fear The War
02.Home
03.The Dunes
04.Tear
05.(Like We Do In) January
06.Minute
07.The Roses Came
08.A Dream Worth Dreaming
09.A Time (Never Be Late)
10.February
http://www.myspace.com/electriclitany
Σχολιάστε