Στο ευρύ κοινό οι Midlake έγιναν γνωστοί κυρίως με το δεύτερο τους album (“The Trials of Van Occupanther”), ενώ οι περισσότεροι από όσους τους είχαν ακολουθήσει από την πρώτη τους προσπάθεια (“Bamnan and Slivercork”), μάλλον εξέλαβαν ως θετική τη μετάβασή τους από την lo-fi electronica σε ήχους σαφώς πιο (70’s / Indie) rock. Ανάμεσα στα άλλα η μπάντα του Tim Smith είχε να ξεπεράσει και τον σκόπελο της εν μέρει δικαιολογημένης, αλλά πολλές φορές υπερβολικά συχνής σύγκρισης του μουσικού ύφους τους με αυτό των Radiohead.

Οι Midlake στο νέο τους πόνημά φλερτάρουν δημιουργικά με τους αγαπημένους τους δυσαρμονικούς συνδυασμούς μουσικών φθόγγων, μια πρακτική που ελάχιστες μπάντες (όπως οι Radiohead, οι Flaming Lips και οι εν μέρει οι Band Of Horses) έχουν καταφέρει να την μετουσιώσουν σε κάτι μεστό και ουσιώδες.

Το “The Courage of Others” είναι λίγο πιο δυσκίνητο -στιχουργικά και μελωδικά- και αρκετά πιο απρόσιτο από το προηγούμενο έργο (“The Trials Of Van Occupanther”) του μουσικού σχήματος από το Τέξας, επιτυγχάνει όμως να είναι διαπεραστικό και σχεδόν …“πολυτελές”.

Στιχουργικά είναι γεμάτο νοηματικές αντιφάσεις και ιστορίες που δεν φαίνονται να φτάνουν ποτέ σε κάποιο οριστικό τέλος… σα να σε καλούν να τις ολοκληρώσεις εσύ και να προσφέρεις στον ήρωά τους τη λύτρωση που δεν θα μπορούσε (σχεδόν) ποτέ να επέλθει στις 240 λέξεις ενός κομματιού.

Στις ιστορίες του “The Courage of Others” ο ήρωας παλεύει με τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις του, βρίσκεται μια ανάσα από το να τις δαιμονοποιήσει, αλλά στο τέλος τις αποδέχεται ως το μοναδικό “στήριγμα” στην μοναχική του πορεία, αποφεύγοντας όμως και να τις θεοποιήσει.

I have been cruel and kind without knowing. I fell in the silence overwhelmed by these days. For I have been shown dear rulers, ruling all things, thinking the world was mine to lay hold on. I breathe in the promise of maiden and man, but each have their own illusions to hold onto… (Rulers, Ruling All Things)

Ο Tim Smith ωσάν εμπνευσμένος θεατρικός σκηνοθέτης, εμπλουτίζει το νέο του δημιούργημα με έναν σχεδόν πένθιμο λυρισμό και αφήνει τις λιτές μελωδικές γραμμές, που τόσο πολύ λατρεύει, να αναδείξουν το συνθετικό ταλέντο του. Αποφεύγοντας τα ηχητικά ξεσπάσματα που θα καθιστούσαν τα τραγούδια του πιο επικά και ευήκοα, καταφέρνει να καταδαμάσει κάθε συναίσθημα οργής, μετατρέποντάς το σε έναν μελωδικό καμβά καλυμμένο με μερικές από τις πιο ανεπιτήδευτες αποχρώσεις της μελαγχολίας…

I will train my feet to go on with the joy, a joy I have yet to reach. I will let the sound of these woods I have known sink into blood and to bone.
I will wear the sun, ancient light through these woods, woods that I walk through alone. I will long to see all that waits to be known… (Core of Nature)

Είναι τουλάχιστον ενθαρρυντικό το γεγονός ότι υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν φαίνονται διατεθειμένοι να ενδώσουν στα κελεύσματα της τρέχουσας μόδας και νοοτροπίας της μουσικής βιομηχανίας. Κρατούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τους έκαναν γνωστούς, τα εμπλουτίζουν με τα τρέχοντα ερεθίσματά τους και μας παραδίδουν έργα που φαντάζουν ικανά να παραμείνουν λαμπερά αλλά και επίκαιρα στο πέρασμα του χρόνου.

Tracklist

01 “Acts Of Man”
02 “Winter Dies”
03 “Small Mountain”
04 “Core Of Nature”
05 “Fortune”
06 “Rulers, Ruling All Things”
07 “Children Of The Grounds”
08 “Bring Down”
09 “The Horn”
10 “The Courage Of Others”
11 “In The Ground”