Θυμάμαι πως ένα από τα αγαπημένα μου μυθιστορήματα σαν παιδί ήταν το «Ενα Παιδί Μετράει τ’Αστρα» του Μενέλαου Λουντέμη. Και θυμάμαι ακόμα πως, όταν ήμουν ζοχαδιασμένος με κάτι, ήθελα να ανοίξω ξαφνικά την πόρτα μου και να βγω σε έναν άλλον κόσμο, βγαλμένο από καρτούν ή παιδικά αυτοκόλλητα. Επίσης, τι πιο συνηθισμένο σε ένα παιδί με ανήσυχη φαντασία, να προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι κάποιο περίεργο πλάσμα βρίσκεται δίπλα του και τον προκαλεί σε περιπέτειες; Ξέρω, αφελές, παιδιάστικο. Κι όμως. Αυτή είναι η Χώρα των Μαγικών μου Πλασμάτων. Και η διαδικασία της ενηλικίωσής μου… και της δικής σου.

Είναι μοναδικό το συναίσθημα. Ο πιτσιρικάς της ταινίας του Τζονζ, ο μικρός Μαξ, είναι το παιδί που, κατά πλειοψηφία, είμασταν όλοι μας. Ένας συνηθισμένος, καθημερινός καυγάς με τη μαμά του, τού ανοίγει την πόρτα της φαντασίας του. Πλέον, βρίσκεται ανάμεσα σε τεράστια, τριχωτά πλάσματα, που τον έχουν σα βασιλιά τους. Και του κάνουν όλα τα χατίρια, και ξαφνικά η οικιακή θλίψη μετατρέπεται σε παραμυθένια περιπέτεια. Χωρίς ίντριγκα, χωρίς υποπλοκές, χωρίς πολιτικές ή άλλες σημασίες. Απλώς, τα παιδία παίζει. Μέχρι να έρθει η ώρα που ο Μαξ θα ξυπνήσει στην καθημερινότητα, δίπλα στην αγκαλιά της μαμάς του, και θα ζητήσει να ξανακοιμηθεί για να μην ξεχάσει το όνειρο.

Χωρίς πολλά-πολλά, η ταινία του Σπάικ Τζονζ είναι η επιστροφή στην αθωότητα. Έτσι ακριβώς όπως ένας indie Αμερικανός «πολυπραγματευτής» την είδε μέσα απο τις σελίδες ενός παιδικού βιβλίου. Την περιστοίχισε με ένα υπέροχα «διαφορετικό» σάουντρακ-σύμπραξη των Κάρτερ Μπέργουελ και Καρεν Ο. Της έδωσε ψηφιακά εφέ σε μετρημένες ποσότητες για να μη χαλάσει την αυθεντικότητά της. Της έδωσε μια ντουζίνα τριχωτούς χαρακτήρες που ερμηνεύουν καλύτερα απο τον «σταρ» που κρύβουν οι διάσημες φωνές τους. Έβαλε στη θέση του πιτσιρικά τον Μαξ Ρέκορντς, και προφανώς του είπε να παίξει… τον εαυτό του. Σα να αμόλυσες τη δεκάχρονη φύση σου σε ένα δικό σου λούνα-παρκ. Να πάλεψες με τα θηρία, να γνώρισες καινούριους φίλους και στο τέλος να έπρεπε να πείς «αντίο» γιατί ήσουν αναγκασμένος να γυρίσεις σπίτι. Μέσα σε λιγότερο απο 90 λεπτά, όλη σου η μικρή ζωή. Το παιχνίδι σου. Η ελευθερία σου.

Μπορεί το φιλμ να έχει χίλια δύο ελαττώματα, αν το ψάξεις κι από τις τέσσερις πλευρές του τετραγώνου. Αλλά αν δεν είσαι ικανός να κοιτάξεις πίσω από τον καθρέφτη έστω και για 90 λεπτά, είσαι δέσμιος της πραγματικότητας. Δε θα είσαι ποτέ ξανά παιδί, και ταινίες σαν κι αυτή πιθανώς δε σου λένε τίποτα. Ευτυχώς, εγώ έστω και στο νήμα, το κατάλαβα. Δοκίμασέ το κι εσύ.

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΓΙΚΩΝ ΠΛΑΣΜΑΤΩΝ (* * * *)
Σκηνοθεσία: Σπάικ Τζονζ
Πρωταγωνιστούν: Μαξ Ρέκορντς, Κάθριν Κίνερ, Μαρκ Ράφαλο