Αν γνωρίζεις σε βάθος τα βιβλία του σερ Αρθουρ Κόναν Ντόιλ, τότε γνωρίζεις πως ο μυθικός του ήρωας είναι αυτό ακριβώς που βλέπεις σε τούτη την κινηματογραφική μεταφορά. Ξεκινάω άγαρμπα, το ξέρω, αλλά είναι η αλήθεια – δυστυχώς για κάποιους «καλοθελητές»…
Από ‘κει κι έπειτα, η ιστορία δεν λες ότι κεντρίζει ολότελα το ενδιαφέρον. Ο Σέρλοκ, πάντα με τον πιστό του «σύντροφο» δόκτορα Γουότσον, προσπαθούν να βρουν άκρη στην μπερδεμένη περίπτωση του Λόρδου Μπλάκγουντ που φαίνεται πως… επέστρεψε από τον Άλλο Κόσμο και ετοιμάζει μια περίεργη συνωμοσία κατά της «God Save the Queen» πατρίδας τους. Και αν εξαιρέσεις το – κακό – γεγονός ότι ουσιαστικές ανατροπές δεν υπάρχουν και οτι ο βασικός σκελετός της πλοκής εξελίσσεται όπως ακριβώς τον φαντάστηκες, αυτή η νέα, φρεσκαρισμένη αλλά και πιστή στην κουλτούρα του Ντόιλ επανεμφάνιση του διάσημου ντετέκτιβ είναι ένα διασκεδαστικότατο κινηματογραφικό joyride. Και οι λόγοι είναι δύο. Πρώτον, ο ρυθμός.

Βασικός παράγων του πράγματος, ο Γκάι Ρίτσι και κάποια από τα σκηνοθετικά χαρακτηριστικά του, ένα εκ των οποίων η αξιοποίηση του μοντέρ Τζέιμς Χέρμπερτ, που δεν αφήνει ούτε στιγμιότυπο να πέσει νεκρό από αρρυθμία, προκαλώντας έτσι το ενδιαφέρον της παρακολούθησης, ακόμα κι όταν το στόρι προσπαθεί να καλύψει (άλλοτε πετυχημένα, άλλοτε όχι) τις τρύπες του. Δεύτερον, οι δύο πρωταγωνιστές του. Ο,τι και να πούμε για τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζ. είναι πλέον περιττό. Ο Χολμς, όπως τον φαντάστηκε ο Ντόιλ, παίρνει κυριολεκτικά σάρκα και οστά από τον Ντάουνι, είναι περίεργος, εκκεντρικός χιουμορίστας, ρέμπελος, τσαπατσούλης, μάλλον ανέραστος αλλά και με τις γνωστές εκρήξεις ευφυΐας του (καμία σχέση με το all-clean ατσαλάκωτο στιλ του Μπέιζιλ Ραθμπουν). Δεν υπάρχει στιγμή στο φιλμ που ο Ντάουνι να μην κλέβει όποιο καρέ και αν εμφανίζεται, είτε με τις κινήσεις του προσώπου του είτε με την ακατάληπτη λονδρέζικη προφορά του είτε με το οριακά brutal του χαρακτήρα του. Δίπλα του, ο Τζουντ Λο, εξαιρετική (εκ του αποτελέσματος) επιλογή για το ρόλο του ρεαλιστή Γουότσον, «ντυμένος» καθώς είναι του ορίτζιναλ λονδρέζικου φιζίκ του και με απαράμιλλο ερμηνευτικό στιλ, ίσως το τέλειο συμπλήρωμα του σαρωτικού Ντάουνι Τζ. Κρίμα που το υπόλοιπο καστ μοιάζει περισσότερο με συμπληρωματική γλάστρα και ειδικά η Ρέιτσελ ΜακΑνταμς, από την οποία μένει ανεκμετάλλευτο και το όποιο ερωτικό glitch μοιάζει να εμπεριέχεται στη σχέση της με τον Χολμς.
Εν ολίγοις, ο Sherlock Holmes είναι ακριβώς η ταινία που περίμενες να δεις. Γρήγορος, μοντέρνος, με χιούμορ, δράση και δύο πρωταγωνιστές που ξέρουν να αξιοποιούν τις περσόνες τους. Και συμπληρωματικά, μια ελάχιστα ενδιαφέρουσα πλοκή και ένα μάτσο δεύτεροι ρόλοι που απλά υπάρχουν… Δε θα πω «κρίμα», γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα.

SHERLOCK HOLMES (* * *)
Σκηνοθεσία: Γκάι Ρίτσι
Πρωταγωνιστούν: Ρόμπερτ Ντάουνι Τζ., Τζουντ Λο, Ρέιτσελ ΜακΑνταμς, Μαρκ Στρονγκ

Πάνος Κατσιμπέρης | skotseziko-ntous.blogspot.com