Τα καλύτερα και τα χειρότερα της κινηματογραφικής σεζόν 2008-2009

Όπως το συνηθίζω κάθε χρόνο, οι δύο από τις πιο αγαπημένες μου ασχολίες είναι οι λίστες με τις καλύτερες ταινίες αλλά και τις μεγαλύτερες «πίπες» που αντίκρυσαν τα ταλαιπωρημένα μάτια μου σε μια ολόκληρη κινηματογραφική σεζόν…

TOP-10: ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ

1. ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ του Τόμας Αλφρεντσον
Μεταφυσικό δράμα; Νεκροφιλικό ρομάντζο; Δακρύβρεχτο ghost story; Σκεπτόμενος τι από τα παραπάνω θα μπορούσε επακριβώς να χαρακτηρίσει το αριστούργημα του Αλφρεντσον, στέκομαι πάντα στην τελευταία εικόνα του: ένας ασυνήθιστος διάλογος με σήματα Μορς, ανάμεσα σε ένα ασυνήθιστο ζευγάρι, στο ξεκίνημα ενός ασυνήθιστου ταξιδιού. Σπαραχτική κατακλείδα και απογείωση για ένα φιλμ ήδη φτασμένο στα δυσβάσταχτα ύψη της αθώας(;) παιδικής ψυχανάλυσης.

2. Η ΣΥΝΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ του Τσάρλι Κάουφμαν
Ομολογώ οτι άρπαξε το 8 1/2 απο τα μαλλιά και το “τέντωσε” διαννοουμενίστικα όσο δεν πήγαινε. Αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ τη συναισθηματική φόρτιση που ένα τόσο ανεξέλεγκτα εγκεφαλικό φιλμ μπόρεσε να μου προκαλέσει. Ισως επειδή περίμενα ένα απλώς τριπαρισμένο “ταξίδι” με σφραγίδα Κάουφμαν και όχι, όπως αποδείχτηκε τελικά, ενα 8 1/2 για τη γενιά που εγώ κι εσύ, εξίσου ανεξέλεγκτα κουβαλάμε στις πλάτες μας.

3. SLUMDOG MILLIONAIRE του Ντάνι Μπόιλ
Είναι τυχαίο οτι το Bollywood “γεννά” τα πιο δακρύβρεχτα real-time stories; Είναι “στημένο” το γεγονός οτι ο Ντάνι Μπόιλ είναι ο πιο σύγχρονος βρετανός eye-candy σκηνοθέτης της εποχής μας; Είναι ανούσιο ένα συνηθισμένο στόρι να γίνεται συναρπαστική σαπουνόπερα; Όχι… Είναι γραφτό.

4. WALL-E του Αντριου Στάντον
Με την Pixar πλέον δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα. Δεν μπορώ να εξηγήσω ποιο είναι αυτό το μαγικό συστατικό που μετατρέπει σχεδόν όλα τα animation projects της σε κινηματογραφικές πανδαισίες που ξεπερνούν πολλά απο τα live-action αναμασήματα ιδεών και κλισέ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δε, ένας απλός σωρός από μέταλλα και μικροτσίπ μας έκανε να προβληματιστούμε και να δακρύσουμε όσο ποτέ δεν περιμέναμε από ένα απλό, ταπεινό, αλλά τελικά μεγαλειώδες, animation.

5. MILK του Γκας Βαν Σαντ
Πρέπει να είμαι απο τους λίγους που δεν είδαν την ταινία του Βαν Σαντ ως άλλη μια τροχοπέδη για τη δικαίωση ομοφυλοφιλικών κινημάτων και αξιών. Στα μάτια τα δικά μου, ο Χάρβεϊ Μιλκ ήταν η απόλυτη προσωποποίηση της δικαίωσης του διαφορετικού. Δεν βρήκα σημασία στην πράξη, αλλά στο πιστεύω. Στην ιδέα. Κι ας κοιμάται με ο,τι θέλει στο κρεβάτι της.

6. WATCHMEN του Ζακ Σνάιντερ
Εφαγε τρελή γιούχα απο το κοινό, δέχτηκε κριτικά σχόλια που το έριχναν… στον Καιάδα του φιλμικού σύμπαντος και εκτοξεύτηκαν φριχτά πυρά εναντίον του. Το γιατί, μάλλον δε θα μπορέσω να το κατανοήσω, ίσως επειδή δεν κοίταξα το ρολόι μου ούτε μια φορά στις τρείς ώρες διάρκειάς του. Ισως πάλι επειδή, τελικά, πρόκειται για ενα κινηματογραφημένο κόμικ με… balls μεγαλύτερα των “ιδιόρρυθμων” (για να μη βωμολοχήσω) κριτικών…

7. BRUNO του Λάρι Τσαρλς
Πες τον ακραίο. Πες τον επιτηδευμένο. Πες τον χοντροκομμένο. Πες τον εγωκεντρικό. Πες τον όπως διάολο θες. Αλλά σκέψου πρώτα πόσο πιο μίζερος θα ήταν ο κινηματογραφικός πλανήτης αν έλειπε αυτός ο ευφυής καμικάζι που μπορεί να ισοπεδώσει ο,τι αξία νομίζουν ότι πρεσβεύουν οι επιφανείς, οι διάσημοι, οι προβεβλημένοι του κόσμου. Ονόμασέ τους Αμερικάνους, ονόμασέ τους celebrities, ονόμασέ τους… Χάρισον Φορντ. Όπως και να τους ονομάσεις, θα υπάρχει πάντα ένας γκέι fashionista Μουτζαχεντίν να τους βάλει στη θέση τους…

8. STAR TREK του Τζ.Τζ. Εϊμπραμς
Πολύ περισσότερο από μια σφιχτοδεμένη περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, αυτός ο φιλμικός “διακτινισμός” του Εϊμπραμς δεν χρωστά παρά ελάχιστα στον τηλεοπτικό προκάτοχό του. Ένα καινούριο, φρέσκο, σύγχρονο, μοντέρνο και διασκεδαστικότατο ταξίδι στο άπειρο (κι ακόμα παραπέρα…) που στο τέλος του θες να δείς ακόμα περισσότερο και αρχίζεις να ανυπομονείς για τα μελλούμενα… Beam us up, J.J.!

9. GRAN TORINO του Κλιντ Ιστγουντ
Αν έπρεπε με κάποιο τρόπο ο Ιστγουντ να μας αποχαιρετήσει σαν ηθοποιός, αυτό το φιλμ ήταν τελικά η σωστή οδός. Ισως μοιάζει γλυκόπικρο, αλλά είναι τόσο συγκινητικός αυτός ο αποχαιρετισμός που προσπερνάς με δάκρυα στα μάτια τις όποιες σεναριακές ατέλειες και επικεντρώνεις την προσοχή σου σε μια ερμηνευτική αποθέωση που ποτέ δε θα τολμούσες να σκεφτείς οτι θα αντικρύσεις. Standing ovation και κάτι που ποτέ δεν περίμενα οτι θα παραδεχτώ…

10. ΤΡΟΠΙΚΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ του Μπεν Στίλερ
Ενα σαρωτικά ξεκαρδιστικό μάθημα αντι-χολιγουντιανής νοοτροπίας, μέσα στον ίδιο τον πυρήνα που τη γέννησε και τη θρέφει! Σε ηγετικό (πίσω απο την κάμερα) ρόλο ο Στίλερ, σε ηγετικό (μπροστά απο αυτήν) ρόλο ο Ντάουνι Τζούνιορ. Δε θέλει και πολύ σκέψη, απλά να αναφέρεις οτι αν το Χόλιγουντ είχε αξιοποιήσει έστω και τη μισή του βλακεία, σήμερα θα τη βγάζαμε μονάχα με ενα TiVo και Μάθιου ΜακΚόναχι…

 

DROP-10: ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ

1. ΕΡΩΤΑΣ Α ΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ του Ντόναλντ Πίτρι
Υπάρχουν ταινίες που ώρες-ώρες σου βγάζουν ενα ασίγαστο μίσος για την ίδια σου την καταγωγή! Και φαντάσου, ακόμα χειρότερα, όταν δεν είναι καν ελληνικές…

2. ΝΕΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΝΙΑΤΑ του Φράνσις Φορντ Κόπολα
Παραλίγο να εξοριστεί στα ράφια των dvd-άδικων και όχι… άδικα. Τελευταία στιγμή έγινε το κακό και το είδαμε σινεμασκόπ και vistavision. Και, ειλικρινά, ακόμα και ο ίδιος ο Κόπολα θα το απευχόταν αυτό!

3. Η ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ του Θόδωρου Αγγελόπουλου
Σπύρο; Ελένη; Σπύρο; Ελένη; Σπύρο; Ελένη; Σπύρο; Ελένη; Σπύρο; Ελένη;

4. ΠΕΡΙ ΤΥΦΛΟΤΗΤΟΣ του Φερνάντο Μεϊρέλες
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις την εμπειρία θέασης αυτής της τραγωδίας, στην κυριολεξία, απο τη στιγμή που δεν έχεις καταφέρει να τη δείς ολόκληρη! Ντροπή για τον Μεϊρέλες, που μέχρι πρότινος τον είχες ικανό μόνο για… Top-10.

5. ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ του Μάικλ Μαν
Σκηνικά μελετημένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Κοστούμια προσεγμένα. Καλλιτεχνική διεύθυνση στην υπηρεσία της ιστορικής πιστότητας και ατμόσφαιρας. Ενα καστ πασίγνωστων, αγαπημένων ηθοποιών. Και η φωτογραφία; Home video! Ο Μαν κατέληξε κλινική περίπτωση, επισήμως…

6. HANCOCK του Πίτερ Μπεργκ
Πετάει ο Γουίλ Σμιθ; Πετάει. Στο box-office. Γιατί απο ‘κει και πέρα έχει χάσει την πρωταγωνιστική του ταυτότητα, ίσως και τα brains του, δεδομένου ότι χρηματοδότησε κιόλας αυτό το εκτρωματικό υβρίδιο περιπέτειας δράσης και… ψυχαναλυτικής κομεντί.

7. ΣΦΡΑΓΙΣΜΕΝΑ ΧΕΙΛΗ του Στίβεν Ντάλντρι
Υπόθεση για άρλεκιν; Τσεκ. Ρομάντζο για βίπερ; Τσεκ. Σκηνοθεσία σαπουνόπερας; Τσεκ. Ερμηνείες για θέατρο σκιών; Τσεκ. Πολιτικό μήνυμα για τηλεπαράθυρο του Αυτιά; Τσεκ. Αποτέλεσμα; Μίλα μου και μανταρίνια!

8. ΣΟΥΛΑ ΕΛΑ ΞΑΝΑ του Βασίλη Μυριανθόπουλου
Οχι Σούλα! Μείνει εκεί που είσαι! Και πάρε και όλο το ΕΚΚ μαζί σου!

9. KNOWING του Αλεξ Πρόγιας
Θα μπορούσα να μιλήσω και μόνο για το απίθανο φινάλε του ή τις αμέτρητες end-of-the-world σαχλαμαρίτσες, αλλά θα κολλήσω στη σκηνή όπου ο Νίκολας Κέιτζ, αντιλαμβανόμενος τί μαλακία πάει να παιχτεί με το τέλος του κόσμου, αναφωνεί «Oh, man…». Επικές σκουπιδοcult στιγμές!

10. Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΝΤΖΑΜΙΝ ΜΠΑΤΟΝ του Ντέιβιντ Φίντσερ
Δεν τη λες «μια από τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς» με κρύα καρδιά, αλλά η θέση της σε αυτή τη λίστα είναι σχεδόν… τιμητική, λόγω της τεράστιας απογοήτευσης που ένιωσα παρακολουθώντας αυτά τα βασανιστικά 166 λεπτά της…

Πάνος Κατσιμπέρης | skotseziko-ntous.blogspot.com

Αυτή την Τετάρτη 16.12.2009, στις 23.00 συντονιστείτε στο MindRadio.gr για την live Cine-Ανασκόπηση στο Lost Echoes Radio Show. Ο Ιωάννης Γλυκός φιλοξενεί τον cine-κριτικό του Lost Echoes.net Πάνο Κατσιμπέρη για μια “alternative” ανασκόπηση των καλύτερων και χειρότερων ταινιών της σεζόν 2008-2009, συνοδεία μερικών από τα πιο αξιόλογα soundtracks και scores των παρουσιαζόμενων ταινιών.