Αρχές Οκτωβρίου  άνοιξε τα φτερά της «η αγαπημένη» μας αεροπορική εταιρία και μαζί της ξεκίνησε η (γλυκανάλατη) καμπάνια με τα χιλιάδες Post-it κολλημένα πάνω στο αεροσκάφος που ξεκινάει την πτήση του (τα συγχαρητήρια μας στο post-production αν και δεν ήταν ιδιαίτερα πειστικό). Κάτι οι «φωνές» όσων «αγαπούν» την αεροπορική εταιρία, κάτι τα Post it που ξεκολλούσαν παρασέρνοντας τα μηνύματα των θαυμαστών και την αγάπη τους, δεν νομίζουμε ότι αυτή η ταινία ευχαρίστησε ιδιαίτερα τον πολύ επιτυχημένο και απαιτητικό επιχειρηματία και καινούργιο ιδιοκτήτη της εταιρίας. Ας πάμε όμως στην ταμπακέρα, που μας αφορά περισσότερο. Εδώ η μουσική είναι προσανατολισμένη στο στοιχείο της «αγάπης» με έναν τρόπο νοσταλγικό και έντονα συναισθηματικό. Χωρίς να το αντιληφθούμε, ακούγοντας ξανά και ξανά το μουσικό αυτό θέμα, ήρθε στο μυαλό μας η ταινία «Πολίτικη Κουζίνα» που σάρωσε το κινηματογραφόφιλο κοινό πριν μερικά χρόνια, μαζί και εμάς αν εξαιρέσουμε την επιλογή του πρωταγωνιστή. Αργότερα ήρθε και η «φήμη» ότι η μουσική ανήκει στην Ευανθία Ρεμπούτσικα που ήταν υπεύθυνη και για τη μουσική της ταινίας που μόλις αναφέραμε.

Την Ευανθία Ρεμπούτσικα δεν θα την σχολιάσουμε μόνο και μόνο από σεβασμό. Είναι από τις λίγες παρουσίες στον ελληνικό χώρο που το ήθος και η κατάρτιση της σε αυτό που κάνει σου δημιουργούν την υποχρέωση να υποκλιθείς στην προσωπικότητα της. Θα σχολιάσουμε όμως το συνδυασμό των μνημών που ανασύρει με τη μουσική της (αν όντως είναι δική της). Όπως και να έχει αυτή η μουσική σε παραπέμπει στη συγκεκριμένη ταινία. Τι ήταν τώρα αυτή η ταινία; Η ιστορία του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης ή έστω ενός μέρους του, περασμένη μέσα από την ιστορία ενός παιδιού που μεγαλώνοντας έρχεται στην Αθήνα, όπως και πολλοί άλλοι ομογενείς του. Η επιτυχία της μουσικής της ταινίας ήταν ότι κατάφερε να κεντρίσει εκείνες τις χορδές του Έλληνα, που εξακολουθούν να τον κάνουν να νιώθει περήφανος και όπως όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε, ο  σημερινός Έλληνας δεν έχει και πολλές τέτοιες ευκαιρίες. Και πάλι λοιπόν, το συναίσθημα καλά κρατεί.

Ο συνειρμός μεταξύ διαφημιστικής καμπάνιας και ταινίας είναι άμεσος και τελικά λειτουργεί θετικά για το προϊόν, την αεροπορική εταιρία δηλαδή. Είναι όμως συγκρίσιμα μεγέθη η ιστορία, έστω και ενός Έλληνα της Κωνσταντινούπολης, με μια αεροπορική εταιρία που όσο «εθνική» και να είναι, δεν αποτελεί την ιστορία του τόπου μας; Πιστεύουμε πως όχι. Όσο κι αν εξυπηρετεί το συναίσθημα που πρέπει να έχει η διαφημιστική ταινία, η σύγκριση με τη ζωή και τις μνήμες ενός ανθρώπου τη βγάζει λάθος. Το ίδιο το συναίσθημα που υποκρίνεται ότι υπάρχει η διαφημιστική ταινία, είναι εξ ορισμού λάθος. Κανείς δεν αγαπά, ένα αεροπλάνο. Μπορεί να τον διευκολύνει στη ζωή του, αλλά παραμένει ένα άψυχο μέσο. Είναι αστείο και να το συζητάει κανείς. Όταν όμως θες να μιλήσεις στη μάζα, γιατί ας μην γελιόμαστε, μάζα είμαστε στο μυαλό του επιχειρηματία, οφείλεις να χρησιμοποιήσεις ως κινητήριο μοχλό το μόνο πράγμα που θα την ταρακουνήσει και αυτό είναι το συναίσθημα. Το «εύκολο» συναίσθημα, αυτό της νοσταλγίας και ακόμη μια φορά, της εθνικής υπερηφάνειας.