Δώδεκα χρόνια έχουν περάσει από τότε που οι περισσότεροι ήρθαμε σε επαφή με το φαινόμενο που φέρει το όνομα «Rammstein». Αναφέρομαι βέβαια στην προβολή της ταινίας «Χαμένη Λεωφόρος», όπου το εφιαλτικό τοπίο του Ντ.Λιντς συνδέθηκε με τη μπάσα φωνή που επαναλάμβανε το όνομα του συγκροτήματος με το κοφτό κιθαριστικό ριφ να αναπτύσσεται απειλητικά. Χώρια το «Hierrate Mich», για το οποίο έχει πει πολλά ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Έκτοτε, η πορεία του γερμανικού συγκροτήματος μόνο ανοδική έχει υπάρξει, κατακτώντας τις καρδιές ενός παγκόσμιου κοινού, που δεν πολυνοιάζεται για το γεγονός ότι χωρίς το σχετικό «σκονάκι», δεν μπορεί να καταλάβει πολλά από αυτά που λένε.

Βέβαια, αυτό είναι μόνο το ένα μέρος, διότι και οι συναυλίες των Rammstein αποτελούν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, όπως και το συνολικό marketing που τους συνοδεύει ακόμα και όταν ο επερχόμενος δίσκος φαίνεται να αργεί απελπιστικά. Αναφέρομαι βέβαια στο «Liebe ist fűr alle da», που προσφάτως κυκλοφόρησε, αφού πρώτα το single και videoclip «Pussy», φρόντισε να ταράξει –και να θολώσει προς στιγμήν- τα νερά.

Στο νέο άλμπουμ συνυπάρχουν τα κοφτά-επιθετικά ριφ με τα πιο μαλακά περάσματα. Όχι με την συναισθηματική φόρτιση του «Reise, reise». Εδώ ο ήχος ακούγεται πιο επιτηδευμένος. Τευτονικός μεν, πιο άμεσος και πιο «κοφτός» δε. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι περιλαμβάνει όλα εκείνα τα στοιχεία που θέλουν οι οπαδοί να ακούσουνε, αν και πλέον είναι τόσο μεγάλη η γκάμα των ανθρώπων που τους ακολουθούμε, πού καθιστά την οποιαδήποτε υπόθεση επικίνδυνη ως προς τη σχέση της με την αλήθεια.

Το «Rammlied» που ανοίγει το δίσκο είναι επιβλητικό. Ο Till Lindermann εμφανίζεται μέσα σε ένα μυστηριακό ηχητικό περιβάλλον, με παράλληλες φωνές να τον συνοδεύουν, σαν να βγαίνουν όλα μαζί μέσα από κατακόμβες και αμέσως μετά οι σκληρές κιθάρες και η γνώριμη …αρρενωπή παρουσία του frontman μάς ταρακουνάνε για τα καλά. Ένας ύμνος έχει μόλις δημιουργηθεί και θα τρυπώσει στα μυαλά τόσο αυτών που θα ενωθούν με τις ορδές που θα παρακολουθήσουν την επερχόμενη tour όσο και αυτούς που επιμένουν στη μοναξιά του δωματίου τους.

Στιχουργικά, τα πράγματα δεν έχουν διαφοροποιηθεί πολύ, σε σχέση με το παρελθόν. Προβληματικές καταστάσεις που στοιχειώνουν στο μυαλό, συμπεριφορές που μόνο «κανονικές» δεν μπορούν να χαρακτηριστούν, καταφέρνουν ωστόσο να συγκινήσουν τον ακροατή. Και μόνο η σκηνή ανθρωποφαγίας που εξελίσσεται στο εξώφυλλο, οφείλει να προϊδεάσει τον ανυποψίαστο αγοραστή, ότι κάτι πολύ περίεργο λαμβάνει χώρα.

Τα «Ich Tu Dir Weh», «Waidmann’s Heil» και «Haifisch» προσφέρουν ήχο industrial-metal, με περισσότερα ή λιγότερα ηλεκτρονικά στοιχεία. Θα τα λατρέψουν τόσο οι οπαδοί των κολοσσιαίων διδαξάντων του είδους Ministry όσο και οι θιασώτες των πιο «σκοτεινών» ιδιωμάτων. Στο «Haifisch» ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι στίχοι και το πώς αυτοί αλλάζουν ανάλογα με το πώς θα μεταφραστούν καθώς και η υφέρπουσα αναφορά σε τραγούδι των Kurt Weil και Bertolt Brecht .

Το B****** είναι αυτοτελής κατάσταση, ένας ολιγόλεπτος δυναμίτης, με ισχυρές grind/thrash metal αναφορές, θυμίζοντας ανάλογα εγχειρήματα των παλαιών Sepultura. Ο τίτλος φέρεται να μην σημαίνει κάτι συγκεκριμένο, όντας επινόηση του Lindermann.

Και μετά έρχεται η πρώτη μπαλάντα, σαν να βγαίνουμε απότομα από την καταιγίδα και να μεταφερόμαστε στο Παρίσι, ένα μελαγχολικό φθινοπωρινό απόγευμα, όπως διαβάζουμε στον τίτλο Fruehling In Paris. Αν και από την αρχή οι R+ έχουν φλερτάρει με τις μπαλάντες (χαρίζοντας εξαιρετικά τραγούδια στο Reise, reise), εν τούτοις αυτό είναι πέρα από κάθε προσδοκία. Επιπλέον, η αναφορά στο γνωστό γαλλικό “Non, je ne regrette rien”, της Édith Piaf., με τον τρόπο που γίνεται, αφήνει περιθώρια για διαφορετικού τύπου «αναγνώσεις».

Ωστόσο το επόμενο τραγούδι, που μάς επιστρέφει σε πιο γνώριμα μουσικά μονοπάτια είναι και το πλέον αμφίσημο του δίσκου, όχι μόνο για το ιδιόμορφο (μελαγχολικό και ταυτόχρονα εκρηκτικό) κλίμα που δημιουργεί, όσο για το τί εννοεί, κάτι για το οποίο δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμα. Το Weiner Blut (αίμα της Βιέννης) είναι αρχικά αναφορά στον Joseph Fritzel (πατέρας-κτήνος και βιαστής της κόρης του, στη γνωστή ιστορία…) και ταυτόχρονα αναγνωρίζεται ως ένα από τα πιο βαριά τραγούδια του σχήματος.
Και ακολουθεί η «πέτρα του σκανδάλου», το γνωστό «Pussy», που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών από φεμινιστικές οργανώσεις και «κόστισε» την αποβολή του videoclip από τα κανάλια και το internet, ελέω των σκηνών sex που περιέχει. Πιασάρικο, με rock κιθαριστικά ριφ προορισμένα για τα club και τις αρένες, παρωδεί τα σεξιστικά (και όχι μόνο) κλισέ των Γερμανών. Στίχοι που προσβάλλουν προς κάθε κατεύθυνση. Οι Rammstein κάνουν πλάκα και ταυτόχρονα μπορούμε να …θαυμάσουμε για μια ακόμα φορά την κοινωνία σε όλη της την υποκρισία. Φωνάζουμε εναντίον αυτού που θίγει καταστάσεις και όχι τις ίδιες τις καταστάσεις. Η καλύτερη διαφήμιση για τον δίσκο και ο μηχανισμός δημιουργίας εντυπώσεων στα «κόκκινα».

Το ομώνυμο «Liebe Ist Fur Alle Da» (Η αγάπη είναι για όλους εκεί) και το «Mehr» (Κι άλλο) ανεβάζουν ταχύτητα, αναμειγνύουν τον γνωστό ηχητικό ογκόλιθο με punk (στην πρώτη περίπτωση) και προσφέρουν μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάμειξη υφών και θεατρικής απόδοσης (στη δεύτερη).
Τέλος, ο δίσκος κλείνει με την όμορφη μπαλάντα «Rotter Sand» (κόκκινη άμμος). Πράγματι, εδώ συνεχίζεται η παράδοση που θέλει κάθε δίσκο να κλείνει με ένα φορτισμένο συναισθηματικά τραγούδι (ξεχωρίζω βέβαια μακράν το Amour, amour…) και αυτό θα τραγουδηθεί πολύ από τους φίλους του σχήματος.

Εδώ ολοκληρώνεται η αναφορά στο «Libe Ist Fűr Alle Da». Προσωπικά, δεν θα ήθελα να πάρω θέση στη σχετική κουβέντα που προσπαθεί να κατατάξει τον δίσκο, σε σχέση με τους προηγούμενους. Αυτό είναι κάτι που θα το κρίνει η ιστορία, μάλλον σε σύντομο χρονικό διάστημα. Σίγουρα δεν είναι Μutter και Reise, reise. Για κάποιους είναι υποδεέστερο και του Sehnsucht. Είναι όμως διαφορετικό από ότι έχουμε ακούσει από τους Rammstein, πιο πολύπλοκο σε επίπεδο συνόλου. Mε λιγότερο πολυδαίδαλες ενορχηστρώσεις και σαφείς αναφορές στο πρωτόλειο Herzeleid. Τα Rammleid και Pussy θα ξεσηκώνουν για τα επόμενα χρόνια τους αναρίθμητους φίλους και φίλες του σχήματος και θα φέρουν κοντά κάποιους από αυτούς που τους γνώρισαν με το Bestrafe Mich. Όλα τα υπόλοιπα καλούνται να τα αναλύσουν όσοι ακολουθούν τους Rammstein όλα αυτά τα χρόνια. Το σίγουρο είναι ότι και αυτός ο δίσκος θα καταλάβει μια ξεχωριστή θέση στη δισκοθήκη τους και την καρδιά τους.

1.     “Rammlied”
2.     “Ich tu dir weh”
3.     “Waidmanns Heil”
4.     “Haifisch”
5.     “B********” (Bückstabü)
6.     “Frühling in Paris”
7.     “Wiener Blut”
8.     “Pussy”
9.     “Liebe ist für alle da”
10.     “Mehr”
11.     “Roter Sand”

 

 

ΥΓ1. Για τη συγγραφή αυτού του άρθρου, άντλησα στοιχεία από την αναφορά του αγγλικού Metal Hammer, τη Wikipedia, την παρουσίαση από το postwave.gr και το site Herzeleid.com, που περιλαμβάνει και τις «ανεπίσημες» μεταφράσεις των έργων των Γερμανών μουσουργών.

ΥΓ2. Ο δίσκος κυκλοφορεί σε διάφορες εκδόσεις. Πέρα από την κοινή, που είναι αυτή που περιγράφεται στο παρών άρθρο, υπάρχει η special (περιέχει επιπλέον δίσκο με πέντε τραγούδια, δύο εκ των οποίων παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον), διπλό βινύλιο και η Deluxe που περιλαμβάνει εκτός από τα δύο cd της special, ένα ζευγάρι χειροπέδες, λιπαντικό σπρέϋ και έξι dildos, ομοιώματα των μορίων των μελών του σχήματος! Το …σύνολο έρχεται σε μεταλλικό βαλιτσάκι.

ΥΓ3. Λίγη γκρίνια: α) ο δίσκος έφθασε στα δισκάδικα με δύο και πλέον ημέρες από την ημερομηνία που είχε ανακοινωθεί στο επίσημο site. Στα torrent είχε τοποθετηθεί στην ώρα του… Καλύτερα οι εταιρίες να μάς προσέχουν περισσότερο, όσο θέλουμε να δώσουμε ένα σεβαστό ποσό για την «νόμιμη» έκδοση των δίσκων τους…
β) Η Ελλάδα απουσιάζει προκλητικά από τη λίστα της επερχόμενης περιοδείας. Γιατί αυτό; Πόσους ακόμα συνταξιούχους θα δούμε; Πόση ακόμα απαξίωση θα ανεχθούμε;