Πώς είναι αλήθεια να προσπαθείς να αναπνέεις σε ένα χώρο που το οξυγόνο έχει αρχίσει να τελειώνει; Ακόμα και αυτή η φαινομενικά υπερβολική μεταφορά δεν μοιάζει αρκετή για να περιγράψει την τρέχουσα κατάσταση στον χώρο της λεγόμενης synthpop μουσικής σκηνής. Η synthpop (στη σύγχρονη μορφή της και πάντα μετά τα 80s) σαν μουσικό κίνημα έζησε τις τελευταίες μέρες δόξας κάπου εκεί… μέσα στην δεκαετία 1995 – 2005. Κάποιοι από μας ζήσαμε “από κοντά” το αναπάντεχο come back μια σκηνής που έμοιαζε εν μέρει με κάποιου είδους αναβίωση της electro-pop της δεκαετίας του 80.

Με λίγες περισσότερες κιθάρες αλλά και μελωδία περισσότερο προσαρμοσμένη στις προσταγές των σύγχρονων fans της, η synthpop κατόρθωσε να φτάσει στο peak της, να περάσει ακόμα και σε κάπως περισσότερα mainstream αυτιά… και τελικά να “πεθάνει”. Η σκηνή ανύπαρκτη πλέον, ή απλά μετεξελιγμένη σε κάτι εντελώς διαφορετικό (κάποιοι εκπρόσωποί της την άφησαν για πιο mainstream / pop πειράματα, ενώ οι περισσότεροι την παράτησαν και ασχολήθηκαν με πιο hard core / noisy μουσικά μονοπάτια) αποδείχτηκε ασύμφορη και άφησε ελάχιστους εκπροσώπους της να προσπαθούν ματαίως να αποδείξουν ότι κάτι μπορεί να υπάρχει ακόμα, κάπου… εκεί μακριά…

Μήπως τελικά και οι Mesh ανήκουν σε αυτή την τελευταία κατηγορία; Μέσα από μια σειρά δύσκολων καταστάσεων (με τον Neil Taylor να αποχωρεί, και το group να μην έχει κάποιο σίγουρο συμβόλαιο για την κυκλοφορία της -επερχόμενης τότε- δουλειάς του) τα δύο εναπομείναντα μέλη του σχήματος, ο Mark Hockings και ο Richard Silverthorn έβαλαν το κεφάλι κάτω και δηλώνοντας απόλυτα προσηλωμένοι στον σκοπό τους, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν μια αν μη τι άλλο αξιόλογη νέα δουλειά που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα απογοητεύσει τους φανατικούς τους φίλους.

Και βέβαια το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το αν αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να είναι και κάτι παραπάνω, κάτι που θα είχε την “ικανότητα” να περάσει και σε κόσμο που δεν τους γνώριζε έως τώρα ή που απλά δεν είχε ασχοληθεί σοβαρά μαζί τους. Ταυτόχρονα, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι όλα αυτά ακούγονται σαν … “πολυτέλειες”. Την ώρα που οι περισσότεροι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια από την συγκεκριμένη μουσική σκηνή, οι MESH επιμένουν και βγάζουν κάτι…. νέο. Πώς είναι δυνατόν να τους κρίνει κανείς αυστηρά και να βάζει στο παιχνίδι και το ενδεχόμενο / πρόκληση για την πιθανή προσέλκυση νέου κοινού; Κι αν δεν τα κατάφεραν να γίνουν ευρύτερα γνωστοί τις εποχές της δόξας της συγκεκριμένης σκηνής, θα τα καταφέρουν τώρα… πάνω από το “πτώμα” της;;

Πολλά τα ερωτήματα και λίγες οι απαντήσεις. Κι όχι, ο γράφων δεν έχει καμία πρόθεση να λάβει μέρος σε αυτό το παιχνίδι και να προσπαθήσει να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις. Πολλές φορές το πιο ειλικρινές που μπορεί να “δηλώσει” κάποιος είναι τα ερωτήματα που τον απασχολούν και …τον ίδιο.

Και μπορεί αυτά τα όχι και τόσο συγκεκριμένα συμπεράσματα να μοιάζουν περίεργα και συνάμα πολύ “ανοιχτά” σε κάθε μετάφραση… αλλά η προσπάθειά μας να ακούσουμε και να αντιμετωπίσουμε αυτό το album με την μεγαλύτερη δυνατή αντικειμενικότητα (υπάρχει αλήθεια αυτό σαν έννοια…; ) μας βοήθησε λίγο στο να καταλήξουμε κάπου.

Ως λάτρης περισσότερο των παλαιότερων δουλειών των Mesh θα εκπλήξω ίσως κάποιους λέγοντας ότι το πρώτο single του συγκεκριμένου δίσκου “Only Better” είναι με ευκολία μέσα στα 10 καλύτερα κομμάτια που έχουν κυκλοφορήσει οι Βρετανοί synthpop-άδες ever! Όσον αφορά την γενικότερη εικόνα του “A Perfect Solution” δεν θα διαφωνήσω πολύ με τον χαρακτηρισμό που δόθηκε και προωθήθηκε από τα media: Grittier & Rockier. Θα ήταν ουτοπικό να περιμένει κανείς να ακούσει ένα rock album, αλλά μια ελαφρώς πιο hard αίσθηση σου τη δίνει ο δίσκος σε κάποια κομμάτια, χωρίς να χάνεται σε αυτή η μουσική ταυτότητα του group. Γενικότερα πάντως οι αλλαγές στον ήχο δεν είναι τόσο μεγάλες ή εμφανείς όσο τα διάφορα press releases διαφήμισαν.

Θα αποφύγω “επιδεικτικά” να σχολιάσω το αν αυτός ο “grittier” ήχος είναι ένα πραγματικά θετικό στοιχείο. Άλλωστε στο μυαλό πολλών θεωρώ ότι παραμένει αιωνίως αναπάντητο το κλασικό ερώτημα: Είναι καλό ένα γκρουπ να πειραματίζεται, ή προτιμούμε κάτι safe στον τομέα που το εκάστοτε μουσικό σχήμα έχει στο παρελθόν διαπρέψει σε κάθε σχεδόν βήμα του; Ερώτηση παγίδα καθότι ο όρος “πειραματίζομαι” δεν σημαίνει πάντα “εξελίσσομαι” και “προοδεύω”.

Κάτι από τα (σχετικά) παλαιότερα μας θυμίζει το “It’s So Hard” και μαζί με το “How Long” ξεχωρίζουν ως οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του album. Από κοντά και το γλυκύτατο και πολύ μελωδικό “It’s Gone” που θα μπορούσε να περιλαμβάνεται σε μια λίγο πιο σύγχρονη έκδοση μιας… “Original 91-93” συλλογής. Ενδιαφέρουσα και η συνεργασία του Mark με την Julia Beyer των Technoir στο “Who Says” αλλά όχι τόσο δυνατή όσο θα περιμέναμε. Το “Is It So Hard” ακούγεται ως ένα κλασικό (και αρκετά αξιόλογο) Mesh track που θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα σε οποιονδήποτε από τους δύο προηγούμενους δίσκους του group, ενώ το “Hope. Dreams” προσπαθεί να συνδυάσει τον ήχο των πρώτων δουλειών των Mesh (simpler – electro pop beats) με το στυλ και τις μουσικές φόρμες που εξέλιξαν και παρουσίασαν στους μετέπειτα δίσκους τους.

Κάτω από τις τρέχουσες συνθήκες και με δεδομένα τα όσα περιγράψαμε στην αρχή της συγκεκριμένης παρουσίασης, το “A Perfect Solution” θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας αξιόλογος δίσκος, ως μια ακόμα θαρραλέα και αρκετά πετυχημένη προσπάθεια “αναπνοής” ενός μουσικού σχήματος που δεν μας έχει απογοητεύσει σχεδόν ποτέ στο παρελθόν. Ταυτόχρονα όμως πολλά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα, και αυτά μάλλον έχουν περισσότερο να κάνουν αφενός με το πόσο μας λείπουν οι παλαιότερες μουσικές αναζητήσεις των Mesh και αφετέρου (και κυρίως) με το κατά πόσο αυτή η αναπνοή θα συνεχίσει να είναι φυσική… ή θα καταλήξει σύντομα να χρειάζεται τεχνητά μέσα για την ύπαρξή της…

Tracklist

01. If We Stay Here
02. Only Better
03. Everything I Made
04. Is It So Hard
05. Hold It Together
06. It’s Gone
07. How Long
08. Who Says?
09. Hopes.Dreams
10. Want You
11. The Bitter End