In The Nursery | κείμενο: Χρήστος Αναγνώστου.

Το Κύτταρο είναι ένας χώρος που ίσως κάποιοι από εσάς δεν έχουν επισκεφθεί ακόμη οπότε θα αφιερώσουμε δυο λόγια για την περιγραφή της παρούσας κατάστασης. Είναι περίπου μισό σε μέγεθός από το Gagarin και διπλάσιο από το Αν. Ανακαινισμένο πλήρως σερβίρει μπύρα σε μπουκάλι στο μπαρ, έχει πολύ καλό εξαερισμό και με ατμόσφαιρα περισσότερο club παρά συναυλιακού χώρου σε προϊδεάζει πολύ θετικά. Η αλήθεια είναι ότι με τον ήχο απόψε είχαμε κάποια θέματα όπως θα διαβάσετε παρακάτω αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι φταίει η ηχητική του χώρου για κάτι τέτοιο. Τέλος το γεγονός ότι η πληρότητα ήταν 80 και όχι 100% βοήθησε ιδιαίτερα στο να απολαύσουμε την βραδιά. Τέλος κάτι που πρέπει να σημειωθεί για την αποψινή διοργάνωση ήταν ότι οι εναλλαγές ανάμεσα στα σχήματα ήταν σύντομες (15 λεπτά το πολύ) το οποίο βοήθησε πάρα πολύ τον κόσμο να μην βαρεθεί/κουραστεί στο ενδιάμεσο.

Μετά το one-man show του Kan Kan (Patrick Dineen) επί σκηνής ακριβώς στις 9 είδαμε τους αγαπητούς μας δίδυμους Klive και Nigel. Για την εισαγωγή η παρουσία της Dolores μας κρατήθηκε έκπληξη μιας και έκανε την είσοδο της με την έναρξη του δεύτερου κομματιού Οι πιο γήινοι καλλιτέχνες της βραδιάς μας παρουσίασαν στιγμές από το σύνολο της δημιουργίας τους (όπως τα “A Rebours” και “Hymn Noir”) οι οποίες συνετέλεσαν σε καταπληκτικό ηχητικό αποτέλεσμα. Παρά τα όποια τεχνικά προβλήματα (3 φορές χρειάστηκε να παίξουν την εισαγωγή στο τελευταίο τους κομμάτι μέχρι να διορθωθούν τα προβλήματα στο μπάσο) μιλάμε για ένα σχήμα που δεν χρειάζεται props για να γεμίσει την σκηνή μιας και η ίδια η μουσική τους αρκεί. Το παίξιμό των τυμπάνων είναι ανώτατου επιπέδου και το feeling που δημιουργείτε από μία μπάντα χχ χρόνων είναι απίθανο Δεν είναι τυχαίο που παρα τους χαμηλούς και μερικές φορές υποβαθρικούς τόνους ο κόσμος δεν έδειξε να δυσανασχετεί ούτε λεπτό. Προερχόμενοι από μια από τις πιο καταθλιπτικές πόλεις της Βρετανίας (Sheffield) οι ίδιοι βγάζουν μια σαγηνευτική μαυρίλα σε κάθε τους εμφάνιση (του βλέπαμε για τρίτη φορά απόψε). Από την δική μας την πλευρά άνετα μιλάμε για την πιο τίμια εμφάνιση της βραδιάς και για συγκρότημα που όσο και αν περνούν τα χρόνια η αξία τους να παραμένει αναλλοίωτη. Ενδιαφέρουσα ήταν και η εκτέλεση του σχετικά πρόσφατου “Silent in Time”. A bientôt λοιπόν ΙΤΝ.

 

Clan Of Xymox | κείμενο: Ιωάννης Γλυκός.

Είχα τον φόβο από πριν ότι οι Clan of Xymox ίσως να με απογοήτευαν. Πλησίασαν στο να το κάνουν και την τελευταία φορά που τους είχα δει, πριν λίγα χρόνια, στην Αθήνα. Στην πράξη όμως αυτό το συναίσθημα ήταν πιο ενοχλητικό από όσο περίμενα. Βλέποντας το άλλοτε αγαπημένο μου darkwave συγκρότημα να προμοτάρει και να «υπερασπίζεται» με βλακώδη επιμονή την στροφή του προς την σύγχρονη electro-gothic χρειάστηκα αρκετή υπομονή για να μην του γυρίσω την πλάτη… Τουλάχιστον στην αρχή.

Δεν είναι κι ότι καλύτερο να βλέπεις αυτή την μεγάλη προσωπικότητα που λέγεται Ronny Moorings, τον άνθρωπο που κάποτε κάποιοι χαρακτήρισαν ως τον Ian Curtis της darkwave μουσικής σκηνής, να προσπαθεί να ξεσηκώσει το πλήθος με τραγούδια που μοιάζουν να είναι φτιαγμένα στο πόδι, παρέα με ένα MAC και τίποτα άλλο. Κομμάτια με τo beat να έχει βγει μπροστά και από πίσω να μην υπάρχει τίποτα. Με την μελωδία να μοιάζει σχεδόν βγαλμένη από έτοιμα samples και loops κάποιου προγράμματος, και τον άλλοτε συγκλονιστικά συναισθηματικό ήχο της κιθάρας να μην έχει πια θέση πουθενά!

Τείνουμε να δίνουμε εύσημα στα μουσικά σχήματα που μπορούν να ακολουθούν τις σύγχρονες επιταγές, τις απαιτήσεις του παρόντος, χωρίς να μένουν κολλημένα στο παρελθόν. Και ίσως αυτό ακριβώς να έχει σαν σκοπό ο Moorings. Ας μην παρεξηγηθώ… Οι Xymox είναι και θα παραμείνουν τεράστιοι… Στην καρδιά μου τουλάχιστον! Στην καρδιά μου που άρχισε να επανέρχεται στη θέση της στα 3 encores που εμφατικά γέμισε με τους παλιούς ήχους τους ο Ronny.  Ακόμα κι έτσι όμως, δεν είναι λίγο θλιβερό να ακούς τον χαρισματικό αυτόν leader εμμέσως πλην σαφώς να απολογείται και να «ελπίζει» ότι σε 10 χρόνια από τώρα ίσως να μας αρέσουν οι σύγχρονες ηλεκτρονικές αναζητήσεις του;

Είναι αλήθεια ότι εμείς οι …λίγο μεγαλύτεροι, εμείς οι κολλημένοι…. στο παρελθόν αποζημιωθήκαμε στο τέλος με τα κομμάτια που αγαπήσαμε από τα παλαιότερα albums των COX. A Day, Louise, Cry in the Wind, Jasmine and Rose, Heroes (David Bowie), Michelle, This World, Emily, Hail Mary ήταν μερικά από τα κομμάτια που ο Ronny Moorings επέλεξε να ερμηνεύσει. Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να πούμε ότι το group είχε διάθεση, και κράτησε μια πολύ καλή επικοινωνία με το κοινό του.

Δεν θα μπορούσαμε επίσης να μην αναφερθούμε στην άψογη διοργάνωση του όλου event. Μικρός αλλά άνετος χώρος, καλός εξαερισμός (η απαγόρευση του καπνίσματος φυσικά και παίζει σπουδαίο ρόλο εδώ), αρκετά καλός ήχος, λογική τιμή εισιτηρίου, και πολύ καλή τήρηση του προγράμματος εμφάνισης των groups. Αξιοπρεπέστατη η εμφάνιση του Patrick Dineen (Kan Kan), μας ταξίδεψε σε άλλες εποχές με αρκετά όμορφο και ξεχωριστό τρόπο.

Περισσότερα για τους Clan of Xymox, την δισκογραφία τους καθώς και το τελευταίο τους album θα βρείτε εδώ.

Photos: Anna Kweskin.

Περισσότερες photos εδώ.