Καταρχήν επιτρέψτε μου, πριν ξεκινήσω την δισκοκριτική μου στο 4ο άλμπουμ των AiC (Alice in Chains), να κάνω μια μικρή προσωπική αποτίμηση σε ότι αφορά την μουσική σχολή που εκπροσωπούν οι AiC , αυτή του grunge. Aνήκα σε εκείνη την μερίδα των μουσικόφιλων οι οποίοι πίστευαν πως η εμφάνιση του ‘κινήματος’ της grunge/alternative (βλέπε Νirvana, Alice in Chains, Soundgarden, Smashing Pumpkins κ.α), πίσω στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, μόνο ζημιά έκανε στον σκληρό ήχο της αγαπημένης μας rock σκηνής. Είδαμε τις πωλήσεις σπουδαίων συγκροτημάτων, που μεσουρανούσαν την δεκαετία του ’80, να πέφτουν κατακόρυφα (ιδίως του ραδιοφωνικού hard rock), παρατηρήσαμε συγκροτήματα-κλώνους του ήχου των ΄80s να ‘εξαφανίζονται ‘ εν μια νυκτί’ και γενικά να ωθούμαστε σε μια διαφορετική μουσική κατεύθυνση στοιχεία της οποίας αποτελούσαν οι δυνατοί κοινωνικοπολιτικοί στίχοι, ένας μουσικός ‘θυμός’ που μας καλούσε να συμμετέχουμε σε μια ιδιάζουσα επανάσταση και γενικά μια διαφορετική στάση ζωής και κουλτούρας απέναντι στα δρώμενα της τότε εποχής. Από τότε βέβαια έχει μπει πολύ νερό στο αυλάκι, γεγονός το οποίο με έκανε να πιστεύω πως κάτι ιδιαίτερο και ενδιαφέρον θα είχε αυτό το κίνημα ώστε να καταφέρει να υπερκεράσει το αντίστοιχο της δεκαετίας του ΄80 που τόσα πολλά προσέφερε στην μουσική εν γένει. Σκέφτηκα πως κάτι μου είχε ‘διαφύγει’ , πως δεν είχα την σωστή κριτική διαύγεια και πως δεν όφειλενα είμαι αρνητικός και προκατελλημένος απέναντι σε αυτή την νέα μουσική πρόταση που άνοιγε νέουςορίζοντες. Φτάνοντας αισίως στο σήμερα, έμαθα να δείχνω, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον σεβασμό σε συγκροτήματα που το αξίζουν, ανεξαρτήτως από ποιον μουσικό χώρο και αν προέρχονται αυτά, και ένα από αυτά αποτελούν και οι ΑiC με την μακρόχρονη και συνάμα πετυχημένη παρουσία τους στο χώρο της grunge/alternative rock σκηνής.

Επιστρέφω στο θέμα μας λοιπόν… Οι AiC μετά πό 14 χρόνια δισκογραφικής απουσίας,επιστρέφουν! Βέβαια στο μεσοδιάστημα είχαν να αντιμετωπίσουν ένα άκρως σοβαρό και δυσάρεστο θέμα. Τον θάνατο, πίσω στο 2002, του χαρισματικού τραγουδιστή τους Layne Staley που συνέδεσε το όνομά του με μια άκρως πετυχημένη περίοδο Αμερικανών. Στο ‘Black gives wat to blue’ , στην θέση του αδικοχαμένου Layne, βρίσκουμε τον William DuVall (ex-Comes with the fall) ο οποίος δείχνει να μπαίνει στα ‘παπούτσια’ του προκατόχου του με αρκετή επιτυχία, αλλά προσωπικά πιστεύω πως το κενό που άφησε πίσω του ο Layne είνα δυσαναπλήρωτο. Στον δίσκο θα βρούμε όλα εκείνα τα γνώριμα συστατικά που έκαναν τόσο πετυχημένη την μπάνατ από το Seattle. Κάλλιστα το ‘Black gives way to blue’ θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει πίσω στη δεκαετία του ’90. Βέβαια δεν λείπουν και κάποιες πιο σύγχρονες αναφορές αλλά αυτές θα έλεγα πως δεν αλλάζουν τον χαρακτήρα του άλμπουμ που παραμένει άκρως  ‘παλιομοδίτικος’.  Το εναρκτήριο ‘ All secrets known’ μας βάζει στο κλίμα του δίσκου με τα χαρακτηριστικά ‘τσαμπουκαλεμένα’ riff του mastermind Jerry Cantrell να στιγματίζουν το εν λόγω κομμάτι που από τη μέση και μετά πνέει ένα αέρα ανανέωσης που περιμένω να παγιωθεί και στις νέες κυκλοφορίες του συγκροτήματος. Το ‘Check my brain’ που ακολουθεί, αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, με ‘εθιστικά’ choruses που θα τα θυμόμαστε για αρκετό καιρό ακόμη! Διάθεση για μια μικρή δόση πειραματισμού συναντούμε σε συνθέσεις όπως τα ‘Last of my kind’ (διέκρινα στοιχεία από Megadeth??)και ‘ Take her out’, τα οποία όμως δεν χρίζουν ιδιαίτερης μνείας και θα έλεγα πως αποτελούν fillers. Συμπαθητικό είναι το radio-friendly ‘Your decision’  με όμορφες μελωδικές κιθαριστικές αλλά και φωνητικές γραμμές, ότι πρέπει γαι να ‘κατευνάσουν’ λιγάκι οι τόνοι. Μεγάλη εντύπωση αλλά και απορία  μου προκάλεσε το γεγονός ότι στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου θα συμμετείχε ο ‘πολύς’ Elton John. Σκέφτηκα πως είτε κάτι πολύ καλό θα προέκυπτε από αυτή την παράδοξη συνεργασία είτε θα είμασταν κοινωνοί μιας αποτυχημένης εμπορικής σύμπραξης. Τελικά νομίζω πως κατέληξα κάπου στο ενδιάμεσο μιας και η συγκεκριμένη σύνθεση κρίνεται αξιοπρεπής, με τον Sir να αρκείται στα απολύτως απαραίτητα, ενώ στα συν συγκαταλέγεται και το γεγονός πως αποτελεί φορο τιμής στον εκλείποντα Layney, οπότε είναι και συγκηνησιακά φορτισμένο.

Εν κατακλείδι πιστεύω πως το τελευταίο πόνημα των AiC  αποτελεί ένα δείγμα άξιο αναφοράς του ονόματος που φέρει. Θα ικανοποιήσει τους οπαδούς της μπάντας χωρίς όμως και να συναρπάσει ή να φτάνει στο peak του συγκροτήματος. Μουσική και στίχοι βγαλμένοι από την ψυχή που σέβονται το παρελθόν της μπάντας και αυτό που αντιπροσωπεύει σε όλη την μουσική της σταδιοδρομία. Αυτό που εγώ  θα συγκρατήσω προσωπικά ,είναι το γεγονός πως η μπάντα δείχνει να ‘ορθοποδεί’ και πάλι έπειτα από όλη αυτή την κακοτυχία των τελευταίων ετών και να δίνει με αξιοπρέπεια το παρόν στον μουσικό χάρτη φιλοδοξώντας να κατακτήσει νέες στρατιές γενεών  που κατοικούν στην ‘μουσική’ χώρα .

Tracklist:

1. All Secrets Known
2. Check My Brain
3. Last Of My Kind
4. Your Decision
5. A Looking In View
6. When The Sun Rose Again
7. Acid Bubble
8. Lesson Learned
9. Take Her Out
10. Private Hell
11. Black Gives Way To Blue