Διάλεξα τη χειρότερη ταινία της εβδομάδας (ίσως και της χρονιάς) για να πω δύο πράγματα παραπάνω, αντί για την καλύτερη.
Με το φαινόμενο «Λαρς Φον Τρίερ» δεν μπορείς να βγάλεις άκρη πλέον. Κάποτε, μπορεί σε έπαιρνε και να σε «τσάκιζε» κανονικά. Θες Δαμάζοντας τα Κύματα, θες Χορεύοντας στο Σκοτάδι, θες αναλύοντας το Στοιχείο του Εγκλήματος; Βρες και διάλεξε, γιατί μετά… η άβυσσος. Δηθενισμός και ανθυπο-Μπρεχτ καταστάσεις στο πολυσυζητημένο (και χωρίς, τελικά, προφανή λόγο) Dogville, τρία – αμερικάνικα –  πουλάκια κάθονταν στο σίκουελ Manderlay και ο απόλυτος ορισμός του «παραδέχομαι πως παίρνω ψυχοφάρμακα» στο περσινό Μεγάλο Αφεντικό. Ο Αντίχριστος, λογικά, δε θα μπορούσε παρά να ανήκει στη «φράξια» των τελευταίων δημιουργιών του.

Δεν ξέρω με ποιό σκεπτικό κινείται και αποφασίζει τί θα κάνει σε κάθε νέα του ταινία ο Δανός. Δε νομίζω οτι μπορεί κανείς να τον καταλάβει πραγματικά. Το χειρότερο όμως, είναι, οτι ούτε και ο ίδιος το θέλει. Καλά κρυμμένος πίσω απο τις διάφορες εμμονοληπτικές του τάσεις, προσπαθεί να «πουλήσει» ως Τέχνη αυτά που… δεν φαίνονται. Δηλαδή τί; Ξεκινάει την ταινία του με έναν πρόλογο σε ασπρόμαυρο φιλμ, εξ ολοκλήρου σε slow motion, υπο τους ήχους άριας – την αρχή της «ιστορίας» του, το αποτέλεσμα της οποίας μόνο τον γέλωτα μπορεί να προκαλέσει σε κάποιον υποψιασμένο. Σε όλους τους άλλους, μπορεί και το θαυμασμό ή και την απορία (στο στιλ «τί κάνει ο τύπος;»). Διχασμός τεχνικής φύσεως στην αρχή, έτσι για να δένει σιγά-σιγά το γλυκό. Στο κυρίως πιάτο, τρία υποκεφάλαια με τον ψυχαναλυτή Νταφόε να αναλίσκεται σε ατέρμονες συζητήσεις με τη οριακά καταθλιπτική σύζυγο Γκενσπούργκ, προκειμένου να τη βοηθήσει να ξεπεράσει το σοκ του θανάτου του 5χρονου γιού τους. Αργότερα, θα πάνε σε μια καλύβα στη μέση του πουθενά που, παιγνιωδώς, ο Δανός αποκαλεί Εδέμ (sic!) και εκεί θα αρχίσει και το… πανηγύρι – και συγνώμη για τα spoilers αλλά αν δεν τα περιγράψω έτσι όπως τα είδα, είναι σα να σας κρύβω τη ραχοκοκκαλιά. Ο Νταφόε αυνανίζεται… αιματηρά, η Γκενσπούργκ του… βιδώνει τσιμεντένιο τροχό στο πόδι, τεμαχίζει την κλειτορίδα της και τσιρίζει άνευ λόγου και αιτίας, ο Νταφόε κρύβεται σε λαγούμια και χτυπάει κοράκια με πέτρες και στο τέλος, επειδή λύσσαξε, πνίγει την αλλόφρονα και την κάνει, κυριολεκτικά, στάχτη και μπούρμπερη. Αυτές τις εικόνες, που κάποιος θα χαρακτηρίσει «σοκαριστικές», πάντα με θετική αύρα για το «νόημα» που περνάει ο Δανός – έγω απλά θα πω οτι η πρόκληση-για-την-πρόκληση δεν πρέπει να απασχολεί πλέον κανέναν. Και αν ο Τρίερ επιθυμεί να πουλήσει τον εαυτό του ως το «μεγαλύτερο σκηνοθέτη του κόσμου» παράγοντας τέτοιες «προκλήσεις», εμένα count me out.
Παρεπιπτόντως, ξέχασα να αναφέρω τα ομιλούντα ελάφια. Αλλά είναι κρίμα, μη σας χαλάσω και ΟΛΗ την εικόνα…

Σκηνοθεσία: Λαρς Φον Τρίερ
Πρωταγωνιστούν: Γουίλεμ Νταφόε, Σαρλότ Γκενσπούργκ