11-9-09 : Οι συνθήκες ιδανικές και ρομαντικές για να μπει κανείς στο κλίμα αγάπης  της παράστασης. Βράδυ  με αρκετές σταγόνες βροχής, ανηφορίζοντας τη Θεμιστοκλέους φτάνω σε μια ήσυχη γωνιά, στο 104, λίγα μέτρα από την Καλλιδρομίου. Ένα  κομψό νεοκλασικό κτίριο  στεγάζει το Κέντρο Λόγου και Τέχνης  των εκδόσεων Καστανιώτη που δημιουργήθηκε για να υποστηρίξει τις προσπάθειες νέων συγγραφέων και ηθοποιών και να προσφέρει στους θεατές δραματοποιημένα  τα έργα  των αγαπημένων τους συγγραφέων. Εκεί απόλαυσα μία λιτή, χαριτωμένη, μεστή  παράσταση, σκόπιμα  ασαφή ως προς την προέλευση και κατεύθυνση  του ερωτικού πόθου, μέσα σε μία φαινομενικά άδεια σκηνή που ήταν αρκετή για να ζωντανέψουν οι στίχοι  του Άγγλου ποιητή.

Οι θεατές κάθονται μεταξύ κατόπτρων και του εσωτερικού ενός δωματίου, όπου προβάλλει η Μαρία Κίτσου απορροφημένη από την ανάγνωση των σονέτων του Σαίξπηρ. Μοιάζει τόσο συγκλονισμένη από την αβρότητα  του ευγενικού αισθήματος που σαν την Κλάρα στον Καρυοθραύστη κοιμάται και ξυπνάει στον κόσμο του απόλυτου, αλλά όχι εξιδανικευμένου έρωτα. Γιατί ο έρωτας στα Σονέτα του Σαίξπηρ είναι γνήσιος, ανιδιοτελή, καθαγιασμένος με την ανθρώπινη αδυναμία και το πεπρωμένο του τέλους. Η μοναδική απαγγελία  της Κίτσου  «τρέχει» με δύναμη και ανάκατα μεταξύ των αριθμημένων σονέτων και βρίσκει τον επιμελημένο καλαίσθητο λόγο του Πέτρου Καρατζογιάννη  με τον οποίο ενώνονται και αποχωρίζονται σε μια συνεχή, ρέουσα κίνηση, ίσως καταχρηστική ενίοτε, επιμελημένη από  τον Πέτρο Γάλλια.

Η Μαρία Κίτσου  με εμφάνιση  αλλόκοτου κοκετισμού εναλλάσσεται με τον παρτενέρ της στο ρόλο του αντικειμένου του πόθου ανταλλάσσοντας  τετράστιχα και δίστιχα ερωτικής έξαρσης, σύμφωνα με την αρχιτεκτονική σύνθεση του σονέτου. Τόσο πειστικές ήταν οι συναισθηματικές δονήσεις του έρωτα που θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει το βαθούλωμα στο μάγουλο της ηθοποιού να τρεμοπαίζει  κάτω από τα εκφραστικά της μάτια. Πολλές ενδιάμεσες παύσεις έδιναν την ευκαιρία στο θεατή να ακούσει και να βιώσει τους στοχασμούς του Σαίξπηρ στο τελευταίο δίστιχο κάθε σονέτου.

Συνοψίζοντας θα έλεγα ότι η παράσταση είναι μία πραγματεία πάνω στον έρωτα τον οποίο ο Σαίξπηρ θεωρεί συγχορδία ψυχών και παροτρύνει  στη  συντροφική ένωση απέναντι στη μονάδα: «εσύ ο μονός είσαι κανένας». Αν και ο αποδέκτης στα σονέτα δεν προσδιορίζεται και τα ποιήματα αυτά αρχικά κυκλοφόρησαν στο στενό κύκλο του ποιητή, αγγίζουν με ειλικρίνεια οποιονδήποτε δε φοβάται  να αναγνωρίσει στην αγάπη έναν τόπο προς εξερεύνηση, αλλά και μία γλυκιά αυταπάτη.

Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης

Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης

Παίζουν: Μαρία Κίτσου, Πέτρος Καρατζογιάννης