Ζούμε πια σε έναν κόσμο χωρίς Michael Jackson. Το παιδί από το άσημο Γκάρι της Ιντιάνα που κατάφερε να απογειώσει έναν πλανήτη ολόκληρο με τη μουσική και το σώου, έφυγε από κοντά μας, στις 25 Ιουνίου. Φάντασμα του εαυτού του για πολλά χρόνια, με προβλήματα υγείας, κυνηγημένος για το περιβόητο σκάνδαλο παιδοφιλίας και με προβλήματα διαχείρισης στην ιδιότυπη οικογένεια του και την περιουσία του, τελικά απέδειξε ότι είχε κατακτήσει μια παντοτινή θέση στην καρδιά των αναρίθμητων οπαδών του αλλά και μια θέση σε αυτό που αποκαλούμε «συλλογικό συνειδητό».

Τι και αν βλέπαμε φωτογραφίες με τον ίδιο υποβασταζόμενο σε άθλια κατάσταση, τι και αν ακούγαμε για τα απίστευτα προβλήματα που δημιούργησε η ματαιοδοξία περί αλλαγής προσώπου και χρώματος δέρματος… Υπήρχαν πολλοί λόγοι να μην ασχολείσαι μαζί του, από το 2001 και μετά. Όμως, να πάρει, ήταν ο Michael Jackson! Του τα συγχωρούσαμε όλα, ακούγοντας τα τραγούδια του και προσπαθώντας στα νεανικά μας πάρτυ, πίσω στο ΄80 να μιμηθούμε τις χορευτικές του φιγούρες, το ντύσιμό του… Επιπλέον, σε μια εποχή που η πληροφόρηση έρεε με ρυθμό …σταγονόμετρου, οι παραγωγές του είχαν καταφέρει να αποκτήσουν μυθική υπόσταση. Ήταν απλά ο καλύτερος, περιτριγυρισμένος από τους καλύτερους! Δεν ήταν απλά πιόνι της μουσικής βιομηχανίας, ήταν αυτός που την κινούσε!

Βεβαίως, κάθε άνοδος ακολουθείται από μια πτώση, όταν αυτός που έχει φθάσει στην κορυφή δεν γνωρίζει που πρέπει να σταματήσει. Είναι σίγουρο, ότι το 1958, τη χρονιά που γεννήθηκε, τίποτα δεν προδιέγραφε ότι ένα «μαυράκι», μέλος μιας φτωχής πολύτεκνης οικογένειας θα μπορούσε να φθάσει τόσο ψηλά. Ο ρατσισμός ήταν ακόμα επίσημη πολιτική των ΗΠΑ, αν και οι πρώτες αλλαγές είχαν αρχίσει να συντελούνται. Μαύροι και λευκοί ήταν σχεδόν αδύνατον να συναντηθούν στο ίδιο μέρος, ιδίως στις επαρχιακές πόλεις. Οι ευκαιρίες στη μόρφωση και την κοινωνική εξέλιξη, φάνταζαν έργο τιτάνιο.

Όταν η ιστορία σού χαμογελά

Παράλληλα, ο Έλβις είχε ήδη ξεκινήσει να σαγηνεύσει τα (λευκά) πλήθη και οι μουσικοί παραγωγοί να αντιλαμβάνονται ότι η προσεγμένη επί σκηνής εμφάνισης και η πώληση των δίσκων βινυλίου μπορεί να μετατραπεί σε κάτι απίστευτα προσοδοφόρο, μιας και το ραδιόφωνο προσέφερε δυνατότητες προώθησης. Σκέφτηκαν λοιπόν κάποιοι, πώς δεν μπορούσαν να αγνοήσουν τους απίστευτούς μουσικούς, τις φωνάρες και τη μουσική παράδοση που είχε δημιουργηθεί. Η μαύρη κοινότητα μπορούσε να έρθει σε επαφή με τη λευκή, έστω μέσω του πικάπ! Εκεί χαμογέλασε η τύχη για την οικογένεια Jackson. Πέντε παιδιά, μαζί και ο Michael, σχηματίζουν στα τέλη του ’60 τους Jackson5 και υπογράφουν σύντομα συμβόλαιο με τη θρυλική Motown.

Η επιτυχία δεν άργησε να έρθει και έτσι ο μικρός Michael μαθαίνει σε νεαρή ηλικία τα της σκηνής και τα της δισκογραφίας. Όμορφα τραγούδια, συνδυασμένα με χορευτικά, πλούσιες για την εποχή παραγωγές… Το σχήμα περιοδεύει εντός και εκτός ΗΠΑ, ήδη από το 1970 και μέχρι το 1984 έχει κατακτήσει τα πάντα! Πολλά τραγούδια στην κορυφή των charts, απίστευτες πωλήσεις, παγκόσμια αναγνώριση. Άντεξε την πτώση της Motown, το 1976 υπέγραψαν στην CBS και έπειτα στην Epic, αλλάζοντας το όνομά τους σε Jacksons (τα συμβόλαια της εποχής μπορούσαν να δεσμεύσουν απίστευτα πράγματα, μέχρι και μέλη της μπάντας…). Ήταν οι πρώτοι μαύροι καλλιτέχνες που αγκαλιάστηκαν τόσο θερμά από το λευκό ακροατήριο και αν όλα είχαν σταματήσει στα μέσα του ’80, θα μιλούσαμε για τα φαινόμενα που έγραψαν τη δική τους χρυσή σελίδα. Η τύχη όμως δεν είχε τελειώσει με τον …πιτσιρικά.

Ήδη από την αρχή, οι παραγωγοί της Motown φαίνεται ότι εντοπίζουν στον άγουρο ακόμα Michael ένα πηγαίο ταλέντο. Ηχογραφεί δύο solo δίσκους (Ben-1971, Got to be there-1972), οι πρώτοι και εν πολλοίς άγνωστοι ακόμη και σήμερα στο ευρύ κοινό, πόσο μάλλον σπάνιοι και πανάκριβοι να τους αποκτήσει κανείς στην αυθεντική τους μορφή… Ακολουθεί ακόμα ένας το 1973 (Music and Me), αλλά θα χρειαστούν ακόμα έξι χρόνια …προετοιμασίας. Το 1979 βγαίνει το «Off the Wall», από την Epic. Αυτή είναι ουσιαστικά και η αρχή της solo καριέρας του. Ο κολοσσιαίος παραγωγός Quincy Jones (έχουν γνωριστεί στη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Wiz) αναλαμβάνει την παραγωγή ενώ μια πλειάδα σπουδαίων μουσικών (McCartney, Wonder, Temperton) πλαισιώνει το project. Αποτέλεσμα; Ήχος φρέσκος, μακριά από το γνώριμο αλλά ντεμοντέ πια ύφος της Motown, ένα εκρηκτικό μίγμα από funk, disco, pop, soul ακόμα και rock και ήχους synthesizer. Όλοι και όλες μιλάνε πια για αυτό το μέλος του συγκροτήματος.

Η αρχή ενός Μύθου

Το 1982 γίνεται η μεγάλη έκρηξη με το Thriller. 100 και πλέον εκατομμύρια δίσκοι, υπερπαραγωγή, θεματολογία που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, χορογραφίες που αναδεικνύουν ένα ξεχωριστό ταλέντο και στο χορό αλλά κυρίως, μια δουλειά που φέρνει τον Michael Jackson στην απόλυτη κορυφή.

 

Το 1984 εγκαταλείπει τους Jacksons και εστιάζεται στο επερχόμενο album του, που θα βγεί το 1987, το γνωστό σε όλους Bad! Χρειάζεται να αναφέρουμε τίποτα παραπάνω; Παραγωγή αξεπέραστη, τραγουδάρες που έχουν στοιχειώσει το μυαλό μας, απίστευτα videoclips που απαίτησαν μυθικά χρηματικά ποσά. Όλος ο πλανήτης πάλλεται στο ρυθμό του Bad, που παράλληλα εισάγει και νέα ήθη στο marketing της μουσικής βιομηχανίας. Μετά το Bad, τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο στη διαδικασία παραγωγής και προώθησης μουσικής. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο και στον τομέα των συναυλιών, με το Bad Tour να καθηλώνει εκατομμύρια θεατές, διαρκώντας περίπου δύο χρόνια!

Εάν ο Βασιλιάς είχε σταματήσει εκεί, κανείς δεν θα μπορούσε να του προσάψει οτιδήποτε. Είχε κατακτήσει εις διπλούν τα πάντα, είχε πάει «μπροστά» την ίδια τη μοντέρνα μουσική και μαζί με αυτόν χόρευε όλος ο πλανήτης στους disco-funk ρυθμούς, διανθισμένους με ένα σωρό άλλα στοιχεία και εξαιρετικούς στίχους. Πώς μπορεί όμως αυτό το φαινόμενο να σταματήσει να εκδηλώνεται; Εκεί κάπου άρχισαν και τα μπερδέματα. Το πρόσωπο του από το ’82 στο ΄87 έχει αλλάξει και …ασπρίσει, με τις τάσεις αυτές να συνεχίζονται, προκαλώντας αντιδράσεις στις τάξεις της μαύρης κοινότητας των ΗΠΑ, ο ίδιος γίνεται όλο και πιο περίεργος, ιδρύει την Graceland κτλ. Αλλά δεν έχει πει την τελευταία λέξη.

Το 1991 εκδίδει το «Dangerous». Συνεπής με τους οπαδούς του και την ιστορία, επιστρέφει στην κορυφή, αν και μάλλον δεν έχει φύγει από αυτήν. Ακολουθεί το Dangerous Tour, το οποίο περιελάμβανε και την Ελλάδα, αλλά δυστυχώς, διακόπτεται αναπάντεχα καθώς ανακοινώνεται ότι η υγεία του δεν το επέτρεπε. Οι πρώτες ρωγμές εμφανίζονται και σκιάζουν μια εξαιρετικά δημιουργική περίοδο…

Η πτώση

Το 1993 μιλά δημοσίως για την παιδική του ηλικία και ξεσπάει με αφορμή διάφορα θέματα και λίγο αργότερα ξεκινάει όλο αυτό το κακοστημένο σκηνικό με τα περί παιδοφιλίας, που θα φθάσει μέχρι το 2005 για να τον αθωώσει. Είτε προσωπική λόγοι του αντίδικου είτε για κάποιους άλλους, μια θεωρία συνομωσίας που θέλει τους χορηγούς του να τον εγκαταλείπουν με τρόπο που να μην τον αποζημιώσουν, φέρνουν τον μεγάλο αυτό καλλιτέχνη σε δεινή θέση.

Σκοπός βέβαια δεν είναι να πιάσουμε από αυτό το σημείο και έπειτα τα οικογενειακά του ζητήματα, ωστόσο η υγεία του εμφανίζεται όλο και πιο κλονισμένη και σήμερα –μετά την ιατροδικαστική εξέταση- φαίνεται ότι το γνωστό επεισόδιο με τον προβολέα που του έκαψε τα μαλλιά, του κόστισε πάρα πολύ (11 χειρουργεία), άσχετα αν γελάμε με την παρωδία του αληταρά Eminem.

 

Το 1995 κυκλοφορεί το «History», ένας διπλός δίσκος με παλιά και νέα τραγούδια και παραγωγή του ιδίου. Οι στίχοι του επιθετικοί, απέναντι σε ένα σύστημα με το οποίο βρίσκεται πια σε ανοικτό πόλεμο. Ακολουθεί μια ακόμα πανάκριβη περιοδεία. Ο Βασιλιάς είναι ακόμα ζωντάνος.

Τελευταίος του δίσκος, το 2001, το «Invincible». Δέκατο και τελευταίο. Όντας ο ίδιος επιχειρηματίας και σκληρός με τα θέματα δικαιωμάτων, έρχεται σε σύγκρουση με τη Sony, και λίγες ημέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία, σπάει το συμβόλαιό του! Μιας και δεν είναι πια ο Jackson της προηγούμενης δεκαετίας, τα προβλήματα με το promotion είναι τεράστια. Αν και φθάνει πάλι στην κορυφή των charts, εν τούτοις είναι πωλήσεις είναι χαμηλές και οι κριτικές μέτριες, ιδίως για τις μπαλάντες του δίσκου. Μνημειώδης ωστόσο είναι η συναυλία που διοργάνωσε στο Madison Square Garden, τον Σεπτέμβρη του 2001, όπου και επανεμφανίστηκε με τους Jackson 5 και μαζί με μια πλειάδα ηχηρών ονομάτων, γιόρτασε τα τριάντα χρόνια παρουσίας στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Πάρα πολλά, για μην τον σέβονται διάφορα τσογλάνια του κατεστημένου των διεθνών ΜΜΕ.

Εδώ ουσιαστικά τελειώνει η καλλιτεχνική ιστορία του σπουδαίου αυτού ερμηνευτή, συνθέτη, στιχουργού και χορευτή. Αυτού που όρισε το σώου και μας έκανε να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να ονειρευτούμε μαζί του. Που έκανε πολλούς και πολλές από εμάς να ασχοληθούμε με την μουσική και με την παραγωγή, με τον χορό, τη σκηνοθεσία κτλ. Που συνέβαλλε για τη δημιουργία ενός κόσμου πιο όμορφου και με λιγότερο πόνο για μερικές χιλιάδες «ξεχασμένων» σε ιδρύματα και πεινασμένων σε φτωχές χώρες. Αυτού που ήθελε να κοιτάζει τα παιδιά στα μάτια, ίσως γιατί τελικά δεν υπήρξε ο ίδιος ένα παιδί, όταν έπρεπε… Σε ευχαριστούμε Michael…