Οι A-ha συνεχίζουν να μπερδεύουν…(!) Ξεκίνησαν ως η απόλυτη synth-pop μπάντα των 80s και προσπάθησαν να μετεξελίξουν τον ήχο τους σε κάτι πιο φιλοσοφημένο, πιο κιθαριστικό, πιο ποιοτικό αλλά ταυτόχρονα πιο pop και προσιτό. Και είναι λογικό να αναρωτιέται κανείς. Πόσο εύκολο είναι να έχεις τους παραπάνω στόχους και να πετύχεις στον συνδυασμό; Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως. Τα τρία πρώτα τους albums (Hunting high and low, Scoundrel Days, Stay on these roads) συμπεριλαμβάνονται στη λίστα με τα πιο αγαπημένα μου από την δεκαετία των 80s και σίγουρα στα κορυφαία όσον αφορά συγκεκριμένα την electro pop που τότε ήταν στο peak της. Οι δύο επόμενες δουλειές τους (East of the Sun, West of the Moon, Memorial Beach) με την μετριότητά τους αποτέλεσαν την απαρχή τους τέλους τους.

Η επιστροφή τους το 2000 συνοδεύτηκε από θετικά σχόλια και reviews, στην πραγματικότητα όμως το όλο hype είχε προέλθει κυρίως από το πετυχημένο single “Summer moved on”, ενώ ακόμα και το σχετικά καλό δεύτερο single –ομότιτλο με το album- “Minor Earth Major Sky” δεν ήταν αρκετό για να δώσει μια πραγματικά καλή εικόνα στο συνολικά μέτριο δίσκο της μεγάλης επιστροφής τους. Ο ήχος τους είχε πλέον αλλάξει αρκετά, κάτι που φάνηκε αργότερα και στο αν μη τι άλλο συμπαθητικό (επόμενο album) “Lifelines”. Η περιοδεία που έκαναν με αφορμή την κυκλοφορία του συγκεκριμένου album ήταν από τις πιο πετυχημένες τους, και προσωπικά είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω ιδίοις όμασι σε μια συναυλία στο Wembley arena του Λονδίνου που θα μου μείνει αξέχαστη.

Η επόμενη δουλειά τους (Analogue – 2005) ήταν για πολλούς από τις χειρότερες στην μουσική τους πορεία. Εν έτει 2009 οι A-ha άρχισαν πάλι να λαμβάνουν δημοσιότητα -ακόμα και σε χώρες όπου πλέον τους είχαν ξεχάσει- λόγω του πασίγνωστου και αγαπημένου hit τους “The sun always shines on TV” που συμπεριλήφθηκε σε ένα από τα international trailers της πολυβραβευμένης ταινίας “Slumdog Millionaire”. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την φανταστική αίσθηση που μου είχε προκαλέσει (τόσο σε μένα όσο και στην υπόλοιπη παρέα μου) η ακρόαση του συγκεκριμένου κομματιού σε μια μεγάλη κινηματογραφική αίθουσα με dolby surround ήχο. Ήταν μία ακόμα επιβεβαίωση για το πόσο τεράστιο είναι αυτό το κομμάτι, ένα τραγούδι που παρόλα αυτά από πολλούς θεωρείται ως ένα ξεπερασμένο, χιλιοπαιγμένο χιτάκι…

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε αρχικά στο iTunes (σε digital δηλαδή μορφή) η νέα τους δουλειά με τον τίτλο “Foot of the mountain”. Το πρώτο –και ομώνυμο- single είναι ουσιαστικά ένα πιο ηλεκτρονικό remake ενός κομματιού που έχει συνθέσει ο Magne Furuholmen με τίτλο “The Longest Night” (και μπορεί να το ακούσει κανείς στο MySpace του:  http://www.myspace.com/magnef ). Το “Foot of the mountain” είναι ένα αρκετά εύπεπτο τραγουδάκι με προοπτικές για κάτι καλό στα ευρωπαϊκά charts, αν και δεν παύει από σε κάποιο βαθμό να θυμίζει τον ήχο του “Minor Earth Major Sky” και του “Lifelines”. Στο δίσκο αυτό όμως μπορεί κανείς να διακρίνει μια προσπάθεια εκ μέρους της μπάντας να βάλουν μπροστά ξανά λίγο περισσότερο τα synths, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι καταφέρνουν να προσεγγίσουν τον ήχο που τους έκανε διάσημο στα πρώτα –και πολύ αξιόλογα- albums τους.

Σίγουρα πάντως η προσπάθειά τους αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί αν μη τι άλλο αξιόλογη και πολύ πιο θετική από ότι άλλο έχουν παρουσιάσει τα τελευταία 10 χρόνια. Κομμάτια όπως το “Sunny Mystery”, το “The Bandstand”, “What there is”, “Nothing is keeping you here” και “Shadowside” μπορούν εύκολα να υποστηρίξουν μια καλή εικόνα για το νέο αυτό album, ενώ φυσικά δεν παύουν να υπάρχουν και κομμάτια όπως τα “Start the simulator” και “Real Meaning” που μάλλον αποτελούν fillers και θα μπορούσαν κάλλιστα να μην συμπεριληφθούν σε μια κατά τ’άλλα πολύ συμπαθή προσπάθεια. Ταυτόχρονα το “Riding the Crest”, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, μοιάζει να βγήκε κατευθείαν από το πρώτο album της καριέρας τους με παραγωγή που θυμίζει πάρα πολύ το “Take on me” και όλα τα υπόλοιπα synth pop κομμάτια της τότε δισκογραφίας τους.

Όποιος –διαβάζοντας τα διάφορα θετικά reviews που μιλούν για επιστροφή των A-ha στις μουσικές τους ρίζες- περιμένει να ακούσει κομμάτια όπως αυτά που έγραψαν ιστορία πριν 20-25 χρόνια, μάλλον θα απογοητευτεί. Για εμάς που -έστω και δύσκολα- έχουμε συμβιβαστεί και συνειδητοποιήσει ότι οι A-ha όπως τους ξέραμε και τους λατρέψαμε σε μια διαφορετική και πιο ρομαντική εποχή έχουν «τελειώσει», το “Foot of the Mountain” αποτελεί μια δουλειά που ακούγεται ευχάριστα…