Στο λόφο τελειώνει αυτός ο βραδινός άνεμος
Κάποιος εγκατέλειψε  το μαύρο ουρανό…
Εκείνος πλανιέται και ξαναγυρίζει σε πράσινες όχθες…
Balancing on the wind
Leaning on the cliff edge wind, in limbo….

Ας μου επιτραπεί αυτή η αυθαίρετη συρραφή στίχων ως αυτούσια κατάθεση ακατέργαστου συναισθήματος ενός ακροατή και συνάμα αναγνώστη. Η μουσική εμπειρία αναζητά την ολοκλήρωση στην ποίηση και αντίστροφα. Έτσι τα  νυχτοπερπατήματα στο angelfish ή οι μοναχικοί κι ανεμόδαρτοι οδοιπόροι στο virus meadow αναπόφευκτα θα μπορούσαν να αναγνωριστούν στα ποιήματα του G.Trakl ή να δανειστούν ένα τίτλο από τον  T.S.Eliot (Rhapsody on a windy night ). Ο Sebastian στο όνειρο του Trakl ή ο Jacob Fleet περιπλανώνται άλλοτε ανασαίνoντας τον ανοιξιάτικο αγέρα και άλλοτε σκιρτούν νοσταλγικά και πένθιμα  στην ανάμνηση της σκοτεινής γαλήνης των παιδικών χρόνων. Όπως και να’χει αναζητούν το πεπρωμένο τους ακόμα και αν αυτό δε τους φέρει ποτέ πίσω.AMOR FATI (αγάπα το πεπρωμένο σου)!

Οι  And Also The Trees γράφουν μουσική «καθ’οδόν» και όλες  οι αισθήσεις εμπλέκονται σε μια απαράμιλλη ισορροπία ενστίκτων, συναισθημάτων και νόησης, έτσι όπως θα την ήθελε ο Μπερξόν. Είναι μουσική με δρώμενα που υποβάλλονται αρχικά, αλλά στη συνέχεια διαμορφώνονται από την εσωτερική διάθεση και το βίωμα του καθενός. Οι ταραγμένες ψυχές ανακουφίζονται στην ιδέα της φυγής, όταν δε στενάζουν μέσα στον ύπνο και ακατάληπτα όνειρα. Τα ξέφωτα διευρύνουν το βλέμμα και δίνουν νόημα στην ύπαρξη παραθύρων. Ο πρωινός αέρας θυμίζει το γυναικείο χάδι και τα άσπρα φορέματα λικνίζονται αιθερικά και ερωτικά μέσα στη φυσική γαλήνη, όπως στο the suffering of the stream.

Kι αυτό παραπέμπει σε μια προϊστορία πνευματικής κληρονομιάς, ίσως όχι με πρόθεση. Η νεκρή Άλκηστη, παγερή εξακολουθεί να ασκεί γοητεία στον Όρφέα και στον Άδη και την προσκαλεί κοντά του, όπως και ο Τοm προσκαλεί το φάντασμα της Jenny Bailey τα μεσάνυχτα. Ευτυχώς η ελληνική μυθοπλασία έχει τους δικούς της τραγικούς ήρωες για να διδάσκει ότι κάθε αρχή είναι και τέλος, έναρξη και αποχαιρετισμός.

Όπως και να ‘χει η μουσική δημιουργία αναζητά την έμπνευση στη λογοτεχνία ,τη μυθολογία, τη φαντασία, τις οποίες και συμβουλεύεται όταν διαπλάθει χαρακτήρες και ήρωες. Η πριγκίπισσα Charlotte των Cure ή το Killing an Arab αντλούν  τη γοητεία τους από λογοτεχνικά μοτίβα, τα οποία αναδιαπλάθουν με μοναδικό τρόπο. Οι  And Also The Trees σίγουρα διαθέτουν λογοτεχνική εμπειρία και ποιητικό αισθητήριο. Όσο για τους χαρακτήρες που στοιχειώνουν τα τραγούδια τους, δε θα ήθελα να μιλήσω ψυχογραφικά και να επιχειρήσω βαθύτερες προσωποκεντρικές ερμηνείες .Ίσως για την ώρα είναι αρκετή η διατύπωση του Ντύλαν για τους δικούς του χαρακτήρες: «όλοι οι χαρακτήρες είμαι εγώ».