Το Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009, και μετά από αρκετά χρόνια, επισκέφθηκαν την πόλη μας οι Tindersticks δίνοντας μία ξεχωριστή μουσική παράσταση στο θέατρο Badminton.

Μπορείς να δεθείς ουσιαστικά με ένα συγκρότημα όταν γίνετε soundtrack της ζωής σου ή γιατί απλά σου αρέσει. Μπορείς, επίσης, να το ακούς επί χρόνια και να το παρακολουθείς δισκογραφικά. Δεν μπορείς, όμως, να ξέρεις με βεβαιότητα τι θα σου δώσει σε μία συναυλία και πώς θα αισθανθείς.

Τις περισσότερες φορές, μόνο και μόνο από τον ενθουσιασμό μας, περνάμε καλά γιατί χαιρόμαστε που ακούμε ζωντανά τα αγαπημένα μας τραγούδια. Έτσι ξεκίνησα κι εγώ για αυτή τη συναυλία. Με δεδομένο το αποτέλεσμα… Έβαλα τα καλά μου και πήγα. Το ίδιο έκανε και η μπάντα που ανέβηκε το βραδάκι στη σκηνή με μοναδικό στόχο να μας μαγέψει! Και τα κατάφερε!

Ο David Kitt ως “support” ήταν ιδανική επιλογή για να ζεσταθεί ενόσω γέμιζε ο χώρος. Μουσικά, όμως, δεν πρόκειται για καλλιτέχνη που θα επέλεγα να ακούσω εκτός ραδιοφώνου, καθώς η παρουσία του με έναν υπολογιστή, ακόμα κι αν έπαιζε ο ίδιος κιθάρα, δε μου άφησε κάτι. Ήταν και τεράστια, δε, η αντίθεση, όταν είδαμε τους επτά καλοντυμένους Tindersticks. Λες και τους είχαμε καλέσει σε δείπνο είχαν ντυθεί και μας τιμούσαν με την παρουσία τους!

Ξεκίνησαν με το ορχηστρικό “Introduction” από το “Hungry Saw” γεμίζοντας σταδιακά-τελετουργικά τη σκηνή με τις ξεχωριστές μορφές τους. Όχι, δεν έπαιξαν το “Rented Rooms”, το “Jism” ή το “Τraveling Light”, αν και θα το θέλαμε πολύ. Ήταν πολύ αναμενόμενα και σίγουρα χιλιο-ειπωμένα για τους ίδιους. Μας παρουσίασαν κατά κύριο λόγω το νέο τους δίσκο. Καλύτερες στιγμές ήταν το “Yesterdays Tomorrows” και το “The other side of the world”. Στη συνέχεια μας τρέλαναν με τα παλιά και καλά “She’s gone”, “Dying Slowly”, “My Sister”, “Her” – όπου ταρακουνήθηκε όλο το κτίριο!!!-. Θεωρώ ότι ο Stuart τα έδωσε όλα φωνητικά στα “All the Love” και “My Oblivion”. Το θέατρο γεμάτο. Το κοινό ήρεμο στα καθίσματα του απολαμβάνει μία παράσταση βγαλμένη από το πιο βαθύ κομμάτι της καρδιάς. Εκείνο που, αν και βαθύ, όταν χτυπάει ακούγεται και στον απέναντι ανέμελα καθήμενο και τον ξυπνά.

Μαγευτικό, βγαλμένο από έναν φανταστικό χώρο, το άσπρο πανί πίσω τους καταιγιζόταν συνεχώς από ποικίλα σχήματα και χρώματα συντονισμένα πάντα στους ρυθμούς και στα κέφια των οργάνων. Από ηλεκτρική & ακουστική κιθάρα, μπάσο, drums, τσέλο, τρομπέτα, σαξόφωνο, έως ντέφι και κλασική σχολική μελόντικα! Τα πρόσωπα έμοιαζαν σαν να συμμετείχαν σε θεατρική ομάδα. Ο David Boulter στα πλήκτρα με το ύφος του ατρόμητου επαγγελματία, στο ρόλο του εισηγητή στη μέση της σκηνής. Ο Stuart Staples μπροστά του σαν τον νεαρό που κάνει την παρουσίαση στο Πανεπιστήμιο για να περάσει το μάθημα! Γλυκύτατος, με το ταπεινό ύφος του γνήσιου-αισθαντικού ανθρώπου που δεν παίζει/γράφει για να παίξει/γράψει, αλλά γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά… Τον σχολιασμό του για την πολυετή απουσία τους από τη χώρα μας, επειδή έτσι με συμφέρει (χιχιχι), το εξέλαβα ως υπόσχεση πως θα τους ξαναδούμε σύντομα!

“Αστεράκι” της βραδιάς και ανατριχίλα -η κλειστή αριστερή παλάμη, γροθιά του Stuart Staples στους πιο έντονους συναισθηματικά στίχους…

Στο τέλος ήθελα να φωνάξω δυνατά: “Please, can you start again?”