Συνηθίζουμε στα Web-Music-zines να κάνουμε polls, να δημοσιεύουμε λίστες με τα αγαπημένα μας albums και singles. Αυτό που βλέπουμε λιγότερο συχνά είναι οι λεγόμενες “Worst Of” λίστες. Αυτές που περιλαμβάνουν τα λεγόμενα χειρότερα της χρονιάς που πέρασε. Λίστες γεμάτες κυρίως από δουλειές καλλιτεχνών που κάποτε αγαπούσαμε πολύ -η κι ακόμα αγαπάμε- και που με τα πρόσφατα albums τους μας απογοήτευσαν. Μια τέτοια λίστα επιχειρώ να φτιάξω παρακάτω για την χρονιά που αφήσαμε πίσω πριν λίγες μόλις μέρες, τονίζοντας ότι έχει να κάνει με προσωπικές -και μόνο- απόψεις, με προσωπικές …απογοητεύσεις και φυσικά με μια χαριτωμένη (στο μυαλό) εικόνα ενός σχεδόν εξοργισμένου music-fan που απλά φωνάζει και ..παρακαλάει: “Please don’t do this again…” :\

>> Guillemots [Red]

Με το πρώτο τους album (Through the Windowpane) τα διάφορα επίσημα κι ανεπίσημα E.Ps καθώς και κάποια σπουδαία B-Sides και Demos που είχαν κυκλοφορήσει, είχαν καταφέρει κυριολεκτικά (και …μουσικά) να μου κλέψουν την καρδιά. Με τη 2η τους δουλειά (Red) κατάφεραν να μου την …ξεριζώσουν. Οκ, υπερβολές…, αλλά η λέξη “απογοητευτικό” δεν είναι αρκετή για να περιγράψει το “Red”, και το πως η πανέμορφη, ποικιλόχρωμη pop και avant-garde μουσική τους μετατράπηκε σε ένα ανομοιογενές και αδιάφορο συνοθύλευμα από μέτρια έως κακά tracks, είναι κάτι που δεν θα το καταλάβω ποτέ!

>> Madonna [Hard Candy]

Η κυρία Τσικόνε αποφάσισε να αφήσει την ευφυή Stuart Price και να δοκιμάσει την τύχη της με τον super-hyped & hot producer Timbaland. Το αποτέλεσμα; Το χειρότερο -μακράν- album στην καριέρα της. Καποιοι το χαρακτήρισαν Urban Pop, άλλοι RnB pop – dance, ενώ η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση και αποδείχτηκε… πικρή. Στα περισσότερα κομμάτια αλλού βρίσκεται η …μουσική, κι αλλού τα φωνητικά της Madonna. Τόσο που δεν ξέρεις τι από τα δύο φταίει περισσότερο. Μάλλον ο σχεδόν επιτηδευμένος συνδυασμός τους, θα έλεγε κανείς… Η κριτική του Popmatters.com τα λέει όλα σε μια πρόταση: “Hard Candy is overpopulated with recycled pop that is indistinguishable and artificial, something Madonna’s soothing arpeggiating vocals cannot alleviate”.

>> Keane [Perfect Symmetry]

Αντιγράφω από τη σχετική δισκοκριτική που είχα γράψει πριν λίγο καιρό:

Μα καλά τι συνέβη στους Keane; Πήραν σβάρνα την δισκογραφία των Abba και αποφάσισαν ότι πρέπει να γίνουν 70s και early 80s για να νιώσουν ότι ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα; Και οκ, προσωπικά λυσσάω για early 80s -και κυρίως για φανερές από κείνες τις εποχές επιρροές- αλλά δεν μπορώ να μην τονίσω ότι κάτι δεν πάει καλά σε αυτό το εγχείρημα των κατά τ’άλλα συμπαθητικών μουσικών από το East Sussex της Βρετανίας…

Τώρα αν πω ότι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου είναι το “Love is the End” μάλλον θα παρεξηγηθώ (!) αλλά τι να κάνω κι εγώ ο δύσμοιρος που περίμενα περισσότερα από τους Βρετανούς; Οκ κάποια κομματάκια είναι συμπαθητικά – π.χ. το ομώνυμο, το “Black Burning Heart” το “Again and Again” αλλά… μέχρι εκεί. Και προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι με τον καιρό ίσως καταφέρω να «κάνω» το album να …ωριμάσει μέσα μου, κλείνω εδώ τις σκέψεις μου για το “Perfect Symmetry”.

>> Sarah Brightman [A Winter Symphony]

Η λίστα συνεχίζει με albums που δεν είναι πραγματικά τόσο άσχημα, αλλά περισσότερο αποδείχτηκαν κατώτερα των προσδοκιών μου, οπότε και μου άφησαν την εντύπωση του “λίγου”.
Ένα από αυτά είναι και η τελευταία δουλειά της Sarah Brightman. Η ΕΜΙ είχε επενδύσει -εν μέσω της οικονομικής κρίσης- πολλά στην συγκεκριμένη (πολύ ταλαντούχα και προικισμένη) ερμηνεύτρια για να μπορέσει να ορθοποδήσει οικονομικά και να πείσει ότι μπορεί ακόμα να συγκαταλέγεται στις κορυφαίες record companies του κόσμου χωρίς να χρωστάει… παντού. Δεν γνωρίζω αν όντως οι πωλήσεις του “A Winter Symphony” ήταν τόσο καλές ώστε όντως να δικαιολογούν τις προδοσκίες της μαμάς εταιρείας, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι η συγκεκριμένη δουλειά με κούρασε αρκετά στην -μάταιη- προσπάθεια που έκανα να βρώ “κομματάρες”…

>> Counting Crows [Saturday Nights & Sunday Mornings]

Πέρισυ ήταν οι Smashing Pumpkins. To 2008 ακόμα ένα από τα σπουδαιότερα (και πιο αγαπημένα μου) αμερικανικά μουσικά σχήματα κατάφεραν να βγάλουν τον χειρότερο ίσως δίσκο τους! Δεν πίστευα ποτέ ότι θα το έλεγα αυτό για τους Crows, αλλά το περυσινό πάθημα με τον Corgan και την (μισή) παρέα του μάλλον θα έπρεπε να με είχε προετοιμάσει (λέτε να βγάλουν και οι Depeche φέτος το χειρότερο album τους και να το …γυρίσω σε Νταλάρα για να ηρεμήσω;).

Πολλοί έγραψαν -και δεν μου βγάζει κανείς από το νου ότι και οι ίδιοι οι CC το προμόταραν με αυτό το τρόπο και τη συγκεκριμένη κατεύθυνση- ότι το “Saturday Nights & Sunday Mornings” είναι ότι πιο κοντινό έχει βγάλει η μπάντα στο πρώτο (τους) και αγαπημένο “August and Everything After”. Η αλήθεια βέβαια είναι πολύ διαφορετική, και αν ψάξει κάποιος καλά στο blog του σπουδαίου Adam Duritz θα βρει τα προφητικά του λόγια που κοντολογίς αναφέρουν ότι οι CC δύσκολα θα ξαναβγάλουν ένα τόσο σπουδαίο album όσο ήταν εκείνο… Δυστυχώς το “Saturday Nights & Sunday Mornings” αν κι έχει κάποιες καλές στιγμές, αυτές είναι ελάχιστες και σε καμία περίπτωση δεν πιάνουν “μία” σε σχέση (και σύγκριση) με τον πρώτο δίσκο (και με κανέναν άλλο για να είμαι ειλικρινής) τους.

Όπως πολύ εύστοχα περιγράφει κάποιος στο Amazon….: “At times it almost seems as though Duritz is just going through the motions. He is trying to sound forlorn for the sake of sounding forlorn. The passion and real heart wrenching angst, so prevalent on their first four albums, seems to have gone a bit stale…”