What the heck… Για κάποιο μυστήριο λόγο αποφάσισα ότι απλά δεν θέλω να κάνω τρία (3) ξεχωριστά reviews για τρία δισκάκια που έτυχε να βγουν σχεδόν την ίδια χρονική περίοδο… Άλλωστε το είδος / κατηγορία (πείτε το όπως θέλετε) της μουσικής που εκπροσωπούν τα τρία αυτά μουσικά σχήματα είναι πάνω κάτω το ίδιο –call it Britpop / guitar-pop / indie-pop-rock / whatever-rock/ etc- άρα θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι οι δουλειές τους είναι σχετικά συγκρίσιμες.

Οκ, στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με τους Travis που είναι personal favorite, τους Keane που μου είναι αρκετά συμπαθείς και θα πλησίαζαν στο να γίνουν kind-of-personal favorite αν έβγαζαν έναν τρίτο δίσκο της προκοπής, καθώς και με τους Snow Patrol που έτσι όπως το πάνε… δεν θα αργήσουν να γίνουν sort-of-personal favorite!

Θα μπορούσα να κλείσω εδώ κάπου το αρθράκι και να έχετε πάρει μια γενική ιδέα για το τι περίπου σκόπευα να γράψω, αλλά δεν θα σας κάνω τη χάρη. Θα συνεχίσω να βομβαρδίζω το Lost Echoes με αυτή την όχι-και-τόσο-περίεργη σύγκριση που κόντεψε να μου γίνει έμμονη ιδέα τις τελευταίες εβδομάδες που ακούω σχεδόν ασταμάτητα τα τρία συγκεκριμένα albums!

“Ode to J. Smith”…
Σκόρπιες σκέψεις: Οι Travis βαρέθηκαν να τους χαρακτηρίζουν κλαψο….δες και είπαν να βγάλουν -πολύ σύντομα σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά τους- ένα νέο αλμπουμάκι ολίγον τι πιο ροκ, πιο guitar-driven, πιο rock n’ roll θα έλεγα… και φυσικά πιο loud. Αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα και μια γεύση που δεν έχω καταφέρει ακόμα να καταλάβω αν μου αρέσει πραγματικά πολύ-πολύ. Κι εννοείται ότι η άποψή μου για τους Travis μόνο αντικειμενική δεν θα μπορούσε να είναι… καθότι τους έχω μια κάποια αδυναμία.

Ας γίνω πιο σαφής όμως. Στο τέλος της ημέρας καταλήγω πάντα να ακούω τις πιο αργές / ακουστικές / «μπαλαντοειδείς» στιγμές του album, αλλά έλα που ακόμα και τα γρήγορα και σχεδόν άχαρα –loud- κομμάτια του δίσκου «κάτι» έχουν να μου πουν, με κάποιο περίεργο τρόπο με αγγίζουν και με διασκεδάζουν περισσότερο από ότι ίσως θα περίμενα! Σαφώς δεν θεωρώ ότι το “Ode to J. Smith” φτάνει στα επίπεδα των προηγούμενων albums των Travis, αλλά νομίζω ότι έστω και με αυτόν τον διαφορετικό –για κείνους- τρόπο η μπάντα καταφέρνει να μείνει σε μεγάλο βαθμό πιστή στο επίπεδο των όσων μας έχει συνηθίσει να προσφέρει χρόνια τώρα. Δώστε βάση στο σχεδόν επικό “J. Smith” (το οποίο απλά τα σπάει από το 1.55 λεπτό και μετά), στο σούπερ-sweet “Before you were young” και στο «γούτσου-γούτσου» και πολύ όμορφο “Quite Free”. Άλλες στιγμές που ξεχωρίζουν είναι το “Chinese Blues”, το κάπως-κινηματογραφικό “Song to Self”, τα “Travis from the past”-ish “Broken Mirror” και “Last Words” καθώς και το “Friends”.

1. Chinese Blues, 2. J Smith, 3. Something Anything, 4. Long Way Down, 5. Broken Mirror, 6. Last Words, 7. Quite, Free, 8. Get Up, 9. Friends, 10. Song To Self, 11. Before You Were Young

“Perfect Symmetry”…
Μα καλά τι συνέβη στους Keane; Πήραν σβάρνα την δισκογραφία των Abba και αποφάσισαν ότι πρέπει να γίνουν 70s και early 80s για να νιώσουν ότι ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα; Και οκ, προσωπικά λυσσάω για early 80s –και κυρίως για φανερές από κείνες τις εποχές επιρροές- αλλά δεν μπορώ να μην τονίσω ότι κάτι δεν πάει καλά σε αυτό το εγχείρημα των κατά τ’άλλα συμπαθητικών μουσικών από το East Sussex της Βρετανίας…

Τώρα αν πω ότι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου είναι το “Love is the End” μάλλον θα παρεξηγηθώ (!) αλλά τι να κάνω κι εγώ ο δύσμοιρος που περίμενα περισσότερα από τους Βρετανούς; Οκ κάποια κομματάκια είναι συμπαθητικά –π.χ. το ομώνυμο, το “Black Burning Heart” το “Again and Again” αλλά… μέχρι εκεί. Και προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι με τον καιρό ίσως καταφέρω να «κάνω» το album να …ωριμάσει μέσα μου, κλείνω εδώ τις σκέψεις μου για το “Perfect Symmetry”.

1. Spiralling, 2. The Lovers Are Losing, 3. Better Than This, 4. You Haven’t Told Me Anything, 5. Perfect Symmetry, 6. You Don’t See Me, 7. Again & Again, 8. Playing Along, 9. Pretend That You’re Alone, 10. Black Burning Heart, 11. Love Is The End

“A Hundred Million Suns”…
Οι Ιρλανδοί Snow Patrol είναι μία από τις ανερχόμενες μπάντες της συγκεκριμένης σκηνής στην Μεγάλη Βρετανία αλλά παρόλο που κατάφεραν να κάνουν σχετικά καλές πωλήσεις με τα “Final Strow” και “Eyes Open” έμοιαζαν να είναι πάντα ένα βήμα πίσω από αυτό που θα τους βοηθούσε να γίνουν πραγματικά “big”. Έχω την εντύπωση ότι το μεγαλύτερο μειονέκτημά τους ήταν ότι σε κάθε δίσκο έβγαζαν μια κομματάρα (μιλάμε όμως για …πραγματικά όμορφη …κομματάρα) με τα υπόλοιπα tracks να είναι απλά ενδιαφέροντα και ίσως σε κάποιες στιγμές τους …γλυκούλια. Για παράδειγμα στο “Eyes Open” είχαν το σπαραχτικό – πανέμορφο – δεν-χορταίνω-να-το-ακούω “Chasing Cars”, ενώ στο “Final Straw” μας σερβίρισαν ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ βρετανική μπάντα (χωρίς ίχνος υπερβολής), το “Run”, που κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές έχει επαινεθεί αλλά και διασκευαστεί από άλλους καλλιτέχνες – τραγουδιστές.

Με το “A Hunderd Million Suns” οι Snow Patrol δεν κατάφεραν να βγάλουν κάποιο αριστούργημα, κάνουν όμως ένα βήμα παραπάνω στο να αρχίσουμε όλοι να τους παίρνουμε πραγματικά σοβαρά! Διάβασα ότι κάποιοι θεωρούν το νέο album λίγο πιο rock-ish σε σύγκριση με τα παλαιότερα, αν και στο σύνολό του προσωπικά δεν βλέπω μεγάλη διαφορά. Εκεί που βλέπω όμως διαφορά είναι στο επίπεδο των κομματιών της νέας τους δουλειάς.

Το album ξεκινάει με τις καλύτερες προοπτικές. Το “If there’s a rocket Tie me to it” κάνει αμέσως τη διαφορά, και το good feeling που έχει ήδη αποκτήσει ο ακροατής διατηρείται και εν μέρει ενισχύεται με το “Crack the Shutters”. Και τα δυο αυτά κομμάτια μπορούν άνετα να συγκριθούν με τα προαναφερθέντα καλύτερα–ever τραγούδια της μπάντας, ενώ ο δίσκος μοιάζει να συνεχίζει σε πιο πειραματικά μουσικά μονοπάτια που όμως με κάποιο περίπλοκο τρόπο ακούγονται κάτι περισσότερο από ευχάριστα. Νομίζω ότι και στο σύνολο το νέο album των SP ακούγεται πιο δεμένο και σαν concept δεν έχει πολλές αδύναμες στιγμές. Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο haunting “The Planets Bend Between Us” που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί τη συνέχεια του “Run”. Το ίδιο δυνατό (αλλά και θετικά… περίεργο) και το κλείσιμο του album με το 16λεπτο (!) “ The Lightning Strike: What if the Storm Ends? / The Sunlight through the Flags / Daybreak”.

1. If There’s a Rocket Tie Me To It, 2. Crack The Shutters, 3. Take Back The City, 4. Lifeboats, 5. The Golden Floor, 6. Please Just Take These Photos From My Hands, 7. Set Down Your Glass, 8. The Planets Bend Between Us, 9. Engines, 10. Disaster Button, 11. The Lightning Strike

Θέλετε και νικητή τώρα; Με μικρή διαφορά από τους Travis….

Snow Patrol – A Hundred Million Suns… (και τι όμορφο album cover!)