Η καινούρια ταινία του Christopher Nolan μονοπωλεί το ενδιαφέρον κοινού και κριτικών, τόσο για την εναλλακτικότητά της σε σχέση με τις άλλες ταινίες του είδους, όσο και για την ερμηνεία του Joker από τον Heath Ledger, που έμελλε να είναι η τελευταία της σύντομης ζωής του.

Η σκηνοθεσία του Nolan είναι ενδιαφέρουσα κυρίως λόγω της σκοτεινότητάς της. Το παραμυθάκι του batman μοιάζει να έχει μεταφερθεί σε συνθήκες πραγματικής ζωής ενώ η βία και η ανηθικότητα δεν είναι πια ένστικτο, αλλά επικρατούσα κοινωνική ιδεολογία. Το εγχείρημα του Nolan βοηθείται από το εντυπωσιακό cast που περιλαμβάνει τους Christian Bale, Michael Caine, Morgan Freeman, Gary Oldman, Aaron Eckhart, Maggie Gyllenhaal και Heath Ledger.

Το Gotham City είναι πιο ευάλωτο και ανυπεράσπιστο από ποτέ. Η βία θριαμβεύει. Μοιραία οι κάτοικοι του Gotham στρέφονται εναντίον του batman που υπερβαίνει (ή και αγνοεί) τους νόμους τους, καταφεύγοντας στην αυτοδικία. Το μοτίβο των αγανακτισμένων κατοίκων που φέρονται αχάριστα στο μασκοφόρο ευεργέτη το’χουμε ξαναδεί. Μόνο που συνήθως αποκαθίσταται η αδικία και ο ήρωας επανατοποθετείται σε περίοπτη θέση στη συνειδησιακή αξιολόγηση του κοινού. Εδώ όχι. Ακόμα και οι θεατές αμφιβάλλουν για την αποτελεσματικότητα του batman και προβληματίζονται για τις παράπλευρες απώλειες της άνομης μάχης του καλού με το κακό.

Ο ήρωας στο φινάλε φορτώνεται οικειοθελώς εγκλήματα που δε διέπραξε, σε μια μάλλον αχρείαστη έξαρση αλτρουισμού. «Είναι ο ήρωας που αξίζει αυτή η πόλη, αλλά όχι αυτός που χρειάζεται τη δεδομένη χρονική στιγμή», οπότε θα μείνει στο παρασκήνιο, επαληθεύοντας το Σεφερικό «οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά».

Όσον αφορά το αντίπαλον δέος, Joker, ομολογώ πως ήμουν προκατειλημμένη πριν από την έναρξη της προβολής σχετικά με την τελευταία ερμηνεία του Heath Ledger. Θεωρούσα πως οι διθυραμβικές κριτικές αποτελούν το συνήθη ετεροχρονισμένο φόρο τιμής σε έναν ηθοποιό που έφυγε πρόωρα ή πίστευα ότι ο θάνατός του επηρέασε -αναμενόμενα – την κρίση θεατών και κριτικών ωθώντας τους σε υπερεκτίμηση μιας ερμηνείας χωρίς αύριο.

Η έκβαση του πρώτου διλήμματος που αφορά τη ζωή της Rachel Dawes ή του αδέκαστου εισαγγελέα Harvey Dent δεν επιφέρει την αναμενόμενη συγκίνηση και ξεχνιέται εντός ολίγων λεπτών.

Το δίλημμα των δύο πλοίων στο φινάλε της ταινίας είναι σοκαριστικό, αλλά οι άνθρωποι-φορείς των κρίσιμων αποφάσεων θυμίζουν ήρωες από δράμα του Σοφοκλή: παρουσιάζονται όπως θα΄πρεπε να είναι και όχι όπως είναι στην πραγματικότητα. Η σκηνή, εξιδανικευμένη, δεν πείθει.
Στη συνέχεια η προσωποποιημένη μονομαχία καλού-κακού (batman- joker) επαναφέρει το θέμα της αλληλοσυμπλήρωσής τους. Χρειαζόμαστε το κακό για να θριαμβεύσει το καλό. Χρειαζόμαστε το καλό για να έχει λόγο ύπαρξης το κακό. Η ερμηνεία του Joker εδώ είναι ανατριχιαστική, αλλά η διαπίστωσή του αναμενόμενη, αν όχι τετριμμένη.