Οι Puressence είναι εδώ και πολλά χρόνια το αγαπημένο συγκρότημα των Ελλήνων που προτιμούν την εναλλακτική rock σκηνή της Βρετανίας: τη μουσική που ακροβατεί ανάμεσα στην τρυφερότητα και το πάθος και καταγγέλει χωρίς να κραυγάζει.

Η λατρεία του ελληνικού κοινού και η πεισματική αδιαφορία της βρετανικής αγοράς καθιστά σχεδόν προσωπική τη σχέση της χώρας μας με το συγκρότημα : Είναι η ανακάλυψή μας. Είμαστε το κοινό τους.

Στις 23 Νοεμβρίου ήταν πάλι εδώ! Λίγο πριν από τις 11 βγήκαν στη σκηνή του Gagarin σε κλίμα αποθέωσης και υπό τους ήχους του Near Distance. Το κοινό ήταν πιο ένθερμο από ποτέ, αλλά ο Mudriczki δεν αποχωρίστηκε ούτε στιγμή το δερμάτινο μπουφάν του, ενώ ο Kevin Matthews έπαιζε μπάσο όλη τη βραδιά τυλιγμένος στο μαύρο παλτό του! Αμφίεση από Manchester, λοιπόν, στην καυτή Αθήνα.

Ακολούθησε το I suppose, το οποίο ο Mudriczki ερμήνευσε με περισσότερη οργή απ’ ό,τι στο cd, ενώ ο κόσμος παραληρούσε. Τα κομμάτια από το νέο άλμπουμ του συγκροτήματος ( Moonbeam, Drop down to earth, Palisades)  έλαβαν ενθουσιώδη υποδοχή, αν και λίγοι ήταν αυτοί που είχαν «μελετήσει» τους στίχους. Εξαίρεση αποτέλεσε, φυσικά, το μεγάλο hit Don’t know any better το οποίο, παρά την εμπορικότητά του, διατηρεί ανόθευτη τη «φθινοπωρινή» μελαγχολία του.

Οι Puressence τίμησαν και το Planet Helpless, που αποτελεί μάλλον την πιο ατυχή στιγμή της δισκογραφίας τους με εξαίρεση τα κομμάτια Walking Dead και Ηow does it feel, τα οποία και ακούσαμε.

Η πιο δυνατή στιγμή της συναυλίας ήταν η ερμηνεία του Standing in your Shadow από το πολύ καλό  “Only forever” : Ο James περπατούσε ανάμεσα στο κοινό που τον αποθέωνε, δίνοντας άλλη μια υποδειγματική ερμηνεία. Άλλωστε, το συγκεκριμένο τραγούδι έχει ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για τους Puressence, γιατί συνεργάστηκαν στην παραγωγή του με τον μπασίστα των Stone Roses, Mani.

H σκηνική παρουσία του συγκροτήματος ήταν εξαιρετική και η φωνή του Mudriczki απλά μοναδική. Κάποια στιγμή τραγούδησε με μόνη συνοδεία μια κιθάρα, αλλά κι αυτή έμοιαζε περιττή. Η φωνή του γέμισε τον χώρο, διαπέρασε κάθε κύτταρό μας και μας παρέσυρε στη δημιουργική της θλίψη. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν υπήρχαν backing vocals σε κανένα κομμάτι κι ούτε χρειάζονταν άλλωστε.

Λίγο πριν από το τέλος, οι Puressence τραγούδησαν το προσφιλές τους “India”, το οποίο δεν έχουν παραλείψει σε καμμιά συναυλία.

Κι όμως, παρά την ενθουσιώδη αρμόσφαιρα, τις αισθαντικές, γεμάτες πάθος ερμηνείες και τις φιλότιμες προσπάθειες του τραγουδιστή να ευχαριστήσει το κοινό στα ελληνικά, έφυγα μάλλον ανικανοποίητη…γιατί δεν άκουσα το Casting lazy shadows..Το Every house on every street..To Mr Brown..

Τελικά το εξωπραγματικά καλό πρώτο άλμπουμ των Puressence ανέβασε τον πήχυ σε δυσθεώρητα ύψη. Και, μάλλον, η σύγκριση με τα επόμενα cd του συγκροτήματος, όσο εμπνευσμένα κι αν είναι, θα είναι πάντοτε εις βάρος τους…