Μετά τον αναπάντεχο εισπρακτικό θρίαμβο του «αντιεμπορικού» The Bends, οι Radiohead έγραψαν δύο κομμάτια για την ταινία Romeo and Juliet του Baz Luhrmann (1996), τα Τalk show host και Εxit music (for a film).

Στο Τalk show host ο Thom Yorke  τραγουδά για την αδυναμία συμφιλίωσης με τον εαυτό του (I want to be someone else or I’ll explode), μοτίβο που θυμίζει το κλίμα αυτο-απέχθειας του Creep. Από την άλλη μεριά, τo Exit music αποτίει φόρο τιμής στο έργο του Shakespeare που έκανε τον Yorke να κλάψει σε ηλικία 13 ετών, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος. Τραγούδι αργό, σκοτεινό που καταλήγει με βαθμιαία κλιμάκωση στο κρεσέντο-κραυγή “and now we are one in everlasting peace…”.

Η ανοδική (καλλιτεχνικά και εμπορικά) πορεία των Radiohead κορυφώθηκε στο θρυλικό OK Computer( 1997), που βρέθηκε σύντομα στο #1 της Βρετανικής hit list και παρέμεινε στα βρετανικά charts για 71 συνεχείς εβδομάδες! Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού απέσπασε το βραβείο Grammy για το καλύτερο εναλλακτικό άλμπουμ της χρονιάς . Είναι αδιαμφισβήτητα ο δίσκος- ορόσημο της μέχρι τώρα πορείας τους, που τους ανύψωσε στο πάνθεον των σπουδαιότερων ροκ συγκροτημάτων των 90s.

Στα 12 μελωδικά ροκ κομμάτια του OK Computer οι Radiohead μιλούν για τους πιο σκοτεινούς φόβους τους, στην προσπάθειά τους να τους ξορκίσουν ( ή απλά να τους μοιραστούν..)

To πολύ ιδιαίτερο πρώτο single Paranoid Android αποτελείται από τρεις θεματικές ενότητες (σε επίπεδο μελωδίας και στίχων) και συνοδεύεται από ένα υποβλητικό και  ταυτόχρονα κυνικό animated video clip. Τα επόμενα singles που κυκλοφόρησαν είναι  το δημοφιλές Κarma Police και το τρυφερό No Surprises, που παραπέμπει σε νανούρισμα. Στο τραγούδι αυτό, ο Yorke μοιάζει κουρασμένος από τις έντονες συγκινήσεις που έχει βιώσει και αποζητά την ησυχία, τη μονοτονία και τις συμβατικότητες μια ζωής-καρμπόν σε ένα κλίμα παραίτησης.

Το περιεχόμενο του No Surprises δεν απείχε πολύ από την ψυχολογική κατάσταση των μελών του συγκροτήματος. Η φόρτιση που προκλήθηκε από τη μυθική επιτυχία του OK Computer τους οδήγησε στα πρόθυρα της διάλυσης , ενώ ο Thom Yorke παραδέχεται ότι το 1998 τον βρήκε σε καθεστώς κατάθλιψης, την οποία ξεπέρασε με τη βοήθεια του καλού του φίλου Michael Stipe, του frontman των REM. Τα μέλη των Radiohead, στα 3 χρόνια αδράνειας που μεσολάβησαν μέχρι την κυκλοφορία του επόμενου άλμπουμ τους, προβληματίζονταν για την εξέλιξη του συγκροτήματος.

H γνησιότητα αυτών των προβληματισμών φάνηκε στην επόμενη δουλειά του γκρουπ, το πειραματικό Kid A (2000). Στον νέο τους δίσκο δεν ακολούθησαν την επιτυχημένη συνταγή του Ok Computer, αλλά πειραματίστηκαν με ηλεκτρονικούς, underground ήχους και ειρωνικούς, σχεδόν σουρρεαλιστικούς στίχους. Παρά την παντελή απουσία promotion και τα δηκτικά σχόλια των κριτικών, το Kid A είχε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία και ήταν ο πρώτος δίσκος των Radiohead που έφτασε στο #1 του US top 20 την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας του. Παρ’ό,τι δεν κυκλοφόρησαν singles από τη συγκεκριμένη δουλειά, οι fans του συγκροτήματος ξεχώρισαν τα Everything in its right place, Idioteque και How To Disappear Completely.

To πρώτο μοιάζει με το παραλήρημα ενός ανθρώπου μετά από ηλεκροσόκ (ή μετά από χρήση ναρκωτικών ουσιών, όπως υποστηρίζουν οι πιο τολμηροί..)

Στο Ιdioteque επικρατεί ατμόσφαιρα πανικού, εν όψει μιας επικείμενης καταστροφής. Οι στίχοι του ρεφραίν “here I’m allowed everything all of the time” σε συδυασμό με το “I’ll laugh until my head falls off” επιτείνουν το κλίμα παράνοιας και καθιστούν τον Yorke υπεύθυνο για ό,τι πρόκειται να συμβεί..
Τέλος, στο How To Disappear Completely επανέρχεται το προσφιλές μοτίβο ανάγκης εξαφάνισης και μετάβασης σε άλλη σφαίρα ζωής (ή στην ανυπαρξία): this isn’t happening, I am not here… (to be continued)