Αρχίζουμε ως συνήθως με τα κλασικά ευτράπελα που μόνο στην χώρα μας συμβαίνουν. Η σχετική ανακοίνωση λοιπόν έλεγε ότι οι πόρτές ανοίγουν 5:30. Φτάνοντας λοιπόν στον χώρο στις 6:50 προς μεγάλης μας έκπληξη είδαμε την κλασική ουρά και τις πόρτες κλειστές. Τελικά μετά από κάνα 20λεπτο αυτή η ταλαιπωρία έληξε και ο κόσμος (βρίζοντας κυριολεκτικά) προχώρησε προς τα μέσα.

Κατηφορίζοντας την πλάγιά κάναμε μια στάση στο merchandise stand αλλά οι σχετικά τσιμπημένες τιμές μας κράτησαν σε απόσταση. Μετά από μια μικρή υπόδειξη του πιο ευγενικού τύπου που έχω συναντήσει ποτέ να δουλεύει σε ελληνική συναυλία φορέσαμε το βραχιολάκι του PL2  και κάτσαμε κάτω για να περιμένουμε. Η Άννα είχε ακούσει λίγο πριν μπούμε κάποιόν από την εταιρεία να λέει στο κινητό του το εξής: «Έ 9:30 θ’αρχίσει θα δούμε τι ώρα θα τελειώσουμε.» . Το μόνο πράγμα που μεσολάβησε μέχρι την εμφάνιση του σχήματος ήταν το dj-set των Psychograndmammas . Το όποίο ήταν αρκετά πιο ευχάριστο από το κλασικό άσχετο cd που παίζει πριν από κάποια συναυλία συνήθως.

Λίγο μετά τις  9:30 οι τέσσερις γνώριμες φιγούρες που αποτελούν το σχήμα των Tool βρισκόταν επί σκηνής. Δεν χρειάστηκε να περάσει και πολύ για να συνειδητοποιήσουμε, ότι για άλλη μια φορά κάτι δεν πήγαινε καλά. Βλέπετε ή φωνή του Maynard ακούγονταν σχετικά πιο χαμηλά απ’οτι  όλο το υπόλοιπο συγκρότημα με αποτέλεσμα να χάνεται σχεδόν σε κάποια σημεία. Όποτε ναι μεν αυτή την φορά μπορούσαμε να δούμε πολύ καλά αλλά δεν ακούγαμε και τόσο. «Έ ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας στην Ελλάδα είμαστε» σίγουρα αυτή είναι η κλασική ατάκα που θα δικαιολογήσει μια ακόμη κλασική αρπαχτή της “μεγαλύτερης εταιρίας διοργάνωσης συναυλιών στην χώρα μας”. Αφού το σημειώσαμε λοιπόν πάμε παρακάτω.

Ο frontman του σχήματος ως συνήθως είχε πιάσει τα μετόπισθεν και έδινε το προσωπικό του show. Ενώ λόγω του μεγέθους της σκηνής η υπόλοιπη μπάντα είχε μια πιο ανοιχτή διάταξη απ’οτι συνήθως.  Ο Justin και ο Adam είχαν πιάσει τις άκρες  του stage ενώ ο Danny Carey παρέμενα σταθερά πίσω από το τεράστιο drum kit  του δίπλα στον Maynard. Ανάλογα με το κομμάτι προβάλλονταν κάποια βίντεο πίσω από το σχήμα και κάποια στιγμή είχαμε και το κλασικό laser show το οποίο ήταν αρκετά ενδιαφέρον να το βλέπεις πάνω στο βουνό.

Τεχνικά λοιπόν το όλο πράγμα ήταν σχεδόν άψογο, αλλά και πάλι κάτι έλειπε. Έλειπε η ψυχή. Καλώς η κακώς ήταν η προτελευταία συναυλία μιας σχεδόν διετούς περιοδείας. Έτσι λοιπόν το σχήμα ήταν κουρασμένο και μας αντιμετώπισε σαν μια δουλειά που έπρεπε να γίνει. Κάνοντας την εμφάνιση τους εντελώς άνευρη. Ναι σίγουρα το setlist ήταν πολύ πιο δυνατό από το περσινό αλλά και πάλι δεν βοήθησε. Βγήκαν έπαιξαν έκαναν ένα μικρό διάλειμμα, συνέχισαν και τελείωσαν την όλη εμφάνιση άψογα άλλα και ξερά παράλληλα.

Ειλικρινά δεν χρειάζεται καν να συγκρίνω την εμφάνιση τους με αυτές του 2000 και 2001 στο Brixton Academy, ακόμη και κάτω από τις άθλιες συνθήκες του Ελληνικού πέρυσι προσέφεραν περισσότερα.  Δεν νομίζω ότι είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πότε μια μπάντα παίζει και γουστάρει και πότε παίζει μηχανικά. Όσο ντίβα και να είναι ο Keenan πάντα δίνει κάτι παραπάνω, και ο θάνατος του Pavarotti δεν στέκει ως δικαιολογία για να μην μπορούν να παίξουν επειδή ήταν τόσο συντετριμμένοι.

Μια ακόμη παρατήρηση είναι ότι το κοινό ήταν ανάμεικτο (μεταλάδες, τρέντυδες κ.α.) και αρκετά νεαρό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γνωρίζουν περισσότερο τα κομμάτια των δύο τελευταίων δίσκων και όχι τόσο τα παλαιότερα. Επίσης γενικά η όλη εμφάνιση δεν μπορούσε να ζεστάνει με τίποτα το όλο κλίμα αφήνοντας το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου να παρακολουθεί με μια σχετική απάθεια.

Πάνω κάτω ακούσαμε τα: Intolerance, Jambi, Stinkfist, Forty Six &2, Schism, Lost Keys, Rosetta Stoned, Lateralus, Vicarious.

Χρήστος Αναγνώστου

Photos: Anna Kweskin

Περισσότερες photos :  www.gigsnaps.com