Οk, ας αφήσουμε τους προλόγους και τις περιττές εισαγωγές, όλοι έχετε ήδη ακούσει τα νέα, το άλμπουμ, ή και κάποιες από τις εμφανίσεις τους στα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Οι Smashing Pumpkins (ή τουλάχιστον η νέα εκδοχή τους, χωρίς τα ιδρυτικά μέλη James Iha και D’Arcy) επέστρεψαν και έχουν ήδη εισπράξει μερικές από τις χειρότερες κριτικές της χρονιάς, τόσο για το album Zeitgeist, όσο και για τις εμφανίσεις τους. Έχουν όλοι αυτοί δίκιο, ή για άλλη μια φορά φταίει η μουσική βιομηχανία, όπως και το 2000, που τάχα ανάγκασε τον Billy Corgan να κυκλοφορήσει το Machina II αποκλειστικά μέσω του διαδικτύου; Με έκδηλη απογοήτευση, αλλά και έκπληξη, φτάνω εύκολα στο συμπέρασμα ότι το εγχείρημα αυτό είναι ό,τι χειρότερο έχει βγάλει ο Corgan στην καριέρα του.  Δε φταίει καμία βιομηχανία και κανένας Τύπος, αφού όλοι με ενθουσιασμό περίμεναν αυτή τη μεγάλη επιστροφή, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσουν οι πρώτες εμφανίσεις στα τέλη Μαΐου και να αποκαλυφθεί η νέα σύνθεση.

Μια βιαστική και ανοργάνωτη επιστροφή, που δεν έχει τίποτα παραπάνω να προσθέσει, για την ώρα, από δύο τρεις ενδιαφέρουσες συνθέσεις. H πιο ξεκάθαρη απόδειξη του παραπάνω ισχυρισμού, είναι οι στιχουργικές επιδόσεις του Corgan. Από την εσωστρέφεια, τα προσωπικά αδιέξοδα και τα επώδυνα βιώματα των προηγούμενων ετών, επιχειρεί ανεπιτυχώς να γίνει τώρα ηγέτης μιας επανάστασης που δεν έχει τα κότσια να κατονομάσει. Αν ήθελε να ηγηθεί ενός τέτοιου κινήματος, αντί να βάζει τη φάτσα της Paris στα σινγκλς, ας προλάβαινε να συνεργαστεί με τους 3 R.A.T.M., οι οποίοι, μετά από μια άκρως ενδιαφέρουσα, λέω εγώ, συνεργασία με τον Chris Cornell, μοιάζουν να επιστρέφουν δυναμικά σύντομα ως 4.

Τι φταίει, λοιπόν; Κατ’ αρχήν, τα μισά τραγούδια ακούγονται με δυσκολία, συνθέσεις χαμηλότερης ποιοτικής στάθμης σε σχέση με όσα είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν. Και είναι απορίας άξιο πώς επέτρεψε ο Corgan να μπουν στο δίσκο. Κάτι Starz, Bleeding the Orchid, (Come On) Let’s go (!) και άλλα, εκτός από την αδιάφορη παραγωγή και την άστοχη επιλογή να κάνουν απλώς θόρυβο, δεν έχουν να παρουσιάσουν απολύτως τίποτα. Αλλά και όσα παρουσιάζουν ενδιαφέρον, μετά από τις απαραίτητες ακροάσεις, έχουν αδυναμίες που διακρίνονται εύκολα σε κάποιον που έχει μπολιάσει μέσα του τον ήχο του συγκροτήματος. Doomsday Clock: ξεκίνημα με drums α λα Cherub Rock, αλλά οι εποχές της οργής (ή της ανεμελιάς, θα έλεγα καλύτερα) έχουν περάσει, και ο Billy μοιάζει να απαγγέλει κάτι που βαριέται αφόρητα.

Το That’s the way (my love is) είναι ένα ωραίο τραγούδι στο οποίο, προφανώς με τις ευχές του Tery Date, επιλέχθηκε παραγωγή τύπου Machina, η οποία, από κοινού με τους στίχους, απλώς δεν ταιριάζουν με το υπόλοιπο. Το δυνατό single Tarantula μπερδεύει με τις ανεξήγητες εναλλαγές του και τα αλλεπάλληλα μακροσκελή σόλο (εκ των οποίων το πρώτο είναι πανέμορφο και θα …αρκούσε!) αλλά σε κάθε περίπτωση είναι το δεύτερο καλύτερο κομμάτι του δίσκου μετά το Neverlost. Το οποίο μοιάζει να ξεχωρίζει τόσο πολύ από την μετριότητα που το περιτριγυρίζει, που απορείς μήπως ξεχάστηκε από την εποχή Mellon Collie. “Let’s kill these hours and fill desire, I’m in touch with you” τραγουδάει εκπληκτικά ο Corgan, στο μοναδικό κομμάτι που όλα είναι όπως πρέπει και αξίζει να αποτελεί στοιχείο ενός Pumpkins δίσκου. Ακολουθεί το Bring the Light με την εξαιρετική μελωδία, αλλά και πάλι αδυναμίες στην παραγωγή: γιατί η προσπάθεια ένα pop κομμάτι να μεταμορφωθεί στο τέλος σε ένα hard rock έπος; Τέλος, το 80ς For God and Country μουσικά μου αρέσει, αλλά οι στίχοι είναι ανεπαρκείς και αδιάφοροι.

Κοντολογίς, το Zeitgeist, που δεν εξηγεί καθόλου τον τίτλο του, παρά μόνο ενδυναμώνει τους ισχυρισμούς ορισμένων ότι πρόκειται για ένα ακόμα εμπορικό τρικ (όπως άλλωστε και η υποτιθέμενη επανένωση) είναι ένα ανεξήγητα σκληρό album, που όσες ευκαιρίες και να του δώσεις, δεν πρόκειται να σε αποζημιώσει. Διαβάζουμε στο φυλλάδιο: Jimmy Chamberlin: drums, Billy Corgan: all the rest! Εκτιμώ πως αυτό το σχήμα δεν είναι (ακόμα) οι Smashing Pumpkins που θα έρθουν τελικά Αθήνα στις 29 Αυγούστου. Είναι, όπως σωστά αναφέρθηκε, μια εναλλακτική εκδοχή των Zwan. Και δύσκολα θα σπεύσω να τους δω (εκτός αν πάω για τους Manics και τους Kasabian, αλλά έτσι είναι δυσανάλογα πολλά τα λεφτά), γιατί πολύ απλά τους είχα θαυμάσει στο (υποτιθέμενο, πλέον) farewell tour του 2000 και η εμπειρία αυτή έχει χαραχθεί βαθιά μέσα μου, σε σημείο που η όποια απομυθοποίησή της δεν διαπραγματεύεται, ή μπαίνει σε ρίσκο.

Το αν υπάρχει περιθώριο πραγματικής επανένωσης, όπως απαιτούν πολλοί πλέον, εξαρτάται από τις διαθέσεις του Billy, που θα πρέπει να κάνει αυτός πια το πρώτο βήμα. Όσοι σπεύσουν να πουν πως κάτι τέτοιο μάλλον το έχει ξεκαθαρίσει και αποκλείσει με κάθε πειστικό τρόπο, θα τους θυμίσω τους όρκους του το 2000 ότι δεν θα ξαναέπαιζε στο μέλλον ποτέ τραγούδι των Smashing Pumpkins. Υπάρχει και Plan B, άκρως δελεαστικό για μας: να συνεχίσει να βγάζει υπέροχους ηλεκτρονικούς ή μη προσωπικούς δίσκους (δεν το λέω ειρωνικά, το Future Embrace το λάτρεψα) και να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι θα παίζει, πλέον, σε μικρότερα venues.

Ό,τι κι αν γίνει, κι εδώ είναι που διαφωνώ σε μεγάλο βαθμό με την, καλοπροαίρετη ή όχι, κριτική που του ασκείται από πολλές μεριές, κανείς δεν μπορεί να τραβήξει μια γραμμή και να διαγράψει την καινοτόμα του προσφορά στη δεκαετία του 90, που τον καθιέρωσε στην κορυφή αυτού που έμεινε στην ιστορία ως εναλλακτικό ροκ και κανείς ακόμα δεν έχει καταφέρει να βρει τι είναι. Το Zeitgeist μπορεί να αρέσει σε λίγους, να απογοητεύσει περισσότερους, σε κάθε περίπτωση όμως, το συμπέρασμα ότι ο Corgan είναι ‘a has-been’ είναι βιαστικό και παρακινδυνευμένο.

Θα κλείσω με ένα χιουμοριστικό τρόπο (ως προς την τελευταία  φράση), αναπαράγοντας το post κάποιου από το board του amazon.com, που περιέχει μεγάλες δόσεις αλήθειας και προσωπικής επιδοκιμασίας:

«A.pe says:

But as you know very well, both Darcy and James had their say in the song structures. You can’t ignore the band chemistry and give Billy all the credit. He himself said that Darcy had quite a significant say when something didn’t work. And don’t forget that James was the co-founder of the band. And he wrote some of the most beautiful SP songs, too: Soma and Mayonaise. I think it’s a shame that they are not on board. Yes, it’s more like a ZWAN reunion than anything else. I feel betrayed. It feels like my dad has a new wife».

1. Doomsday Clock
2. 7 Shades Of Black
3. Bleeding The Orchid
4. That’s The Way (My Love Is)
5. Tarantula
6. Starz
7. United States
8. Neverlost
9. Bring The Light
10. Come On Let’s Go
11. For God And Country
12. Pomp And Circumstances