Συχνά η γυναικεία ευαισθησία ταυτίζεται με τη μελαγχολία. Στο μουσικό έργο της Colleen όμως η ευαισθησία αποδείχνεται ευεργετικά μελαγχολική και παραδόξως ευχάριστη. Ίσως γιατί, σύμφωνα με το Νίτσε, η ηδονή είναι πολύ πιο βαθιά από την  οδύνη και έτσι ο συνθέτης μπορεί να εκφράζει πόνο, ενώ ταυτόχρονα η ίδια η μουσική να σιγοτραγουδάει την ευτυχία (Βruno Walter). Στην προκειμένη περίπτωση η Cecile Schott (Colleen) αποσυνθέτει το προσωπικό της βίωμα σε μουσική, ώστε να το μοιραστεί με τους ακροατές του άλμπουμ “Les ondes silencieuses” και να αφυπνίσει τις σκοτεινές τους χορδές με τις χορδές της κιθάρας, το κλαρινέτο, τη βιόλα και την παρόρμηση ήχων που κατακλύζουν τον ακροατή, χωρίς να τον πνίγουν.

Η αφύπνιση ξεκινάει με το “This place in time” χάρη στο διεγερτικό ήχο των εγχόρδων και συνεχίζει αρμονικά με κλασικίζουσα διάθεση στο “Le Labyrinthe”.

To τρίτο κομμάτι “sun against my eyes” μοιάζει να συμπληρώνει στιχουργικά τους Sad Lovers and Giants: “My hand against the sky…” και αποσαφηνίζει την προσπάθεια της Sylvia Plath να αναχαιτίσει το δυσβάσταχτο φως του ήλιου με τη σκιά της παλάμης της.

Η κορύφωση γίνεται με το έβδομο και ένατο κομμάτι,”Sea of tranquillity” και “Le bateau”, τα οποία με κοινό παρονομαστή την κιθάρα συνθέτουν την εξής μουσική  αλληγορία : η θάλασσα είναι η μουσική, όπου πλέει το καράβι των μουσικών εμπειριών με τον ταξιδευτή – ακροατή να έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στον καπετάνιο – συνθέτη σε μια ηθελημένη πορεία εξερεύνησης. Έτσι η ακρόαση είναι μία “καθ΄οδόν” γνώση που παραπέμπει στην εμμονή του Caspar Friedrich να ζωγραφίζει πλοία στο ηλιοβασίλεμα αισθητοποιώντας μ’αυτόν τον τρόπο το ταξίδι της ζωής.

Στους πιο επιφυλακτικούς ακροατές θα συμβούλευα να ρίξουν μια ματιά στο εξώφυλλο  του άλμπουμ, για να έχουν μία πρόγευση μίας βαθιάς και ουσιαστικής μουσικής γευσιγνωσίας.

1. This Place In Time
2. Le Labyrinthe
3. Sun Against My Eyes
4. Les Ondes Silencieuses
5. Blue Sands
6. Echoes And Coral
7. Sea And Tranquility
8. Past The Long Black Land
9. Le Bateau