Peter Pan Hits Our Suburbs

Ο Χειμώνας του 98-99 ήταν ίσως ένας από τους καλύτερους της ζωής μου, ήταν τόσο καλός που μπορεί άνετα να συγκριθεί με τον φετινό. Εκείνο τον “παλιό” χειμώνα λοιπόν μου έκανε παρέα ένας αστροναύτης με την μουσική του. Η επανακυκλοφορία του δίσκου βέβαια είχε γίνει από το ’94 αλλά μόνο τότε το ’98 ένας φίλος έδωσε το αντίτιμό για να πάρει ένα CD-recorder για τον υπολογιστή του και έτσι οι κασέτες αντικαταστάθηκαν με CDs. Ανάμεσα στα 20-25 που είχα αντιγράψει τότε για να βγάλω τον χειμώνα ήταν και το Peter Pan Hits the Suburbs. Η πρώτη φορά που είχα ακούσει το “Protest Song” ήταν στο ραδιόφωνο μαζί με την ανακοίνωση της επανακυκλοφορίας του δίσκου.  Τον συγκεκριμένο δίσκο των άκουγα και τον ξανάκουγα για σχεδόν μια διετία, μέχρι να πάρει την θέση του στο ράφι με την απαραίτητη σκόνη. Από τότε έχει  περάσει καιρός οι συνθήκες έχουν αλλάξει και  τα δεδομένα είναι πλέον πολύ διαφορετικά. Τα CD-recorder έχουν πλέον εξευτελιστική αξία άσε που οι φίλοι σου δεν έχουν πια CD να σου δανείσουν για ν’αντιγράψεις , τέλος 25 δίσκοι δεν σου φτάνουν καλά-καλά για μια εβδομάδα πόσο μάλλον για ένα χειμώνα, άσε που το ραδιόφωνο γνωρίζει μια ακόμη από τις πιο εξευτελιστικές του περιόδους. Παρόλα αυτά το “Protest Song” και η ανατριχιαστική του δύναμη παρέμενε μέσα μου και αρκούσε μια αναφορά σε αυτό σε κάποιο άρθρο για να επαναφέρει την μελωδία του στο εσωτερικό μου ραδιοφωνικό σταθμό. Κάτι τέτοιο συνέβη και όταν είδα εκείνο το email με την ανακοίνωση της συναυλίας των Astronauts.

Κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί χωρίς να περιμένουμε τίποτα απολύτως. Όλες οι μαρτυρίες μίλαγαν για μέτρια έως απαράδεκτα πράγματα και ακόμη και οι φωτογραφίες δεν σου επέτρεπαν να περιμένεις τίποτα από τον τραγουδιστή με το ένα δόντι. Ο μόνος λόγος που κατεβήκαμε τα σκαλιά ήταν απλά η επιθυμία να μπορούμε να πούμε στον εαυτό μας ότι ήρθε και δεν το χάσαμε. Πήραμε τις μπύρες μας και παρακολουθήσαμε καθιστοί τους Autodivine να χύνουν άπλετο εφηβικό ιδρώτα και άγχος πάνω στην σκηνή. Σίγουρα κανείς δεν καταλάβαινε τα λόγια του τραγουδιστή και η ακαμψία της μπασίστριας προκαλούσε κάποια σχόλια άλλα όπως είπε και ο φίλος μας ο Βασίλης : “Παιδιά σαν και αυτά κρατούν την σκηνή ζωντανή” όποτε με το να είμαστε ιδιαίτερα σκληροί μαζί τους δεν βγάζουμε και τίποτα. Βέβαια το γεγονός ότι ο δεύτερος κιθαρίστας δεν μπόρεσε να δεχτεί την ατυχία του με την βλάβη στο πετάλι του και προσπάθησε να κάνει ζωντανή την παρουσία του ενοχλώντας τον ντράμερ δεν μας άρεσε καθόλου. Μουσικά ψάξτε τους κάτω από το κεφάλαιο Joy Division. Όπως και να’χει εμφανίστηκαν ένα σεβαστό μισάωρο που ήταν σε όλους αρκετό.

Για μια φορά το Αν αποφάσισε να έχει κάποιο σχετικό πρόγραμμα χωρίς καθυστερήσεις με αποτέλεσμα οι πρώτες νότες των Astronauts να με πιάσουν απροετοίμαστο στην τουαλέτα. Παίρνοντας την θέση μου μέσα στον υπόλοιπο κόσμο άρχισα να συνειδητοποιώ κάποια σημαντικά πράγματα. Το ένα ήταν ότι η φωνή του Mark  παρέμενε αναλλοίωτη και το άλλο ότι το παίξιμο των 17χρονών που αποτελούν την μπάντα του ήταν κάτι παραπάνω από αριστοτεχνικό.  Ο ίδιος ο Mark παρέμενε αεικίνητος παρά την ηλικία του με μια περίεργη σπασμωδικότητα και το δυνατό ωμό παίξιμο των παιδιών έντυνε κομμάτια όπως το “Everything Stops For Baby” με μια κιθαριστική δύναμη άνευ προηγουμένου. Πάνω στην σκηνή βλέπαμε ένα πάντρεμα γενεών με κουμπάρο την μουσική και καλεσμένους εμάς που οφείλω να ομολογήσω ότι η συγκίνηση μας έφερε δάκρυα στα μάτια. Ίσως να δάκρυσε και ο Mark πίσω από τα μαύρα γυαλιά του δεν ξέρω.

Σίγουρα μεγάλο μέρος του set-list αναλώθηκε σε παρουσίαση του νέου τους υλικού ως The Otters πλέον . Όπως μας είπε ο Mark έχουν κάποια προβλήματα με το copyright γι’αυτο και στο εξωτερικό δρουν με αυτό το όνομα. Ιδιαίτερα αξιόλογη και η προσπάθεια να απαγγείλει τους γαλλικούς στοίχους στο “Baby Sings Folk Songs” όπου μάλιστα διέκοψε το κομμάτι επειδή ο κιθαρίστας τον είχε χάσει και το ξαναπήγαν μαζί. Ακόμη και όταν σκόνταψε στο αφημένο στην άκρη μπάσο και έπεσε σηκώθηκε και συνέχισε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Αφήστε που με χιούμορ σχολίασε ότι “I was planning to do that”.

Για μία ώρα και πενήντα λεπτά είχαμε μπροστά μας ζωντανό έναν μουσικό ήρωα με μια μπάντα ή οποία αντί να συμπληρώνει, εμπλούτιζε την εμπειρία μας. Τα 100 πάνω κάτω άτομα που βρίσκονταν στον χώρο δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν ή μάλλον δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι σύντομα θα τελείωνε Το νέο υλικό δεν μας ενόχλησε καθόλου ίσα-ίσα που ανακατεύτηκε με κομμάτια όπως τα “Blood” και “Typically English Day” σαν να είχαν βγει από τον ίδιο δίσκο. Προς το τέλος η ενέργεια ήταν τόση που έκτος από το pogo του κόσμου και ο ίδιος ο μπασίστας έσπασε το όργανό του χτυπώντας το στην σκηνή. Ευτυχώς του δάνεισαν ένα άλλο για να βγουν να παίξουν και άλλα δυο κομμάτια. Μετά το τέλος ο Mark πήρε την σακούλα του Sainsbury’s με τα πράγματα του και κατέβηκε από την σκηνή. Ο κόσμος όμως δεν τον άφησε ούτε εκεί μιας και ήθελε και αυτόγραφα.

Θα αναρωτιέστε γιατί δεν αναφέρομαι πουθενά παραπάνω για την τρομακτική εκτέλεση του Protest Song, ο λόγος είναι απλός, ακόμη και τώρα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω αυτό που μου συνέβη και το πόσο τυχερός είμαι που είδα κάτι τέτοιο ζωντανά. Είχα να τραγουδήσω στίχους σε συναυλία με τέτοιο πάθος αρκετό καιρό.

Τα μελανά σημεία της συναυλίας τώρα ήταν δύο. Το ένα το γεγονός του ότι ο ήχος ήταν καλύτερος από το πλάι της σκηνής παρά στο κέντρο όπου μπούκωνε αρκετά γι’ αυτό φταίει βέβαια η ακαταλληλότητα του ιστορικού (my ass) χώρου του Αν. Το δεύτερο ήταν το κόστος του εισιτηρίου , καταλαβαίνω ότι οι διοργανωτές ίσως να μην έβγαιναν άλλα έστω 20 ευρώ να είχε και όχι 30 λογικά θα είχε αρκετά παραπάνω κόσμο. Βλέπετε το κοινό του είδους δεν είναι άτομα που τα έχουν. Εδώ βρήκαμε γνωστούς μέσα που μένουν σε καταλήψεις.

Χρήστος Αναγνώστου

Φωτογραφίες Anna Kweskin

Περισσότερες φωτογραφίες θα βρείτε εδώ
Περσότερα για τους Astronauts
Η σελίδα των The Otters