Τελικά οι Manics θα μπορούσαν πολύ εύκολα να παρεξηγηθούν. Όχι ότι δεν έχει ήδη γίνει αυτό, απλά θα μπορούσε κανείς να πει ότι συνεχίζουν την παράδοση εκείνη που μπερδεύει κάποιους και τους γεμίζει με καχυποψία απέναντί τους. Δεν θα είχε άδικο αν κάποιος σκεφτόταν ότι η αυτή μπάντα πηγαινοέρχεται μεταξύ της επιθυμίας να πειραματιστεί με διάφορες εναλλακτικές μορφές pop μουσικής και του απωθημένου rock παρελθόντος από το οποίο κακά τα ψέματα έχουν απομακρυνθεί αρκετά, εδώ και χρόνια.
Ως fan της πρώτης κατηγορίας δουλειών τους – που όμως τρέφω απεριόριστο σεβασμό και θαυμασμό για τις παλαιότερες rock στιγμές τους – έχω μάλλον βαρεθεί να ακούω και να διαβάζω απαξιωτικά σχόλια σχετικά με το πόσο φλώροι, pop και δεν ξέρω και γω τι άλλο έχουν …καταντήσει.
Το ίδιο feedback λοιπόν φαίνεται να επηρεάζει και τους ίδιους κάθε φορά που βγάζουν ένα «φλώρικο» δίσκο, οπότε ξέρουμε όλοι από πριν ότι στην επόμενη στροφή θα πρέπει με μαθηματική ακρίβεια να περιμένουμε μια προσπάθεια για κάτι ας πούμε πιο ροκ, πιο άγριο και πιο κοντά στον παλιό ήχο του group.

Το “Lifeblood” προσωπικά το άκουσα πολύ, το αγάπησα και πλέον κατέχει υψηλή θέση στην δισκοθήκη μου. Μπορεί να μην ήταν κανένας τρομερά εγκεφαλικός ή επαναστατικός δίσκος, αλλά τη «δουλειά» του την έκανε μια χαρά, και είμαι σίγουρος ότι όσοι δεν είχαν το μικρόβιο της απόρριψης των «λιγότερο rock» Manics τον απόλαυσαν και με το παραπάνω. Οι υπόλοιποι αρκέστηκαν σε ένα επαναλαμβανόμενο κράξιμο, μία μοιρολατρική νοσταλγία του παρελθόντος. Και κάπως έτσι και οι Manics αποφάσισαν ότι είχε έρθει – γι’ ακόμη μια φορά – το πλήρωμα του χρόνου, κι έπρεπε να ξανά-προσπαθήσουν να ικανοποιήσουν τους πιο rock fans τους.

Τα κατάφεραν με το “Send away the Tigers”; Είναι νωρίς για να το πούμε αυτό. Οι πρώτες κριτικές είναι μάλλον θετικές, αν και κανείς δεν φαίνεται να μπορεί να αποδεχτεί – ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια – ότι οι Manics του παρελθόντος έχουν «τελειώσει» ανεπιστρεπτί. Και μπορεί κι εγώ που θεωρητικά ανήκω στην μάζα των fans που τους προτιμά πιο pop να χαμογελάω κάπως διστακτικά και επιφυλακτικά για το νέο τους rock εγχείρημα, αλλά …στο τέλος όλο και με κάποιο – μαγικό – τρόπο καταφέρνουν να με ικανοποιούν αυτοί οι Ουαλοί τραγουδοποιοί.

Δεν το καταφέρνουν σε όλες τις στιγμές στη νέα δουλειά τους, αλλά το περίεργο με τους Manics είναι ότι ακόμα και σε στιγμές σχετικά αδιάφορες, έχουν την ικανότητα να σου «λένε κάτι». Κοντολογίς, ακόμα και τα αδιάφορα tracks στις δουλειές τους, αν τα ακούσεις δυνατά και αφεθείς, όλο και κάτι θα σου πουν, όλο και με κάποιο τρόπο θα σε τραβήξουν ώστε να μη καταφύγεις στο …skip!

Τα “The Second Great Depression” και “Indian Summer” είναι με διαφορά τα καλύτερα κομμάτια, ενώ από κοντά ακολουθεί το πρώτο single του δίσκου “Your Love Alone is Not Enough”, που όμως δεν παύεις να αναρωτιέσαι κατά πόσο θα σου «έκανε» χωρίς τα catchy φωνητικά της Nina Persson (των Cardigans). Πολύ συμπαθητικό και το “I’m just a Patsy”, το οποίο πάντως για κάποιο παράξενο λόγο μου φέρνει στο μυαλό παλιά hard rock group της δεκαετίας του 80 (τους λεγόμενους και «δεινόσαυρους» … πλέον). Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω και το “Autumnsong” που ξεκινάει με ένα Guns n’ roses – ικό riff αλλά μετά χρωματίζεται άμεσα και μορφοποιείται από τα γνωστά, αγαπημένα φωνητικά του James Dean Bradfield.

Οκ λοιπόν. Οι Manics επέστρεψαν με έναν rock δίσκο. Δεν είναι η καλύτερη δουλειά τους αλλά ούτε και η χειρότερη. Ίσως να είναι κάτι ενδιάμεσο. Ίσως να είναι απλά το καρότο που ήθελαν να ρίξουν στους rock fans τους για να μην τους αποξενώσουν περισσότερο από όσο ήδη έχουν κάνει. Όπως και να ‘χει, είναι κι αυτός ένας αρκετά αξιόλογος δίσκος που έρχεται να μας θυμίσει πως ότι και να βγάλουν οι Manics θα είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρον. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε και θα τα κρίνουμε στο πέρασμα του χρόνου.

Tracklist:

1. Send Away The Tigers 2. Underdogs 3. Your Love Alone Is Not Enough 4. Indian Summer 5. Second Great Depression 6. Rendition 7. Autumnsong 8. I’m Just A Patsy 9. Imperial Bodybags 10. Winterlovers