Δε ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα να είμαι ποτέ αντικειμενικός με τη μπάντα του Francis Healy. Οταν πολλές από τις δουλειές των Travis έχουν αποτυπωθεί πάνω σου σαν tattoo, όταν έχεις πιάσει τον εαυτό σου να παρασύρεται με τις ιστορίες τους, όταν έχεις συνδυάσει μερικές από τις πιο σημαντικές και όμορφες (αλλά σε καμία περίπτωση “εύκολες”) στιγμές στη ζωή σου με τις μελωδίες τους, τότε μάλλον η λέξη “review” είναι άκυρη.
Ίσως να φταίει και το ότι είναι από τις λίγες βρετανικές μπάντες που δεν χρειάστηκαν ποτέ να καταφύγουν σε εκκεντρικότητες και ξεσπάσματα για να αποδείξουν την αξία τους και τη δύναμή τους.
Από την άλλη ίσως τελικά να μην είναι και τόσο “δυνατοί” – τουλάχιστον όσον αφορά τον εκτόπισμα που έχουν τώρα σε σχέση με το παρελθόν – αλλά δε νομίζω ότι είναι μακριά από την πραγματικότητα ο χαρακτηρισμός “ποιοτική αγγλική μπάντα”.

Έχοντας προσωπικά λατρέψει τις 12 αναμνήσεις που με περίσσια εσωστρέφεια είχαν επιλέξει να μας εξιστορήσουν στον προηγούμενο δίσκο τους, είναι αλήθεια ότι αρχικά αντιμετώπισα το νέο album με κάποια επιφύλαξη. Όχι επειδή δεν τους πίστευα, αλλά ίσως επειδή δεν ήμουν σίγουρος για το αν θα μπορούσαν να μείνουν στην κορυφή (του δικού μου μυαλού).

Και μπορεί να είναι νωρίς για να κρίνω αν όντως και ο νέος δίσκος τους θα έχει την επίδραση (προσωπική) και τη διαχρονικότητα που είχε ο προηγούμενος, αλλά μπορώ με σιγουριά να πω ότι έχουμε να κάνουμε με μια συλλογή κάτι παραπάνω από αξιόλογη.

Με βάζει λίγο σε σκέψεις που το “The Boy With No Name” δεν έχει στα σπλάχνα του ένα “Re-Offender” αλλά μετά ακούω το “Colder” και οι επιφυλάξεις μου απομακρύνονται. Μετά πάλι θυμάμαι τις σχεδόν bittersweet αποχρώσεις του “Happy to hang around” και τελικά καταλήγω στο υπέροχο (θαυμάσιο…) “Battleships”. Και όταν αφήνω τον δίσκο να με παρασύρει στα μουσικά μονοπάτια του “Closer”, του “One Night”, του “3 Times and you Lose” και του “Big Chair” χάνομαι πάλι σε αυτή την 13η ανάμνηση που ποτέ δεν πρόλαβα να ζήσω.

Οι Travis με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο καταφέρνουν να με κρατούν κοντά τους γι’ ακόμα μια φορά. Με αποτρέπουν από το να αφιερώσω χρόνο για να γράψω κάποιο συνηθισμένο …review. Με βάζουν στον τοίχο και με τον δικό τους μαγικό καθρέφτη με τυφλώνουν και με βοηθούν να ταξιδέψω εκεί που κάποτε τα χρώματα κυριαρχούσαν… Είναι με τον τρόπο τους “παγωμένοι” και συνάμα “θερμοί”, αλλά ποτέ αδιάφοροι…

“and the sky is falling down
and there’s an angel on the ground
it’s getting colder
I’m standing looking down
there’s not a sound around the town
it’s getting colder
colder”