Αρκτική φούσκα, καναδική έκπληξη (μία ακόμα), εμπνευσμένος Cave

Arctic Monkeys – Favourite Worst Nightmare

Στην περίπτωσή τους ο βρετανικός τύπος έφτασε τα όρια της γραφικότητας, για να μην πω ότι τα ξεπέρασε, κι αν κάτι πρέπει να αναγνωρίσει κανείς σε αυτά τα παιδιά από το Sheffield είναι ότι έκαναν καθόλου άσχημη διαχείριση του απίστευτου hype που είχαν την τύχη να τους περιβάλει από την day one που έγιναν γνωστοί.  Κατά τα λοιπά, ο δεύτερος δίσκος αν και διευρύνει το φάσμα των ήχων και επιτρέπει να διαγνωσθούν καθαρότερα κάποιες επιρροές, παρά τα όσα λέγονται κυρίως σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θεωρώ ότι δεν υπερβαίνει σε αριθμό αξιοπρόσεκτων κομματιών τον αριθμό 5, αριθμός που σε καμία περίπτωση δεν τους δίνει δικαίωμα να διεκδικούν τον τίτλο του αριστουργήματος, ούτε μία θέση στη δική μου λίστα των καλύτερων του 2007.
Θα εμπλουτίσει σίγουρα, από την άλλη, το φορτωμένο συναυλιακά καλοκαίρι τους, όπου θα πρέπει να κερδίσουν όσα στοιχήματα έχασαν με αυτή την κυκλοφορία.

Φυσικά, περιλαμβάνει το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ, το Fluorescent Adolescent, με το αφελώς παιγμένο riff και το εκπληκτικό μείγμα φωνητικών για το φινάλε, ένα επικό κλείσιμο (505), ένα δυνατό πρώτο σινγκλ και βιντεοκλιπ (Brianstorm) και 2 ακόμα άρτιες συνθέσεις (Balaclava, Do me a favour). Σύνολο μάλλον πενιχρό, για ένα γκρουπ που θέλει να καταξιωθεί (ή θέλουν να το καταξιώσουν) στην παγκόσμια ελίτ, οπότε οι απανταχού Coldplay, U2, Radiohead και λοιπές δυνάμεις μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι για ένα ακόμα τουλάχιστον άλμπουμ ότι οι πιτσιρικάδες δε θα γεμίσουν arenas έξω από το νησί. Και επιτέλους, ας μην ασχολούμαστε μόνο με το μουσικό Sheffield! Ο John Higgins είναι ο νέος παγκόσμιος πρωταθλητής, αν δεν το έχετε πάρει χαμπάρι…

Malajube – Trompe l’Oeil

Ο Καναδάς συνεχίζει απτόητος να βγάζει διαμάντια, και μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει να θεωρηθεί αυτή των Malajube που με την περσινή κυκλοφορία τους αποτέλεσαν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις μου τους τελευταίους μήνες, γι’αυτό και η απόφαση να τη μοιραστώ μαζί σας. Γαλλικός στίχος, ανακατεμένος σε έναν τόσο εκρηκτικό, όσο κι ανορθόδοξα μαγικό συνδυασμό alternative μοντέλων (Flaming Lips, Pulp, Mercury Rev και πολλά άλλα) που αναδύουν μια ιδιαίτερη ταυτότητα και άποψη. Χωρίς να κουράζουν, παραμένουν πάντα δροσεροί (ίσως και… κάτι παραπάνω, αν αναλογιστούμε το track Montréal -40ºC!) παραδίδοντας μαθήματα ανάλαφρης, αλλά μεστής ποπ – ροκ αισθητικής (Pâte Filo), πάντα απολαυστικά ρομαντικοί, υποστηρίζοντας τη δύναμη της τελευταίας φοράς (Étienne d’Août). Ανακαλύψτε τους, γιατί αξίζουν, ακόμη κι αν δεν κατέχετε τη γαλλική, κι έτσι θα χάσετε το μοναδικό πλεονέκτημα να εντρυφήσετε στα βαθυστόχαστα νοήματα της συμμετοχής των Ευρυδίκη – Κοργιαλά στη φετινή Eurovision.

Grinderman – Grinderman

Μετά από έναν από τους καλύτερους δίσκους που έχει βγάλει με τους Bad Seeds και τα εγκωμιαστικά σχόλια που μάζεψε από όλες τις μεριές, ο Nick Cave εκπλήσσει ευχάριστα αξιοποιώντας μερικούς από αυτούς και κάνοντας στροφή 180º προς τον ήχο των θρυλικών Birthday Party. Άμεσος και σαφής, σε εξαιρετική φόρμα, και με την καθοριστική συμβολή των Ellis, Casey, Sclavunos, φτιάχνει ένα ανένταχτο αποτέλεσμα που συναρπάζει από το πρώτο άκουσμα. Σε ένα άλμπουμ που όλα τα κομμάτια αξίζουν πολλαπλών ακροάσεων, θα ξεχώριζα παρακινδυνευμένα τα Get it on, Grinderman, Go Tell the Women, Man In the Moon… Ή μήπως να αλλάξω γνώμη;! Συμπέρασμα: Cave συν οι συγκεκριμένοι τρεις, ίσον μοναδικός, εμπνευσμένος συνδυασμός, βγαλμένος από τα παλιά αλλά και εμποτισμένος με τις σωστές δόσεις garage/ psychedelic πειραματισμού που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και σε τελική ανάλυση είναι καταδικασμένος να πετύχει. Ασυζητητί εισιτήριο για τα καλύτερα του 2007· εύγε και εις ανώτερα, συνονόματε.