Ημερομηνία: 24 Ιανουαρίου 2007, Τόπος: Ancienne Belgique, Βρυξέλλες, Κείμενο: Νίκος Βογιατζής

Σε περιόδους πίεσης, ένας πολύ καλός τρόπος να ξεχαστείς είναι να παρακολουθήσεις μια ενδιαφέρουσα συναυλία. Πόσο μάλλον όταν ο καλλιτέχνης που θα δεις είναι μια από τις προσωπικότητες που σημάδεψαν τη θαυμάσια δεκαετία του ’90. Ο Jarvis Cocker, μπαίνοντας στο κατώφλι της πέμπτης δεκαετίας της ζωής του, είναι δημιουργικός, ακτιβιστής, και φίλος, όπως θέλει να πιστεύει, χρησιμοποιώντας το λιτό τίτλο ‘Jarvis’ για το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ που βγήκε στα τέλη της χρονιάς που πέρασε. Αυτό που ήταν, το γνωρίζουν όλοι: αν η Britpop είχε ένα εναλλακτικό παίκτη, μακριά από το δίπολο Oasis- Blur και την εξτραβαγκάντζα των Suede, αυτό θα ήταν σίγουρα το συγκρότημα των Pulp, με ορκισμένους φανατικούς θαυμαστές να υποστηρίζουν πως δεν βγήκε από το συγκεκριμένο μουσικό είδος αρτιότερος τόσο συνθετικά, όσο και στιχουργικά δίσκος από το Different Class.

Πιο συνειδητοποιημένος από ποτέ μου φάνηκε το βράδυ της Τετάρτης. Είναι σημαντικό να βλέπεις τους δημιουργούς να ωριμάζουν, σου εντείνουν την πεποίθηση ότι είχαν και έχουν ακόμα κάτι να πουν, αποδεσμευμένοι από τα κλισέ του παρελθόντος. Βέβαια κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ότι οι Pulp θα ξαναεμφανιστούν μαζί, αυτό που είναι σίγουρο όμως είναι ότι ο Jarvis αυτό τον καιρό επιχειρεί κάτι εντελώς αποστασιοποιημένο, που δε θα μπορούσε να μην έχει αφετηρία το αγαπημένο του συγκρότημα, ωστόσο διαχέεται από έναν διαφορετικό, πιο ορθολογιστικό αέρα και την πολύτιμη συμβολή της ωριμότητας.

Όσο αυτή μπορεί να βρει εφαρμογή σε έναν αιώνιο έφηβο. Και τι δεν έκανε λοιπόν, ο φίλος μας, επάνω στη σκηνή ενός ακόμα καταπληκτικού χώρου για live, του Ancienne Belgique: βγήκε μασώντας μια σοκολάτα την οποία προσέφερε μετά στο κοινό, αρπάζοντας το μικρόφωνο μετά από ένα περίτεχνο χορευτικό και λέγοντας με το γνωστό του αμίμητο ύφος «Hello, I am Jarvis!», διάβασε, κατά τη διάρκεια τραγουδιού, φυλλάδιο που έπεσε πάνω στη σκηνή το οποίο βρήκε ενδιαφέρον, ενώ είχε τοποθετήσει προσωρινά το μικρόφωνο στην τσέπη του λαδί σακακιού του, και άλλα πολλά, που σκοπό δεν έχουν να ικανοποιήσουν την περιέργεια δεκαπεντάχρονων θαυμαστριών του, αλλά να καταδείξουν απλά ένα πράγμα: την έννοια της ερμηνείας, σε όλο της το μεγαλείο. Ο Jarvis εξακολουθεί να είναι ένα κράμα ηθοποιού και τραγουδιστή επί σκηνής, με εκφραστικότητα που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι ηθοποιοί επιθεώρησης. Δεν είναι τυχαίες οι παρόλες του, ανάμεσα στα τραγούδια.

Αυτοσχεδιάζει εκπληκτικά, ακόμα και σε κοινό που δεν έχει τα αγγλικά μητρική του γλώσσα. Θα επεκταθώ λίγο εδώ, με το φόβο να κουράσω, ίσως και για το λόγο ότι για το μουσικό μέρος δεν έχω να πω και πολλά. Πολύ καλές εκτελέσεις των κομματιών του νέου του δίσκου από πέντε συν τον ίδιο μουσικούς (έπαιξε σε μερικά κομμάτια ακουστική κιθάρα), από τους οποίους ξεχωρίζει εύκολα ο Steve Mackey στο μπάσσο, πρώην Pulp, καταφέρνοντας με σταθερότητα να βγάζει αυτόν το βαθύ fender-ικό ήχο που τόσο λατρέυω, παίζοντας αποκλειστικά με τα δάχτυλα. Πόσο σημαντικό είναι να έχεις καλούς μαγνήτες…

Anyway, ξεφύγαμε. Να μερικά από τα ωραία που ακούσαμε, λοιπόν: «Ήμουνα σε μια τελετή στο Λονδινο, τις προάλλες- όχι, δεν ήταν εκεί και ο Michael Jackson!», «Μου επιτρέπετε να πιω μια μπύρα… Κάποιοι διαφωνούν απ’ό,τι βλέπω… Ας το συζητήσουμε, υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι αν πιω θα χάσω τον έλεγχό μου;», στη συνέχεια ακολουθεί το Black Magic όπου όντως χάνει τον έλεγχο και μετά από ένα φρενήρη χορό αποσύρεται για τον ανκόρ, για να επιστρέψει με το πολιτικό μανιφέστο ‘Cunts are still running the world’, εν μέσω χαμού και χειροκροτημάτων.

Θυμήθηκα κι άλλα: Ενημερώνει το κοινό ότι θα αφήσει το παλτό σε μια κρεμάστρα, οπότε να του το θυμίσουν σε περίπτωση που το ξεχάσει, μιας και είναι σίγουρος πως σε λίγα λεπτά θα ξανακρυώσει. Τέλος, ένας ωραίος πρόλογος για το Tonight (ίσως το καλυτερο κομμάτι του δίσκου• δεν ξέρω αν καταφέρατε να το εντοπίσετε μέσα στα προτεινόμενα singles του 2006 από την ομάδα του Lost echoes, σε κάθε περίπτωση δώστε του μια ευκαιρία): «Το τραγούδι αυτό είναι σχετικά με το να …μένεις σπίτι! Να μη βγαίνεις έξω. Κάτι που έκανα μεγάλο μέρος της ζωής μου, οπότε και ανακαλύπτεις ξαφνικά μια μέρα: Wow, the grass is green!».

Ένας ζωντανός, γεμάτος ενέργεια άνθρωπος, παραμένει λοιπόν ο Jarvis, Άγγλος, ‘attention seeker’, με τις εμμονές του, με τη θεατρικότητά του, με φωνή αναλλοίωτη στο χρόνο, με τα τεράστια γυαλιά του και την επιτηδευμένη awkwardness. Ίσως ενδιαφέρει ότι δεν έπαιξε κανένα κομμάτι των Pulp, και κάποιοι παραξενεύτηκαν που η συναυλία κράτησε μόνο 70 λεπτά. Ίσως να έχουν και δίκιο, αλλά τι άλλο να παίξει; Έπαιξε όλο σχεδόν το δίσκο, το Cunts, ένα δυο ακόμα προσωπικά του τραγούδια, και έκλεισε με μια διακσευή σε κομμάτι του Prince (αφού βεβαιώθηκε αν ο Prince είναι δημοφιλής στο Βέλγιο). Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι δημοφιλής σε μένα (!), οπότε δεν μπορώ να σας μεταφέρω ποιο ακριβώς ήταν αυτό το κομμάτι γιατί απλά δε γνωρίζω!

Κοντολογίς, ωραία περάσαμε το απογευματάκι της Τετάρτης, και θα κλείσω ίσως με το πιο σημαντικό. Λίγες μέρες πριν την περιοδεία, έβγαλε ανακοίνωση στην ιστοσελίδα του στο my space και είπε: Προτείνετέ μου και στείλτε μου υλικό από συγκροτήματά της κάθε πόλης που θα παίξω, για να ανοίξουν τη συναυλία. Έτσι κι έγινε, και στο Βέλγιο το συμπαθές συγκρότημα που άνοιξε ευχαρίστησε τον Jarvis που τους έδωσε αυτή την ευκαιρία. Αν τέτοιες κινήσεις δε βοηθάνε να αναδειχτούν νέα συγκροτήματα και καλλιτέχνες, το μόνο που μένει είναι να τρέξουνε στα ριάλιτι.

*Photos: Αρχείου / Google Images