Την τελευταία νύχτα του φετινού Σεπτέμβρη απόλαυσα την ομορφιά του φθινοπώρου και συνάμα την παράξενη δύναμη ενός συνειρμού με σημείο αναφοράς τη θορυβώδη διαρροή ηχητικών ιριδισμών σε ένα ανεπανάληπτο μουσικό γεγονός. Η συνειρμική διαδοχή των σκέψεων και μουσικών ψελλισμάτων μου έφερε στα χείλη μου μία έκφραση αντιπροσωπευτική της μπωντλερικής μεγαλοστομίας: «Με συνεπαίρνει η μουσική σα θάλασσα συχνά!»

Σαρωτικά τα «μαργαριταρένια», πλέον πολύτιμα, κιθαριστικά γρατζουνίσματα επιβεβαίωσαν ότι όποιος έχει τη χάρη έχει και το όνομα. Για όσους προσήλθαν με την ιδιότητα του νοσταλγού, επειδή η επιτυχία του Ten και η καθιέρωση του grunge συνέπεσε με την ανατρεπτική αφύπνιση των εφηβικών τους χρόνων, νομίζω ότι διαπίστωσαν μια αντίφαση αλλά και αυτοϊάθηκαν. Γιατί η νοσταλγία αφορά σ’ένα κόσμο που, αν και επιθυμητός φαίνεται ανύπαρκτος ή ανέφικτος, ενώ οι Pearl Jam απέδειξαν  στο ελληνικό κοινό, έστω και ετεροχρονισμένα, ότι αφορούν σ’ένα κόσμο υπαρκτό, που αυτοσυντηρείται άριστα και έχει τη και τη φρεσκάδα και την ορμητικότητα της εφηβικής αύρας.

Ο Eddie Vedder, παρά τις πρόσφατες δηλώσεις του ότι είναι οικογενειάρχης, χωρίς μεγάλες αντοχές πια επί σκηνής, πιστοποίησε τις άριστες σχέσεις του με το δάσκαλο και φίλο χρόνο και την εφηβική του ιδιοσυγκρασία με ακροβατικούς μετεωρισμούς στις σιδεριές και προσεγμένη κινησιολογία, ενταγμένη αρμονικά στο μουσικό του ρεπερτόριο.

Απρόσμενο ως προς την ένταση αναδείχτηκε και το διδακτικό ταλέντο του τραγουδιστή, καθώς δίδαξε με βιωματικό τρόπο την έννοια του συντονισμού, κάτι που θα ήταν δύσκολο να επιτευχθεί σε ένα καθιερωμένο μάθημα Φυσικής. Κατάφερε να συνταιριάξει τις ατομικές συχνότητες του κοινού με τη δική του, ώστε η συναυλία να αποκτήσει την αρμονική κίνηση που αποκτά ένα χωράφι στάχυα, όταν τα φυσάει ο άνεμος προς μία ορισμένη κατεύθυνση.

Ο συντονισμός του κοινού αισθητοποιήθηκε με τις παρατεταμένες ηχητικές προεκτάσεις και απολήξεις σε τραγούδια, όπως το Βlack και το Jeremy ή στην ένθερμη επαναληπτική αναφώνηση του ρεφρέν «rocking in a free world» του Neil Young. Εξάλλου η προσπάθεια έκφρασης στην ελληνική γλώσσα υποδηλώνει το ενδιαφέρον του Eddie Vedder για άμεση επικοινωνία με τους θιασώτες του.

Απόλυτα ενταγμένα σε αυτή τη συγκινησιακή ατμόσφαιρα ήταν και τα πολιτικά σχόλια, χωρίς όμως ίχνος ηθικολογικής διδαχής ήδογματισμού. Το ροκ προφανώς μπορεί  να αποκαταστήσει τον κοινωνικότου ρόλο, χωρίς να περιχαρακώνεται σε στρατευμένη τέχνη.

Και τελευταίο και καλύτερο μάθημα από τη συναυλία αναδεικνύεται η συνειδητοποίηση της αριστοτελικής έννοιας της «κάθαρσης».Γιατί, ενώ οι καλύτερες στιγμές της συναυλίας είναι υποκειμενικό ζήτημα που καθορίζεται και από προσωπικά και ακουστικά βιώματα, ωστόσο έχουν ένα κοινό παρανομαστή: τη λύτρωση.