Τέσσερις πικάντικες πιπεριές αποβιβάζονται στο Μάντσεστερ. Αποσκευές σίγουρα υπέρβαρες. Κουβαλούν μαζί τους ένα τεράστιο – τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποσότητα- δημιούργημα (Stadium Arcadium) καθώς και μια εξίσου τεράστια – για τους ίδιους ακριβώς λόγους- συλλογή από τραγούδια προερχόμενα από την υπόλοιπη δισκογραφία τους. Η διαδρομή συγκεκριμένη. Από το αεροδρόμιο στο Manchester Arena. Ή ακόμα καλύτερα στο κατάμεστο Manchester Arena. Τα ατίθασα νιάτα μπορεί να αποτελούν πλειοψηφία όμως με χαρά βλέπεις τριγύρω και μεγαλύτερες ηλικίες.

Ώρα 8.40. Τα videowall της αρένας ζωντανεύουν. Flea και John Frusciante εμφανίζονται στις οθόνες. Ζωντανό backstage πλάνο με τους δύο Peppers να οδεύουν προς τη σκηνή τζαμάροντας παράλληλα.  Τα φώτα φεύγουν οι Peppers έρχονται. Ο Chad Smith παίρνει τη θέση πίσω από το drum kit. Το τζαμάρισμα συνεχίζεται στη σκηνή πλέον. Το κοινό, εξοπλισμένο με μια υπέροχη ροκ ιδιοσυγκρασία που σου παρέχει μια πόλη σαν το Μάντσεστερ, φωνάζει, χειροκροτεί, λυκνίζεται, x-στασιάζεται, απογειώνεται. Αδύνατον να σταματήσει.. Can’t Stop, το πρώτο γνώριμο riff..  Ο υπερκινητικός Anthony Kiedis συμπληρώνει το κουαρτέτο.  Non-stop καταιγισμός με Dani California, Scar Tissue, Charlie, Other Side και Snow (Hey Oh!).

Pause. Οι Peppers έχουν κέφια. Το περίεργο φυσικά θα ήταν αν δεν είχαν. Ο καθένας τους μια ξεχωριστή persona. Τόσο στυλιστικά όσο και ως σκηνική παρουσία. Ο Flea, με μία ακόμα αλλόκοτη στολή από την ιδιαίτερη γκαρνταρόμπα του, ταλαιπωρεί το μπάσο του καθώς και το σβέρκο του. Ο Kiedis, ντυμένος με τατουάζ και με πολύχρωμα γάντια, είναι σε μεγάλη φόρμα τραγουδιστικά αλλά και χορευτικά. Ο Frusciante, έχοντας υιοθετήσει ένα γουέστερν look, διαπρέπει στις κιθάρες και στα δεύτερα φωνητικά (δύο ρόλοι που έχουν αποκτήσει τη δική τους περίοπτη θέση στη μουσική των Peppers). Ο Chad Smith πιάνει επιδόσεις αντιστρόφως ανάλογες με τη λιτή και γερασμένη όψη του όντας εκρηκτικός καθ’όλη τη διάρκεια του set.

Ο ήχος δυνατός, με τον κατάλληλο όγκο και την απαιτούμενη διαύγεια (πάρα την πληθώρα από fx στα έγχορδα). Ίσως η φωνή χάθηκε ελαφρώς αρχικά αλλά πολύ νωρίς βρήκε τη θέση της μέσα στο mix. Όμως οι Peppers και οι συνεργάτες τους διαπρέπουν σε ένα ακόμα πεδίο. Αυτό των visuals. Το lighting show σε συνάρτηση με τις προβολές στα videowall συνέβαλαν καταλυτικά στο πολυδιάστατο show. Ειλικρινά, θα ήταν παράλειψη αν δε γινόταν αναφορά στη σκηνοθεσία των προβολών κατά τη διάρκεια του By The Way και του Californication.

Play. Η συνέχεια επιφυλάσσει ευχάριστες εκπλήξεις. Blast from the past με Blood Sugar Sex Magic και Me and My Friends. Επιστροφή στο παρόν με Tell Me Baby και Throw Away Your Television. Ο Kiedis συμβουλεύει μια κοπέλα στη  frontline να μην προσπαθήσει να ανέβει στη σκηνή για να της δώσει ένα ζουμερό γαλλικό φιλί (πιστή μετάφραση). Χμμ..   Το Future Lovers έχει γίνει must για τις συναυλίες των Peppers και ο κόσμος ανταποδίδει με χορό.  Τα κορμιά, αλλά όχι και τα αυτιά, του γκρουπ και του κοινού κάνουν τακτικά διαλείμματα άλλοτε με νωχελικά και άλλοτε με ηλεκτρισμένα τζαμαρίσματα των Flea και Frusciante.

Pause. Αγάπη. Αλληλοεκτίμηση. Σεβασμός.  Είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητο πόσο αγαπημένα είναι μεταξύ τους τα μέλη του γκρουπ. Δεν απλώνονται στη τεράστια σκηνή του Arena αλλά μένουν στο κέντρο συσπειρωμένοι, ανταλλάσοντας  ενέργεια, χορεύοντας και παίζοντας ο ένας για τον άλλο και όλοι μαζί για τον κόσμο τους που με τη σειρά του συμμετέχει σ’ αυτή την αδιάκοπη ανταλλαγή θετικών vibes. Δεν είναι τυχαίο πως είναι όλοι τους εξίσου πολύτιμοι και υπεύθυνοι για τον ήχο των Peppers. Όπως επίσης δεν είναι διόλου τυχαία τα γραφόμενα του  Frusciante στο website του γκρουπ: Born four separate people they have successfully become one. Their music is proof that four minds can become one, which prompts the question, why not a billion minds?

Play. Μάθαμε το Roadtrip. Μάθαμε το Eurotrip. Ήρθε η ώρα να μάθουμε και το Livetrip. Τα projections εναρμονίζονται με τα Californication και By The Way. California here we come! Οι Peppers αποχωρούν από τη σκηνή αλλά το Manchester Arena δε σωπαίνει καθότι το κοινό με πολυμορφικούς ήχους και φωνές απαιτεί το encore που δικαιούται. Μία solo performance του Frusciante και δύο εντυπωσιακές και παθιασμένες εκτελέσεις των θρυλικών Give It Away και Under The Bridge μας αφήνουν καταγοητευμένους να χαζεύουμε των Frusciante να βγάζει το τελευταίο λογίδιο της βραδιάς «Ήταν τιμή μας να παίξουμε στην πόλη που γέννησε μεγάλους καλλιτέχνες όπως οι Joy Division και οι New Order». Ditto

Review & photos: Γιώργος Μουζής