V For Vendetta [cine article]

Το συγκεκριμένο άρθρο δεν είναι παρουσίαση του V for vendetta αλλά μερικές σκέψεις πάνω στο έργο μαζί με έναν μικρό σχολιασμό… Οπότε αναφέρεται κυρίως σε κοινό που έχει δει την ταινία… Πάει καιρός βέβαια που είδα την ταινία και ομολογώ ότι δεν θυμάμαι αρκετές λεπτομέρειες. Θα ήθελα όμως να γράψω κάποιες σκέψεις μου, και να […]

Πάει καιρός βέβαια που είδα την ταινία και ομολογώ ότι δεν θυμάμαι αρκετές λεπτομέρειες. Θα ήθελα όμως να γράψω κάποιες σκέψεις μου, και να επαναφέρω στο μυαλό μου κάποιες σκηνές της ταινίας οι οποίες μου έκαναν εντύπωση.

Η αλήθεια βεβαία είναι ότι στο συγκεκριμένο έργο οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά, κυρίως ο λόγος και οι ατάκες του (επαναστάτη) V, που σε όλο το έργο διαμορφώνει και παρουσιάζει το μανιφέστο του, σε αντίθεση με αυτές της εξουσίας και του καθεστώτος που έχει κοιμίσει τον λαό στην σιγουριά και την μιζέρια της ήρεμης «ασφαλούς» ζωής. Η ταινία εκτός των άλλων διαθέτει άπλετο στυλ, διατηρεί την θεατρική-comic αισθητική που πρέπει και καταπιάνεται με ένα θέμα που όλους λίγο πολύ μας έχει αγγίξει (ξέρετε, «εδώ πολυτεχνείο» και όχι μόνο βέβαια). Ο Hugo Weaving άψογος στον ρόλο του, η Natalie από την άλλη μου τα χάλασε. Και θεωρώ ότι δεν κατάφερε να πείσει στον (πολύ δύσκολο) ρόλο της.

Αφού είδα την ταινία αναρωτήθηκα κατά πόσο το σενάριο τεκμηριώνει το όλο αυτό κόλπο της επανάστασης. Θέλω να πω, όλο αυτό που είδα, πώς μεταφέρεται σε πραγματικές συνθήκες; Θα μπορούσαν άραγε να ήταν έτσι και στην πραγματικότητα τα πράγματα; Έκανα λοιπόν μερικές σκέψεις…

Ο V λοιπόν είναι ένας επαναστάτης που έχει σαν πρότυπο κάποιο πρόσωπο του παρελθόντος και θέλει να βαδίσει στα βήματά του. Πολύ ωραία ιδέα αν σκεφτεί κανείς ότι ο οποιοσδήποτε κάνει κάτι επαναστατικό-πρωτοποριακό, πάντα έχει κάποιο πρότυπο, το οποίο έρχεται συνήθως από το παρελθόν, και πάνω στα βήματά του πατάει και συνεχίζει… Γι’ αυτό άλλωστε βλέπουμε σημαίες του Che στις πορείες, σχεδόν πάντα ένα μουσικό κομμάτι μας θυμίζει κάτι ή έναν πίνακα ζωγραφικής κάπου τον έχουμε ξαναδεί κλπ. Με αυτό τον τρόπο δεν βλέπουμε τον V σαν έναν ξεκάρφωτο που του «κατέβηκε» να ανατινάξει το κοινοβούλιο. Οι ενέργειές του είναι συνέχεια ενός σκοπού που έρχεται από το παρελθόν και αυτό μας βοηθάει να έρθουμε πιο κοντά εμείς ως θεατές αλλά κυρίως ο λαός που θέλει να ελευθερώσει ο V στην ταινία.

Η μάσκα του V επίσης λειτουργεί για παρόμοιο σκοπό. Στον κοινό σκοπό της επανάστασης σημασία έχει η ιδέα. Όχι το ποιος είναι το πρόσωπο πίσω από αυτή (στην αρχή τουλάχιστον). Στην σκηνή που ο V κάνει την δημόσια εμφάνισή του και ζητάει, μέσω τηλεόρασης, από τον λαό να ξυπνήσει, δεν έχει σημασία ποιος πραγματικά είναι. Τα λόγια του είναι απόλυτα σωστά και το μήνυμα στέλνεται από έναν άγνωστο (με μάσκα) τον οποίο δεν ξέρει κανείς και δεν φαίνεται να έχει κανένα συμφέρον από κανένα. Άρα μήπως έχει κάπου δίκιο… Μήπως πρέπει σε ένα χρόνο να πάνε όλοι έξω από το κοινοβούλιο (όπως χαρακτηριστικά καλεί τον λαό να κάνει). Άλλωστε αυτά που λέει είναι σωστά. Η συγκεκριμένη σκηνή μπορώ να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ…

Η επανάσταση λοιπόν απαιτεί ιδέα αλλά σίγουρα κάποια στιγμή απαιτεί ταύτιση και πίστη σε κάποιο ή κάποια πρόσωπα που εμπνέουν. Όλα αυτά όσο πλησιάζει η κρίσιμη ώρα γίνονται όλο και πιο έντονα. Εδώ έχουμε την σκηνάρα τέλους. Ο λαός φοράει μάσκες ίδιες με του V. Είναι το σημείο που δείχνει την ταύτιση του κόσμου με τον μπροστάρη του. Είναι το σημείο που πρέπει όλοι να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να πάνε έξω από το κοινοβούλιο. Όλοι μαζί. με τα ίδια ιδανικά, για τον ίδιο σκοπό. Έτσι δυναμώνει η «φωνή» του λαού. Δεν είναι εύκολο να αντιμετωπισθεί από κανένα και το μήνυμά του είναι ξεκάθαρο. Τέλος οι μάσκες βγαίνουν. Το μεγάλο «μπαμ» και η αρχή έγιναν. Ο κάθε ένας τώρα αναλαμβάνει ατομική δράση και πρωτοβουλία…

Γενικά στην ταινία υπήρχαν πολλά τέτοια στοιχεία. Τα παραπάνω συνοδεύονταν και από σκηνές που μου άρεσαν πραγματικά γι’ αυτό και τα αναφέρω.

Σχολιάστε Cancel Reply

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.