Ήταν όλοι εκεί, έπιναν βότκα, τεκίλα, μπύρες… είχαν πιάσει και ψιλοκουβέντα. Λογικό: Τόσο καιρό είχαν να συναντηθούν. Ο Walker κάτι σιγοψιθυρίζει στο αυτί του Bowie για το ντοκυμαντέρ που ετοιμάζεται προς τιμήν του: “30 century man”, κάνει ένα σχόλιο για την ηλικία του και γελάει μόνος του. Έπειτα ηρεμεί και μουρμουρίζει σκεφτικά, … ασυνάρτητα: ‘What would Jacques think about that?”.
Στον Brel αναφέρεται;; χμμμ… Πρέπει να τα ‘χε τσούξει πριν τη συνάντηση.

Λίγο πιο πέρα ο Cocker έχει βολευτεί στον πορφυρό θρόνο του, μια πολυθρόνα που πρόλαβε πρώτος απ’ όλους, αφού έφτασε πρώτος απ’ όλους. Ακούει τον Almond να του αφηγείται την περιπέτειά του με το δυστύχημα στο Λονδίνο και μπουχτισμένα του ανταπαντάει πως αυτό έγινε το 2004 και πως πρέπει να ξεκολλήσει λίγο από την σκέψη της δυσάρεστης εμπειρίας. Τον προτρέπει να του πεί για τη συμμετοχή του στην τελευταία δουλειά των current 93 και για την τρέλα που κουβαλάει ο Tibet.. Τι προκλητικό πειραχτήρι??!!
Ο Talbot (Joby) περπατάει πάνω-κάτω στο χώρο ανυπόμονα. Ο βηματισμός του πάνω στο πάτωμα είναι εκνευριστικός… «Τί τους έφερε όλους αυτούς εδώ…;;» αναρωτιέται θιγμένος….

Ξαφνικά ξεκινάει να παίζει απ’ τα ξύλινα ηχεία ένας απόκοσμος ήχος κι έπειτα …τιν τιν τιν τον τον τον….τιν τιν τιν ταν ταν ταν…. τιν τιν τιν …τιν…τιν… “I’ll have a shower and then phone my brother up, within the hour I’ll smash another cup”. “MacKenzie! Πρέπει να είναι το σύνθημα!”, λέει σε τόνο κοφτό και ύφος μυστικοπαθές ο Talbot. «Άντε, σηκωθείτε, παλιόγεροι, ώρα να φεύγουμε!», ξεστομίζει ο Cocker και κοιτάζει υπαινικτικά τον Walker.
Έπειτα από λίγο μπαίνει στο χώρο του θεάτρου ο Hannon.. «Τι στο διάβολο, πού πήγαν όλοι?? Τους είπα να στρώσουν τους κ….. τους και να μην το κουνήσουν από ‘δω.» … Ξεκουμπώνει το μαύρο σακάκι του, βάζει τα χέρια του στις τσέπες του παντελονιού του, κοιτάζει τα άδεια καθίσματα και χαμογελάει πονηρά, καυχησιάρικα. «Καλύτερα έτσι. Δεν θα τους έχω στο κεφάλι μου.», μουρμουρίζει. «Ούτε τηλέφωνο θα πάρω να δω τι συνέβη..» δηλώνει εγωιστικά απευθυνόμενος …στον εαυτό του.
– – – – – –
Ο «εγωπαθής, υπερφιλόδοξος, ευφυής» μουσικός από την Ιρλανδία ξαναχτυπά. Κι αυτή τη φορά με κάτι που ξεπερνά σε χαρακτήρα, σε δύναμη και δραματουργία κάθε άλλη δουλειά του. Με σταθερό, σίγουρο βλέμα και λεγκάτη φωνή ο Neil Hannon μας εξηγεί τί σημαίνει «Θεία Κωμωδία», σε ένα album το οποίο….Φευ! Μπορεί να είναι το τελευταίο της καριέρας του? O τίτλος, πάντως, δεν προσφέρει την αναγκαία διάψευση: Όταν ο Hannon ξεκίνησε τις μουσικές αναζητήσεις του εισβάλλοντας παράλληλα στο χώρο της δισκογραφίας το 1990 μέσω της νεοσύστατης Setanta, ήταν μόλις 20 χρονών κι ονόμαζε το πρώτο του εγχείρημα: “Fanfare for the Comic Muse”. Fanfare indeed… Με κάποιες αξιοπρόσεκτες, όμως, φωνητικές αρμονίες. Τώρα, έρχεται να ονοματίσει τη νέα του κυκλοφορία “Victory for the Comic Muse”.

Κι έχω το εξής ερώτημα για εσάς, Mr Hannon: Επιμένετε να θέλετε να καταστρέψετε όλες τις κόπιες του “Fanfare…”? Δε νομίζω. Το “Victory…” έρχεται να σας θεραπεύσει και απελευθερώσει από όλες τις απογοητεύσεις και ανασφάλειες που έχετε νιώσει για το πρώτο αυτό πόνημά σας. Έτσι δεν είναι??
Λοιπόν, ο Neil Hannon και η ορχήστρα του μας παρουσιάζουν 11 κομμάτια, ολοκληρωμένες συνθέσεις, adult music: Μουσική για ενήλικες και μάλιστα γι’ αυτούς που «περπατούν» τα 30 (wink), κομμάτια που διακατέχονται από έντονη συναισθηματικότητα και διηγούνται ιστορίες με υπερβολή τόνου και δυναμική χαρακτήρων: Ιστορίες γερασμένων γυναικών , εκπροσώπους μιας ηθικά παρηκμασμένης κοινωνίας (“a lady of a certain age”), αφηγήσεις (με κωμικές επεξηγήσεις) απελπισμένου πόθου αλλά και αναπόδραστης ανικανότητας και μοναξιάς, (“to die a virgin”), ή περιγραφές με γερές δόσεις χιούμορ και αυτοβιογραφικών στοιχείων απευθυνόμενες ρυθμικά στη “Mother Dear”.
Το “the light of day”, αν και ξεφεύγει στιχουργικά από την αγαπημένη θεματολογία του Hannon, δηλαδή τις απίθανες και περιπεπλεγμένες υποθέσεις με απρόοπτα συμβάντα και ασυνήθεις χαρακτήρες, είναι ένα αισιόδοξο μελωδικό αριστούργημα.

Υπέροχο δείγμα καλοδουλεμένης pop προσφέρεται με το κομμάτι και ήδη single “Diva Lady”, ενώ το “Arthur C. Clarke’s Mysterious World” είναι η ανυπέρβλητα ευφυής ωδή στο παράλογο…των γυναικών (lol)! Αναπάντεχη σύλληψη!! “I don’t understand you, you just don’t make any sense to me, I don’t understand you, you are completely logic-free…. I don’t understand her, but she’s as lovely as she can be”. Έτσι όπως μας τα παρουσιάζει ο Hannon, ούτε ο Sir Arthur C. Clarke θα μπορούσε να λύσει τέτοιο μυστήριο στις εκπομπές του.

Για όσους δεν έχουν μυηθεί στο «μυστηριώδη κόσμο» του Neil Hannon και των Divine Comedy, ο δίσκος ‘Victory for the Comic Muse’, μπορεί να αποτελέσει την καλή αρχή. Όχι πως θα μεταμορφώσει μονομιάς τους αμύητους σε fans, αλλά θα τους προκαλέσει να αναρωτηθούν γιατί μέχρι τώρα δεν είχαν γνωρίσει έναν εξαιρετικό μελοδραματουργό. Βέβαια αυτός ο τελευταίος θα αρχίσει να τους σιγοτραγουδάει παρηγορητικά αλλά και κάπως ειρωνικά: “No regrets…”

Divine Comedy – Victory for the Comic Muse

1. To Die A Virgin
2. Mother Dear
3. Diva Lady
4. Lady Of A Certain Age
5. Light Of Day
6. Threesome
7. Party Fears Two
8. Arthur C Clarke’s Mysterious World
9. Plough
10. Count Grassi’s Passage Over Piedmont
11. Snowball In Negative