Πριν δυο χρόνια και κάτι μήνες κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του Billy Corgan, ιδρυτή και ψυχής των Smashing Pumpkins. Τιτλοφορήθηκε “Blinking with fists” και περιέχει ποιήματα σε πρώτο και δεύτερο πρόσωπο. Σε κάποια από τα ποιήματα βέβαια, αν όχι σε όλα τελικά, η σύνταξη είναι απρόσωπη, κι αυτό το τελευταίο ιδιαίτερο λογοτεχνικό ‘’τέχνασμα’’ είναι που μετατρέπει τα ποιήματα του Corgan σε καταγεγραμμένες σκέψεις και συναισθήματα όλων εκείνων των αθεράπευτα εσωστρεφών, που προτιμούν τα μοναχικά ταξίδια σε φανταστικούς προορισμούς αυτογνωσίας και αναζήτησης λύτρωσης παρά τις θορυβώδεις ανώδυνες αποδράσεις.

Η συλλογή των 57 ποιημάτων του Corgan δημοσιεύτηκε από την Faber & Faber το 2004. Την καλλιτεχνική επένδυση επιμελήθηκε η Yelena Yemchuk, της οποίας δουλειές έχουμε δει παλιότερα σε κυκλοφορίες των Smashing Pumpkins. Γενικά, οι καλλιτεχνικές – φωτογραφικές της κατευθύνσεις φαίνεται να ταιριάζουν στον τρόπο μουσικής και ποιητικής γραφής του Billy Corgan.

Καθώς επιχειρείται αυτή η παρουσίαση ποιητικής συλλογής, γίνεται ολοένα πιο αντιληπτό ότι τέτοιου είδους παρουσίαση δεν είναι καθόλου εύκολο και πρακτικό ζήτημα, αλλά και ίσως να μην προσφέρει κάτι στον αναγνώστη της. Πέραν του ότι τα ποιήματα είναι αυτοτελή, γραμμένα σε διαφορετικό ύφος, με διαφορετική διάθεση και σε διαφορετικά στάδια λόγο – τεχνικής ωρίμανσης (π.χ. το νεότερο “the poetry of my heart”, το κατοπινό “barbarians”), επιπλέον η ουσιαστικότερη προσέγγιση των ποιημάτων γίνεται με την ανάγνωση αυτών και όχι μέσα από την ανάλυση κάποιου τρίτου. Άλλωστε πώς μπορείς να κάνεις τον άλλο να νιώσει την ατμόσφαιρα και την ασφυκτική ένταση αυτών των στίχων: “….Clementine kisses asphyxiating needs needy thrills thrill dial toning spaces link rivers run mountains mount misery cutting cords stripped raw useless coughing tangents delivered sights seeking people….” (από το ”a bunch of words”)??

Πάντως, καθώς κανείς τελειώνει να μελετάει το μεγαλύτερο αριθμό των ποιημάτων έχει ήδη φέρει νοητά μπροστά στα μάτια του εικόνες είτε από κάποια στενόκαρδη αγχωτική μεγαλούπολη ή από μια ξαφνική απόδραση σε ‘’ανθρωπόμορφα’’ τοπία από αυτά που καθησυχάζουν τους δύσπιστους …για την ανθρώπινη διάσταση ή/ και προοπτική τους σε κοινωνίες μάλλον απάνθρωπες.

Ο Corgan δεν φαίνεται να είναι ένας απλός παρατηρητής που απλά αποτυπώνει σε γλώσσα ποιητική εικόνες και συναισθήματα αποστασιοποιημένος από εν – πάθειες. Εάν έκανε αυτό το τελευταίο, ίσως ο τρόπος γραφής του να ήταν τεχνικά αρτιότερος, επικεντρωμένος περισσότερο στον «τρόπο» χωρίς το ύφος του να …’’αφήνεται’’ σε εξάρσεις ρομαντισμού. Τελικά, όμως, ο ίδιος ο Corgan θα ήταν ένας διαφορετικός άνθρωπος. Ίσως τότε να μην άφηνε τον πόνο για καθετί πραγματικό να τον παρασύρει, τον θυμό να τον λυγίσει, τις εντυπώσεις να τον ενθουσιάσουν, την ποίηση να τον κατακτήσει, τη μουσική να τον επιλέξει!
Για επίλογο;; Ωμότητα απ’ την πραγματικότητα σε μια ‘’σεισμική’’ διαπίστωση συμπυκνωμένη σε 4 σύντομους στίχους, ίσως τους πιο …ποιητικούς, ενδεικτικούς των αναζητήσεών και προβληματισμών του Corgan, της δικιάς του αλήθειας:

“Your ancestors, when hollowed out by hungers
Climbed over oceans to get here
They figured you might need to know someday
That nothing changes but the rules of man against God”