Ευλογημένη μπάντα οι Film…ευτύχησαν από πολύ νωρίς να τύχουν της θερμότατης και δικαιολογημένης υποδοχής από συλλήβδην σχεδόν τον κόσμο της μουσικής κριτικής, ξεκινώντας από τη χαρισματικότητα του πρώτου τους album “>/:No Luggage”, κυρίως όμως την ανάγκη του σχετικού κοινού να προκύψει μια αγγλόφωνη μπάντα που δε θα αρκείτο αποκλειστικά στην κατάθεση των καλών της δημιουργικών προθέσεων, αλλά θα άφηνε γερές υποσχέσεις και για τα μελλούμενα, όπως ακριβώς το έπραξαν προηγουμένως, μεταξύ άλλων, οι Raining Pleasure και οι Closer. Στην πραγμάτωση δε αυτών οι Film διαθέτουν ένα ξεχωριστό ατού…η φωνή της Ελένης Τζαβάρα δύναται να μετακυλήσει το ενδιαφέρον του ακροατή από την ενδεχόμενη συνθετική μετριότητα, στις καθαυτές βοκαλιστικές αρετές, δε χρειάστηκε όμως να καταφύγουν σε αυτό το τέχνασμα συχνά, μια και τα κομμάτια του “>/:No Luggage” δεν παραπλανούν, δε συνιστούν μεταμφιεσμένη κενότητα.. Στα χνάρια της κιθαριστικής alternative dreamy σχολής των Mira, Claire Voyant και Denali, με σαφείς αναφορές σε PJ Harvey και Kristin Hersh (Throwing Muses), ακούστηκαν ιδιαίτερα χάρη στα “Jokulhlaup” και “This Is Not A Lovesong (?)”, το πρώτο με μια παιγνιώδη εκτονωτική διάθεση, το δεύτερο βουτηγμένο σε μια εξομολογητική αισθαντικότητα, ήταν καταδικασμένα να αρέσουν και να αποτελέσουν τους «κράχτες» σε ένα κατά τα άλλα συνολικά αξιολογότατο ντεμπούτο.

3 χρόνια μετά κι έχοντας στο μεταξύ μεταπηδήσει από τη Hitch-Hyke στην ΕΜΙ επιστρέφουν, κατά δήλωση των ίδιων, με «νέο ήχο» και επιρροές από «τη darkwave σκηνή των 80’s, την pop, την post-punk και dance μουσική, διατηρώντας πάντα το προσωπικό τους στυλ» κι απομένει να δούμε πόσο εναρμονίζονται οι παραπάνω σχετικά ετερόκλητες θεωρητικές προσεγγίσεις, με την παραδοθείσα πραγματικότητα του ίδιου του cd, αλλά και κατά πόσο επέδρασε αρνητικά ή θετικά ο πρώτιστος μουσικοκριτικός εναγκαλισμός, εφησυχάζοντας ή κινητοποιώντας τις δημιουργικές ανησυχίες του συγκροτήματος.

Ευθύς εξαρχής οι διαφοροποιήσεις είναι έκδηλες κι ίσως ξενίσουν, μια κι οι προσδοκίες ενδέχεται να διαψευστούν…οι πρώιμες περισσότερο εσωστρεφείς καταβυθίσεις τους έχουν παραδώσει τα πρωτεία του ενδιαφέροντος σε μια ελεγχόμενη τραχύτητα, με οργισμένα φωνητικά και πιο φρενήρεις ρυθμούς (ιδανικό παράδειγμα το “Frenzy“), που καταδεικνύουν τη διάθεση της μπάντας για αμεσότερη μετάγγιση του υλικού της. Σε πρωτογενές επίπεδο φαίνεται να θυσιάζουν τη συναισθηματικότητα των αρχικών τους καταθέσεων, για την παγερή ευθύτητα των εκφραστικών μέσων της post-punk περιόδου, όπως την επανέφεραν οι άλα Interpol μπάντες με τα κοφτά κιθαριστικά ξεσπάσματα και τις σκοτεινές αποχρώσεις. Ανεξάρτητα όμως από τις όποιες προθέσεις, είναι το ίδιο το κυρίαρχο διαφοροποιό στοιχείο των Film, η φωνή της Τζαβάρα, που επισυνάπτει στα ψυχροπαγή τους δημιουργικά ελατήρια, το τόνο της απόγνωσης, αλλά όχι της παραίτησης. Δεν έχουμε να κάνουμε με στεγνές, χωρίς ικμάδα πάθους ερμηνείες (και κατά βάση συνθέσεις), αλλά για λυγμικές απολογίες, θρηνητικές εντάσεις και επαμφοτερίζουσες κραυγές, έμπλεες εκφραστικότητας, που συγχρωτίζονται «φυσιογνωμικά» με τα «αυστηρά» φωνητικά του Δημήτρη Μπόρση (“Stop Stop” κα).

Μουσικά λοιπόν αρκετά επίκαιροι, μέσα στην ανανεωμένη παλαιότητα των διακριτών αναφορών τους. Στο κομμάτι “Alarm” έρχονται να μας υπενθυμίσουν τον πρότερο downtempo και trippy ατμοσφαιρικό τους βίο, συμπαρασύροντας και αναμοχλεύοντας θύμησες από Racermason, ενώ στο “Krash” ξορκίζουν θριαμβευτικά το πάντα υπολανθάνον φαντάσμα των Placebo…καιρός τους είναι να παίξουν με «δαίμονες». Δεν μπορώ όμως και να μην επισημάνω πως το ηχητικό ψηφιδωτό στο οποίο επέλεξαν να συμμετάσχουν δείχνει σημεία κόπωσης και κορεσμού, όσο κι αν το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους υπερκεράζει εγγενείς αδυναμίες της μουσικής φόρμας. Είμαι όμως αισιόδοξος κι αυτό το οφείλω στη σύνθεση που κλείνει το cd…το “Sss!” αποτελεί, κατ’ εμέ, το magnum opus στο σύνολο της δισκογραφικής τους κατάθεσης και υποδεικνύει το δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουν, για να απεγκλωβιστούν από τα στεγανά της post-punk/indie έκφρασης. Πρόκειται για μια 7λεπτη ωδή στην ανατρεπτικότητα που συγκεράζει όλες τις προϋπάρχουσες ηχοεκφάνσεις του συγκροτήματος στη βάση μιας idm/post-rock εκδοχής, που κλιμακώνεται από την φαινομενικά «αθώα» μπαλαντοειδή έναρξη σε ένα ντελιριακό τελικό «ξεγύμνωμα». Οι Under Byen όπως θα ακούγονταν μέσα από τις κιθάρες των Dreamend. Η άρτια παραγωγή αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τόσο την τεχνική ωριμότητα της μπάντας, όσο και τις συνθετικές ιδέες που δεν είναι τόσο προβλέψιμες, όπως το ομολογηθέν ύφος μπορεί να αφήνει να διαφαίνεται.

Οι Film λοιπόν δείχνουν να θέλουν, κυρίως όμως αποδεικνύουν πως μπορούν, να μην καταστούν φτωχοί συγγενείς των ακουσμάτων τους. Το “Angel B” αποκαλύπτει την πασίδηλη επάρκειά του και κάτι περισσότερο…άλλωστε η επάρκεια δεν ήταν ποτέ καλλιτεχνικό ζητούμενο, σε αντιδιαστολή με την υπέρβαση. Και με αυτήν την τελευταία δε φαίνεται να τα πηγαίνουν κι άσχημα.

Μια τελευταία παρατήρηση που μόνο έμμεσα αφορά το συγκρότημα. Το album συνοδεύεται κι από το σηματάκι Copy Control. Η επισήμανση γίνεται για να γνωρίζει a priori ο εκάστοτε μουσικόφιλος τι παίρνει με τα χρήματα που δίνει.