Όλα ξεκίνησαν από μία απλή ερώτηση στα τέλη καλοκαιριού 2005… Πάμε να δούμε τους Depeche Mode στο εξωτερικό; Μία όχι και τόσο ρητορική ερώτηση καθώς παρεμβάλλονται πολλοί εξωγενείς παράγοντες και κανείς δεν ξέρει πως θα είναι μετά από 5-6 μήνες.

Το μόνο που ξέραμε ήταν ότι έχουν βγάλει καινούριο single -το οποίο είχαμε από τον Αύγουστο και είχαμε τρελαθεί- και κάποιες ημερομηνίες που θα έκαναν συναυλίες ανά την υφήλιο. Μόλις είδαμε Μαδρίτη δεν το ξανασκεφτήκαμε. Τι και αν έπεφτε μέσα στην εξεταστική, τι και αν έχουμε τόσες άλλες επαγγελματικές υποχρεώσεις, πήραμε την απόφαση με βάση το συναίσθημα και το πάθος για τους Depeche και κλείσαμε εισιτήρια, αεροπορικά και ξενοδοχεία. Εισιτήρια μάλιστα βρήκαμε και για τις δύο συναυλίες στην αρένα.

Η Μαδρίτη όμορφη και το γήπεδο φανταστικό αλλά η ιδέα της συναυλίας ήταν που μας μάγευε. Δεν μας ένοιαζε ούτε η κούραση του ταξιδιού, ούτε η εξάντληση από την χθεσινή νύχτα με μόλις δύο ώρες ύπνο. Το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν η στιγμή που θα είμαστε μέσα στο γήπεδο και θα γίνουμε μέρος αυτού του παλλόμενου από πάθος και έξαψη κοινού. Πάθος και έξαψη που θα προέρχονταν από τα οπτικά και τα ακουστικά ερεθίσματα των Depeche Mode.

Oι πόρτες άνοιγαν στις 19.00 αλλά είχαμε πει να πάμε νωρίς την πρώτη μέρα για να μπούμε πρώτοι. Τελικά φθάσαμε 18.30 και αντικρίσαμε το αναμενόμενο. Πάνω απο 250 άτομα σε κάθε είσοδο για να μπουν στην αρένα! Μετά από την πρώτη απογοήτευση ήρθε η έμπνευση. Πήγαμε στους πρώτους της ουράς ρωτώντας τους αν είναι εκεί η είσοδος για την πίστα. Μας απάντησαν ναι και δεν θέλαμε τίποτα άλλο. Κάτσαμε εκεί, δίπλα τους και περιμέναμε. Κανένας δεν μας πήρε χαμπάρι! Ο Έλληνας έκανε πάλι το θαύμα του.

Στις 19.25 άνοιξαν οι πόρτες και ορμήσαμε μέσα. Κανένας δεν μπορούσε να μας σταματήσει. Κατεβαίναμε τρέχοντας τις σκάλες για να βρεθούμε όσο πιο γρήγορα γινόταν κοντά στην πίστα. Τα καταφέραμε τελικά και βρεθήκαμε 2 μέτρα μακριά από τα κάγκελα. Η ηδονή ήταν απίστευτη. Είχαμε πετύχει αυτό που θέλαμε έστω και με πλάγιο τρόπο. Είμασταν μέσα στο γήπεδο και μάλιστα σε πολύ καλό σημείο. Το γήπεδο επιβλητικό και σύγχρονο και η πίστα έτοιμη να μας υποδεχτεί. Η αρένα γέμισε σε λιγότερο από μία ώρα.

Ο κόσμος μπροστά ήταν ετερόκλητος και σε καμία περίπτωση το κοινό που περιμέναμε. Οι ματιές γύρω από την πασαρέλα μας διέψευσαν. Είχαν έρθει από Χιλή, Αργεντινή, Παναμά και Μεξικό(μάλλον και λόγω φυλετικής συγγένειας…).Δεν μας ένοιαζαν όμως οι άλλοι, ούτε και η κούραση που άρχιζε να κάνει εμφανή την παρουσία της: είχαμε κάνει το ταξίδι αυτό για τη συναυλία και μόνο και το μόνο που περιμέναμε ήταν να ξεκινήσει αυτό το μαγικό οπτικοακουστικό αλλά και συναισθηματικό ταξίδι.

Η ώρα ούτε που καταλάβαμε πως πέρασε και 20.30 ακριβώς έκαναν την εμφάνισή τους οι Bravery.

Τα φώτα έκλεισαν και οι πρώτες ιαχές ακούστηκαν. Κοίταξα πίσω μου και είδα την αρένα γεμάτη αλλά τις εξέδρες μισοάδειες. Γύρισα μπροστά και είχαν ήδη κάνει την εμφάνιση τους οι Bravery.

Τι λένε αυτοί , ρώτησα τον φίλο μου που είχε πάει και στο Dusseldorf και μου απάντησε ότι είναι αρκετά αξιόλογοι. Δεν είχα παρα να τους ακούσω. Ο ήχος τους ροκ αλλά όχι εκωφαντικός με ωραίο ρυθμό που μπορείς να πεις ό, τι ήταν αυτό που έπρεπε για support.Ο τραγουδιστής τους, με σκισμένο τζην και βαμμένο νύχι μαύρο, βγήκε και νόμιζες ότι είχε πάρει … καθώς παραπάταγε συνεχώς. Γεγονός που με διέψευσε( καθώς και την επόμενη μέρα η σκηνική παρουσία ήταν ακριβώς η ίδια, δείγμα σκηνοθετημένης παρουσίας και όχι και τόσο alternative διάθεσης. Η φωνή του χανόταν μέσα στη μουσική και σου έδινε την αίσθηση ότι δεν είχαν κάνει και όση πρόβα έπρεπε. Τα κομμάτια τους πάντως, αρκετά καλά και ευήκοα σε κάνουν να θέλεις να τους ακούσεις και στο cd.

30΄ έκατσαν στην σκηνή, τους χειροκροτήσαμε(…) και έφυγαν. Ξαφνικά βλέπεις έναν οργασμό από τεχνικούς και ηχολήπτες να ορμούν στην σκηνή και να την ετοιμάζουν για αυτό που από τόσο μακριά ήρθαμε. Στο βάθος της σκηνής ένα τεράστιο πανό με τον άγγελο και μπροστά τρία σημεία καλυμμένα.Σιγά σιγά αποκαλυπτόντουσταν μπροστά μας με αργό σχεδόν ηδονικό τρόπο. Τα δύο δεξιά σημεία φανέρωσαν δύο stands ασημένια με φώτα μπροστά που αμέσως καταλάβαινες ότι ήταν τα synthesizers.Αριστερά δεν ήξερες όμως τι ήταν αυτό που κρεμόταν. Ρώτησα τον φίλο μου και μου είπε ότι ήταν κάτι σαν ντισκομπάλα με οθόνες που περνούν μηνύματα- πάντα κυνικός .

Η μουσική που ακουγόταν άρχιζε να γίνεται δυνατότερη, ένα μείγμα progressive με trance που σου ανέβαζε περισσότερο τη διάθεση. Η σκηνή ήταν τώρα έτοιμη και όλοι είχαν εξαφανιστεί. Τα όργανα όλα ήταν στη θέση τους και τα μικρόφωνα του Martin (με φτερό μαύρο) και του David τους ανέμεναν. Η μουσική ανέβηκε περισσότερο και η αγωνία το ίδιο. Απο στιγμή σε στιγμή θα έκαναν την εμφάνιση τους. Το στάδιο ήταν σχεδόν γεμάτο και τα πρόσωπα όλα ήταν στραμμένα στην πίστα περιμένοντας την είσοδο των Depeche Mode. Ήπιαμε την τελευταία γουλιά από την μπύρα και πετάξαμε το ποτήρι. Είμασταν έτοιμοι ψυχή και σώμα.

Η μουσική σταμάτησε και ξεκίνησε μία άλλη εισαγωγική του show.Τα φώτα έσβησαν και τα μέλη των DM έκαναν την εμφάνισή τους. Πρώτα τα πρόσθετα μέλη και μετά ο Fletch με τον Martin.Ο Martin φορούσε ένα περίεργο μαύρο σκουφάκι με κορδόνια απο κάτω από τα αυτιά και ένα χνουδωτό λοφίο στο οροφιαίο τμήμα του. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε εκείνη τη στιγμή ήταν να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να λειτουγήσει με ένστικτο. Δεν μπορούσαμε ούτε να σκεφτούμε , ούτε να μιλήσουμε , ούτε να αντιληφθούμε τίποτα άλλο πέρα από αυτό που αντικρύζαμε εκείνη την ώρα. Μόνο να αισθανθούμε…Άναρθρες κραυγές που υποδήλωναν έκσταση και ηδονή έβγαιναν από το στόμα μας…αντιδρούσαμε με βάση το ένστικτο….

Έχουν πάρει όλοι τις θέσεις τους σε λίγα δευτερόλεπτα και περιμένουμε την εμφάνιση του David…ξεπροβάλλει από πίσω με το γνώριμο ντύσιμο –κοστούμι και γιλέκο όντας από μέσα γυμνός-και με το που κάνει την είσοδό του στο stage ένα παραλήρημα οπτικών ερεθισμάτων και ακουστικών ιαχών από το εκστασιασμένο κοινό μας προϊδεάζει για το μαγικό ανεπανάληπτο ταξίδι που θα κάνουμε όλοι μαζί. Οδηγοί οι Depeche και επιβάτες εμείς το κοινό που τους λατρεύει….

Ξεκίνημα με το A pain that I am used to:το τέλειο κομμάτι για εισαγωγή! Πορωτικό με δυνατή εισαγωγή και σκληρό ήχο για να μπούμε δυνατά. Ο David αρχίζει να χτυπιέται στην σκηνή και μαζί και εμείς στην αρένα. Όλοι μπροστά έχουμε γίνει ένα. Ξεκινάει να τραγουδάει και έρχεται μπροστά μας. Παραληρούμε και τραγουδάμε μαζί του με φωνή που νομίζεις ότι είναι δυνατότερη απο του David….Στο ρεφρέν όλο το στάδιο χοροπηδάει και φωνάζει. Κανένας δεν καταλαβαίνει τι κάνει , η μουσική και η απαράμιλλη φωνή του David είναι αυτή που σε πηγαίνει. Τελειώνει το κομμάτι και ακούς τη φωνή του David να σε καλοσωρίζει : “Goodevening Madrid! ! ”Το κοινό νιώθεις ότι απαντάει με μία φωνή που είναι το δικό του καλωσόρισμα στους Depeche…

Ακολουθεί το John the Revelator.Το πανό με τον άγγελο πέφτει και εμφανίζονται video-walls ανακατεμένα μεταξύ τους να δείχνουν εικόνες από το stage.Έμφαση στο ρεφρέν που είναι η πρώτη φορά στη συναυλία που ο David μας δίνει το μικρόφωνο να τραγουδήσουμε μαζί του …και δεν τον απογοητεύουμε….who’s now shouting:John the Revelator! !

Αμέσως μετά το κομμάτι-έκπληξη που οι παλιοί το περιμέναμε με μεγάλη ανυπομονησία. Ο φίλος μου με είχε προϊδεάσει αλλά δεν το περίμενα τόσο καλό: Question of time! Ο David έχει αρχίσει να ιδρώνει καθώς δεν έχει σταματήσει να χορεύει, να γυρίζει γύρω από τον εαυτό του κρατώντας το μικρόφωνο(κλασσικά ! ) και να πηγαίνει πάνω κάτω, παρασύροντας μας και εμάς σε ένα ξέφρενο γλέντι. Στην κυριολεξία μπροστά χορεύουμε συνέχεια χτυπώντας συνεχώς τα χέρια μας ή υψώνοντας τα απλά θέλοντας να αγγίξουμε τον David ο οποίος βρίσκεται μόλις 2 μέτρα μακριά μας. Τόσο κοντά και τόσο μακριά συγχρόνως…Σε κάποια στιγμή κάνει το πέρασμά του από την πασαρέλα. Όλοι σπρωχνόμαστε προς τα εκεί παρακινημένοι από τη μαγεία της εικόνας. Όχι δεν ήταν ψεύτικο, δεν ήταν ουτοπία: είμασταν ακριβώς δίπλα του και ο David είχε γίνει ένας από εμάς. Οι φωτογραφικές μηχανές και τα κινητά δεν είχαν σταματήσει καθόλου…Μας προτρέπει να τραγουδήσουμε: “It’s just a question of time…..” Όλο το στάδιο ξέρει τα λόγια…Martin και David δίνουν show χορεύοντας δίπλα δίπλα ξεσηκώνοντας όλο το στάδιο.

Policy of truth στη συνέχεια με τον γνώριμο ήχο από το παλιά να μας διαπερνάει,  φέρνοντας εικόνες από το παρελθόν μέσα από τραγούδια που εδραιώθηκε η αγάπη μας για αυτό το γκρουπ και μετά Precious:αισθάνεσαι σιγουριά καθώς το ακούω από τον Αύγουστο και είναι το πρώτο single από το νέο τους άλμπουμ, αυτό που μας έκανε και βρισκόμασταν εκεί.

Walking in my shoes, από τα κομμάτια που αρέσουν πολύ στον David και φροντίζει να μας το αποδείξει, αποδίδοντάς το καταπληκτικά. Η «ντισκομπάλα»-πομπός και αρωγός συναισθηματικών μηνυμάτων που προαναφέρθηκε να κρέμεται από την οροφή δίνει το δικό της στίγμα εντάσσοντας μας στο νόημα και στα συναισθήματα του κάθε κομματιού. Σε οθόνες περνούν λέξεις –μηνύματα του κάθε τραγουδιού και νομίζεις ότι αυτές οι λέξεις ήταν αυτές που ήταν στο μυαλό του Martin όταν τα έγραφε :absolution, forgiveness, conclusion ….στο σόλο κιθάρα ο Martin βγαίνει μπροστά παίζοντας κιθάρα αφήνοντας τον David –που έχει βγάλει το σακάκι του-πίσω για λίγο να λικνίζεται αντικρίζοντας το κοινό του σταδίου. Τα video wall δείχνουν χαρακτηριστικά σημεία από το κλιπ με την τερατόμορφη αλλά απίστευτα σαγηνευτική και μυστηριώδης κοπέλα να κάνει τα δικά της βήματα.

Suffer well τραγούδι έκπληξη καθώς δεν είχα δώσει τόση σημασία σε αυτό όταν άκουγα το cd. Φυσικά άλλη η αίσθηση όταν το ακούς ζωντανό. Ο David το τραγουδάει με περίσσιο πάθος λες και έχει γραφτεί για τον ίδιο. Οι κάμερες αλλάζουν συνεχώς φόντο πότε με κόκκινα γυαλόχαρτα, πότε με χάντρες μπροστά από τον φακό …Το αποτέλεσμα στο video wall είναι εκπληκτικό….Το suffer well είναι από τα αγαπημένα μου πλέον.

Ο David αποσύρεται για λίγο και δίνει το μικρόφωνο στον Martin. Damaged people, με το γνωστό σχεδόν μελαγχολικό του ύφος του, ξέρεις αυτομάτως ότι είναι κομμάτι που προορίζεται αποκλειστικά για να τραγουδηθεί από τον Martin.Κουνάει τα χέρια του σαν να θέλει να γίνει και αυτός ένα με εμάς. Martin, Martin, Martin το κοινό τον αποθεώνει και έρχεται η ώρα του Home.Ο πομπός συναισθηματικών μηνυμάτων αρχίζει να εμφανίζει τη λέξη σπίτι σε διάφορες γλώσσες(όχι όμως και στα ελληνικά…γιατί Αnton; ).Το κομμάτι ξεκινάει απαλά, μελωδικά αλλά η συνέχεια μόνο ήρεμη δεν είναι. Στο πρώτο κόψιμο ο Martin σκάει το πρώτο χαμόγελο και τραβάει τα κορδόνια από τον σκούφο του με τα δύο του χέρια διάπλατα. Θέλει να αισθανθεί «σπίτι του» , βγάζει τον σκούφο και αποκαλύπτονται τα ξανθά μαλλιά του. Το κοινό τον αποθεώνει βγάζοντας ιαχές θαυμασμού για τον Martin, τον εμπνευστή των δικών μας συναισθημάτων μέσα από τα τραγούδια του. Συνεχίζει και το τραγούδι έχει αποκτήσει ένταση και ρυθμό, ο Martin τραγουδάει δυνατότερα και όλοι τον ακολουθούμε. Κουνάει το δεξί του χέρι και αποτυπώνεται η ένταση και το πάθος στο πρόσωπο του :finally I found where I belong….feels like home …..όπου και να πας με το κοινό αυτό you will feel like home Martin….!

I want it all το κοινό ηρεμεί και αφήνεται στη μελωδική φωνή του David που νομίζεις ότι γίνεται σαν τον χαμαιλέοντα. Αλλάζει όποτε θέλει και τον προστάζει το ύφος του τραγουδιού. Τώρα έχει γίνει απαλή,  διαπεραστική ,  σε αγγίζει εκεί ακριβώς που περιμένεις.Come on over lay down beside me….η φωνή γίνεται προστακτική με τόνο που δεν μπορείς να αντισταθείς…

The sinner in me: πολύ δυνάτο κομμάτι. Ο David έρχεται μπροστά μας και δίνει όλο το πάθος του. Κοιτάω γύρω στις εξέδρες και όλος ο κόσμος το τραγουδάει με σηκωμένα χέρια. Τη στιγμή που χαλαρώνει το κομμάτι (μετά από 3’) ξεκινάει το show…..ο ρυθμός του κομματιού ανεβαίνει, ο Martin με την κιθάρα του βγαίνει μπροστά και χοροπηδάει ενώ ο David βρίσκεται στο κέντρο της πίστας μπροστά από τον ντράμερ και έχει πέσει στα γόνατα παλλόμενος. Όλα αυτά μέσα σε ένα απίστευτο καταιγισμό φωτορυθμικών και strobo που ανεβάζουν περισσότερο την ένταση.

Και έρχεται η στιγμή που περιμέναμε. I feel you: το τραγούδι που γουστάρει ο David περισσότερο και δεν μας απογοητεύει. Ενα κομμάτι που για προσωπικούς λόγους έχει ιδιαίτερη σημασία. Μου θυμίζει όλες εκείνες τις φήμες που έλεγαν τότε (1991-2 αν θυμάμαι καλά) ότι ο David είχε πεθάνει από ναρκωτικά και οι DM είχαν διαλυθεί. Και ξαφνικά βγαίνει το I feel you και μας στέλνει όλους, Ο David με μακρύ μαλλί στο πίσω μέρος του simgle, με tattoo και εντελώς διαφορετικό ήχο….Θυμάμαι ξαφνικά που ήμουν τότε που είχα πάρει το single μόλις είχε πρωτοβγεί και μετά στο Songs of Faith and Devotion party στο Τέσσερα με live ανταπόκριση τους από Αγγλία…Όλες αυτές οι εικόνες σε δευτερόλεπτα καθώς ο David έχει πάρει την πετσέτα που σκουπίζεται και την προτείνει στο κοινό όπως ο ταυρομάχος στον ταύρο του….Οι Ισπανοί παραληρούν …εμείς απλώς αφήνουμε να φανεί ένα μειδίαμα…..
Μας έχει δώσει το μικρόφωνο και τραγουδάμε: “it’s just the morning of our love,  it’s just the dawning of our love…! ! ! ” O David με αργές,  λάγνες κινήσεις βγάζει το γιλέκο του…και εμφανίζεται ένα απίστευτο tattoo στην πλάτη του. Είναι σε μορφή tribal, τριγωνικό και καλύπτει τη μισή του πλάτη σχεδόν. Αρχίζει τα κουνήματα όπως μόνο εκείνος ξέρει και παρασύρει όλον τον κόσμο. Κάτι Ισπανιδούλες δίπλα μου έχουν πάθει πλάκα φωνάζοντας όλο και δυνατότερα….Το video wall πίσω δείχνει μία γυναίκα που βάφεται και στο τέλος καταλήγει να κοιτάει γυμνόστηθη και γεμάτη ναρκισσισμό το πλήθος. Ανεβαίνει στην πασαρέλα και δίνει πάλι το μικρόφωνο στο κοινό.Η εικόνα είναι πραγματικά σαν ψεύτικη. Όλο το στάδιο,  12.000 κόσμος κάνει ότι του λέει ο David,  κινείται σε ρυθμούς David Gahan….

Ακούω ένα γνώριμο ήχο που αμέσως καταλαβαίνω ποιανού τραγούδι εισαγωγή είναι…Behind the wheel, με απόδοση περισσότερο electro παρά rock.Ο David παραληρεί και πηγαίνει από τη μία γωνία στην άλλη .Δεν έχει κουραστεί καθόλου. Μου θυμίζει την εισαγωγή από το 101 και το θρυλικό μετά το τέλος του τραγουδιού τότε: Thank you….! Goodevening Pasadena..!

Έχουμε μπει πλέον στα τραγούδια με τα οποία έχουμε βιώσει τους Depeche Mode ….World in my eyes με τον David να κυκλοφορεί ημίγυμνος στην πίστα. Δεν έχουμε κουραστεί να τραγουδάμε και να χορεύουμε καθόλου. Όλοι μπροστά στην αρένα δίνουμε το έναυσμα για το πάθος χωρίς να υστερούν καθόλου οι εξέδρες .Κοιτάω αριστερά και δεξιά και όλος ο κόσμος χορεύει… Μπορείς αν προσπαθήσεις λίγο να αισθανθείς όλη αυτή την ενέργεια που βγαίνει από τα συναισθήματα του κόσμου….Άραγε πως αισθάνεται ο David αντικρύζοντας ένα τέτοιο θέαμα…;  είναι μία καλή απορία…Τώρα έχει πάει στην άλλη άκρη και τραγουδάει : “that’s all there is , nothing more than you can touch now that’s all there is…”,
πιάνοντας προκλητικά τα γεννητικά του όργανα και προτείνοντας τα γελώντας προς στο «ανυποψίαστο» κοινό. Ο φίλος μου δείχνει να σοκάρεται.

Ξεκινάει το αγκομαχητό και η κιθάρα δίνει τον τόνο…Personal Jesus. Στέκεται μπροστά μας και μας παροτρύνει να ακουμπήσουμε την πίστη μας , το Θεό(; ) μας. Στο ρεφρέν μας δείχνει τα χέρια του και μας καλεί να τα σηκώσουμε. Κάνουμε ότι μας λέει :”reach out touch faith”
Αυτό γίνεται σε κάθε ανάλογη φράση και να τραγουδάμε συγχρόνως.

Τελευταίο κομμάτι το Enjoy the silence…τι να πρωτοσχολιάσει για αυτό το τραγούδι-θρύλο. Η προσθήκη της κιθάρας δίνει ένα διαφορετικό τόνο που το κάνει ακόμα καλύτερο και ξεχωριστό –δείγμα ότι οι Depeche συνεχώς ανανεώνονται…Ο David λικνίζεται σαγηνευτικά εκπέμποντας σεξουαλικά μηνύματα. Τα video wall δείχνουν την κλασσική εικόνα με τον βασιλιά και την σεζ-λονγκ (σε κινούμενα σχέδια) να προχωράει ώσπου να βρει το ιδανικό μέρος για να απολάυσει την ησυχία. Αυτή είναι όμως η μοναδική που δεν θα βρει μέσα στο Palacio Des Portes καθώς οι ιαχές και οι φωνές από τα τραγούδια στο κομμάτι αυτό έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Ο ρυθμός του αλλάζει όπως γίνεται σε κάθε συναυλία και ο Martin έχει βγει μπροστά με την κιθάρα και πηγαίνει από τη μία άκρη στην άλλη. Τα φώτα χορεύουν στους δικούς τους ρυθμούς και οι εικόνες στα video wall επίσης με τον καμεραμαν μπροστά μας να κουνάει την κάμερα πάνω κάτω. Η ένταση αποτυπώνεται σε όλα τα μέλη της πίστας και ακόμα και ο ήρεμος Fletch κοπανιέται με το synthesizer του….Στην κυριολεξία αισθάνεσαι το στάδιο να δονείται.

O Dave χαιρετάει το κοινό και μαζί του και τα υπόλοιπα μέλη …μας ευχαριστούν και φεύγουν από την σκηνή….είναι οι μόνοι όμως που έχουν μετακινηθεί. Κανένας από το κοινό δεν έχει διάθεση να φύγει αν δεν ικανοποιηθεί πλήρως , αν δεν ρουφήξει μέχρι τελευταίας σταγόνας τον ιδρώτα του David.Όλοι εκεί στέκουμε ακίνητοι και τραγουδάμε- προστάζοντας στην ουσία τους DM να ξαναβγούν…

Η πόρτα πίσω από τη σκηνή ανοίγει και οι πρώτες ιαχές ακούγονται…
Εμφανίζεται ο Martin μέσα σε πραγματικό ντελίριο ενθουσιασμού. Τραγουδάει το Shake the disase σε ακουστική έκδοση με τη βοήθεια μόνο ενός από τα υπόλοιπα μέλη. Τραγούδι έκπληξη και αυτό για τη συναυλία και φυσικά καλύτερο από το Somebody (προσωπικά).Αποθεώνεται από το κοινό που τον λατρεύει στην ουσία για τα τραγούδια και τα συναισθήματα που μας έχει προσφέρει όλες αυτές τις δεκαετίες. Έχουμε αγαπήσει, έχουμε κλάψει , έχουμε γελάσει , έχουμε χορέψει και βιώσει γενικότερα συναισθήματα που θα τα θυμόμαστε για μια ολόκληρη ζωή χάρη σε αυτόν τον κύριο….Martin, Martin,  Martin με μία φωνή όλο το στάδιο επιβεβαιώνει αυτά που σκέφτομαι. Είναι πραγματικά απίστευτο να μοιράζεσαι κοινά συναισθήματα με ξένους –στην κυριολεξία- ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να επικοινωνήσεις μόνο με αυτόν τον τρόπο….

Έρχεται και ο Dave μαζί με τα άλλα μέλη και διαδραματίζεται ένας σύντομος διάλογος μεταξύ Martin – Dave σχετικά με τις επευφημίες του κοινού.O Dave τον ρωτάει πως αισθάνεται και ο Martin απαντάει φανταστικά…(Την επόμενη μέρα έγινε κάτι απίστευτο σε αυτό το σημείο που θα το αναφέρω στη συνέχεια! ! ) .Φωνάζει και ο Dave “Martin,  Martin” και ξαφνικά το στάδιο απογειώνεται. Just can’t get enough και όλοι στον αέρα. Στα videowall να δείχνει τις φατσούλες των Depeche , ο Dave να μας «γνωρίζει» τον Fletch , ο οποίος είναι πολύ συμπαθής και καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας κούναγε τα χέρια του χαιρετώντας το πλήθος. Ο Dave ανεβαίνει στην πασαρέλα και περιμένει από το κοινό να τραγουδήσει .Το κοινό πάλλεται και δίνει ό, τι έχει. Η μουσική σταματάει και το μόνο που ακούγεται είναι ο κόσμος να τραγουδάει…”one more time…come on” φωνάζει ο Dave και εμείς δεν σταματάμε με τίποτα. Έχω βραχνιάσει αλλά η φωνή μου δείχνει να βγαίνει δυνατότερη. Ο Dave παρακολουθεί εκστασιασμένος το πλήθος και δείχνει να μην το πιστεύει…

Everything counths ακολουθεί και οι κάμερες στρέφονται σε εμάς δείχνοντας τα χέρια μας στο στίχο : ”the grabbing hands grab all they can…” .Παραληρούμε και προσπαθούμε να έρθουμε όσο πιο κοντά στην κάμερα για να μας δείξει το video wall- να γίνουμε ένα μέρος του σκηνικού. Ο David ακούραστος σταματάει να τραγουδάει σε κάποια σημεία γιατί οι δικές μας φωνές έχουν γίνει δυνατότερες και είναι σαν να τον αναγκάζουμε να σταματήσει για να μας ακούσει εκείνος. Οι φωνές μας έχουν γίνει εκωφαντικές. Εικόνες από το παρελθόν περνάνε από μπροστά μου και θυμάμαι ότι αυτό ήταν το πρώτο κομμάτι που είχα ακούσει από Depeche το 1989 βλέποντας συγχρόνως και το video clip στο MTV τότε…

Το τραγούδι τέλειωσε και μαζί και οι DM κινούνται προς αποχώρηση αλλά κανένας μας δεν κουνιέται από τη θέση του. Ξαναβγαίνουν και ξεκινάει η αποθέωση :όλοι ξέρουμε πιο κομμάτι παίζουν τώρα…Never let me down again κλασσικά σε long version με πορωτικό ρυθμό και απίστευτη ένταση. Το στάδιο έχει απογειωθεί και όλοι στις εξέδρες και στην αρένα χορεύουν ασταμάτητα και ακούραστα. Έρχεται ο David μπροστά , μας φωνάζει : “I wanna see those hands..” και βάζει το μικρόφωνο στο παντελόνι. Υψώνει τα χέρια του και μαζί και εμείς….και ξεκινάμε με το ρυθμό να τα κουνάμε αριστερά και δεξιά. Όποιος έχει πάει σε συναυλία τους μπορεί να πίασει τα συναισθήματα που αποτυπώνονται εκείνη τη στιγμή…Είσαι ένα μαζί τους , έχεις ενωθεί και ανεβαίνεις σε μία διαφορετική διάσταση συναισθημάτων. Όλες οι αισθήσεις σου είναι στην κορύφωσή τους και αφήνεσαι σε αυτή τη μαγεία της στιγμής…Τα λόγια είναι πολύ λίγα για να το περιγράψουν…

Ο Martin παίρνει το μικρόφωνο και προχωράει στην πασαρέλα. Στέκεται μπροστά από το εκστασιασμένο πλήθος. Ξεκινάει το Goodnight lovers. O David έρχεται σιγά σιγά από πίσω και μας κάνει νόημα να κάνουμε ησυχία .Τώρα έχει φτάσει δίπλα στον Martin και τραγουδάνε μαζί. Είναι το highlight της συναυλίας με πολύ όμορφη απόδοση – πρέπει να το δεις για να καταλάβεις και δεν υπάρχει λόγος αρνητικού σχολιασμού όπως είδα σε κάποια topics του forum .Το τραγούδι είναι ωραίο αλλά το κάνουν ακόμα καλύτερο οι ίδιοι με αυτήν την παρουσία τους. Τώρα είναι αγκαλιασμένοι και τραγουδάνε μαζί .Το καλύτερο επιστέγασμα για μία απίστευτη συναυλία που τη γευτήκαμε μέχρι τέλους…..”Cause when you’re lover you born to suffer…”O David σκύβει και δίνει ένα φιλί στο τέλος του κομματιού στον Martin και εκείνος χαμογελώντας χαιρετάει το κοινό που τους αποθεώνει και τους δύο αλλά και όλους τους μαζί τους συντελεστές αυτής της πανέμορφης συναυλίας….

Ο David πριν φύγει από τη σκηνή λέει :”Goodnight Madrid , See you next time….! ! ” Για πάρα πολλούς εκεί μέσα η επόμενη φορά θα είναι μετά από κάποια χρόνια …Για μας ήταν η επόμενη μέρα….

Review by Harrypischos