Μια εκδρομή του Hysterika για live των Depeche Mode είναι πάντα ένα σπουδαίο γεγονός. Η τρίτη λοιπόν στη σειρά εκδρομή στέφθηκε από επιτυχία και είμαι σίγουρος ότι θα μείνει γι’ αρκετό καιρό στο μυαλό αυτών που συμμετείχαν. Από ένα τέτοιο εγχείρημα δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και το Electrowave.gr, με το μεγαλύτερο και πιο ενεργό ελληνικό DM community, το DepecheModeForum.TK.

Θυμάμαι χρόνια τώρα να γίνονται συζητήσεις για το πόσο φανατικοί είναι οι Γερμανοί DM fans. Πολλοί από μας είχαμε ως όνειρο να δούμε τους Depeche σε κάποια συναυλία τους σε Γερμανική πόλη. Και μπορεί σε μεγάλο βαθμό αυτά που είχαμε στο μυαλό μας να επαληθεύτηκαν – παρεμπιπτόντως αν έπαιρνες μπύρα ή αναψυκτικό, καβάτζωνες ποτήρια Depeche Mode τα οποία διατέθηκαν με αυτό τον τρόπο μόνο στις συναυλίες που (θα) γίνονταν σε Γερμανία και Αυστρία, ενώ με 2 extra euros έπαιρνες κι ακόμα ένα …άδειο 😉 – όμως δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω ότι στο Birmingham το 2001 το κοινό το βρήκα πολύ πιο δραστήριο και τρελαμένο.

Αφίσες για τις δύο συναυλίες έβλεπες σχεδόν παντού στους δρόμους του Dusseldorf (με extra αυτοκόλλητο που ανέγραφε “thank you for 2 sold out concerts”), ενώ και στο ξενοδοχείο που καταλύσαμε σου δημιουργούνταν η εντύπωση ότι όλοι οι Γερμανοί που είχαν έρθει από άλλες πόλεις στο Dusseldorf είχαν ως προορισμό αυτές ακριβώς τις συναυλίες (άλλωστε οι DM μπλούζες / κονκάρδες, κλπ έδιναν και έπαιρναν). Στην πραγματικότητα πάντως αυτοί που “έβαψαν” το ξενοδοχείο σε “Depeche χρώμα” ήταν τα παιδιά του Hysterika (να σημειώσω ότι μιλάω για το Holiday Inn καθότι ένας μικρότερος αριθμός hysterikάδων κατέλυσε σε άλλο ξενοδοχείο λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά).

Μέσα στο στάδιο (LTU Arena – ποδοσφαιρικό στάδιο παρακαλώ) ένιωθε κανείς λίγο περίεργα. Μα είναι δυνατόν; 46000 κόσμος; Κι αν στους Bravery (support act) το γήπεδο δεν είχε γεμίσει 100%, λίγο αργότερα ήταν φίσκα με τον κόσμο να καλεί τον Gahan και την παρέα του να βγουν για να ξεκινήσει η ..μεγάλη γιορτή.
Οι Bravery μάλλον ήταν OK. Απλά OK όμως, τίποτα παραπάνω. Όμορφη μουσική, ωραίος ρυθμός αλλά η αλλά-Robert Smith φωνή του τραγουδιστή μάλλον έδειχνε να βρίσκεται …αλλού.

Τα visuals ήταν πολύ όμορφα, περίπλοκα και πετυχημένα. Κατά τα 2/3 (σε κάθε κομμάτι) live με πολλά και διάφορα effects και τα υπόλοιπα εικόνες γνώριμες αλλά και καινούριες πολύ ταιριαστές με την όλη ατμόσφαιρα που υπήρχε. Είναι μεγάλη υπόθεση το γεγονός ότι το όλο σκηνικό κατόρθωνε να περιλαμβάνει πολλά και διαφορετικά χρώματα, απλότητα και συνάμα πολυπλοκότητα, visuals και άλλες διάφορες εμπνεύσεις που ίσως πλησίαζαν αλλά τελικά ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν άγγιζαν το kitsch.

Ο Gahan με τις κινήσεις και την ενεργητικότητά του ακόμα μια φορά έκανε επίδειξη των εκπληκτικών frontman – ικανοτήτων του, ενώ και το live αυτό ήταν ακόμα μια επιβεβαίωση της μεγάλης βελτίωσης της φωνής του. Κι όχι μόνο της δικής του. Ο Gore με το σκουφάκι, τα φτερά και την κιθάρα του τραγούδησε καλύτερα από κάθε άλλη φορα (από όσες τον έχω προσωπικά δει/ακούσει live) ενώ ο Fletcher μάλλον είχε γι’ ακόμα μια φορά σχετικά τυπική παρουσία στην σκηνή.

“Behind the wheel”, “Walking in my shoes”, “Enjoy the silence”, “Precious”, ‘I Feel you”, “Α Question of lust”, “Everything Counts” ήταν μάλλον οι καλύτερες στιγμές (για μένα), αν και σ’ αυτή τη συναυλία δεν ένιωσα “προδομένος” από κανένα κομμάτι. Ακόμα και το όχι και τόσο καλό – κατά τη γνώμη μου – “A pain that I’m used to” φάνηκε ως ιδανική επιλογή για πρώτο κομμάτι μετά το Ιntro, το “I want it all” ερμηνεύτηκε με περίσσιο πάθος από τον Gahan, ενώ και το βαρετό “Goodnight Lovers” ήταν μια χαρά επίλογος, κυρίως έτσι όπως ερμηνεύτηκε από Gahan και Gore (δίπλα-δίπλα και ενίοτε αγκαλιασμένοι).

Δεν θα μπορούσα να μην κάνω μια μικρή αναφορά και στην καταπληκτική παρέα που έκανε την όλη εμπειρία ακόμα πιο όμορφη και γεμάτη 🙂