Η αλήθεια είναι ότι με το συγκεκριμένο review δεν έχω σε καμία περίπτωση σκοπό να προσθέσω κάτι τρομερό, κάτι φοβερό, κάτι τελοσπάντων τόσο καινούριο, κάτι που να μην έχει δηλαδή ήδη αναφερθεί όλο αυτό τον καιρό στα επί μέρους topics και posts του community μας. Κι όμως ένα σωστό και ολοκληρωμένο review δεν είναι πάντα απλά μια συλλογή από σκόρπιες σκέψεις. Πολλές φορές είναι μια ιστορία με αρχή και τέλος. Και οι ιστορίες που μπορεί να εμπνευστεί κανείς από τις δουλειές των Depeche Mode μπορούν να είναι πολύ όμορφες, αλλά ταυτόχρονα και ιδιαίτερα απλές, λιτές αλλά σχεδόν πάντα “σημαντικές” και ενδιαφέρουσες.

Μπορούν να είναι ιστορίες – παροδικού – υπέρμετρου ενθουσιασμού (excitement), ψευδαισθήσεων, πειθούς, ίσως και ασύστολων ψεμάτων, σαν αυτά που οι περισσότεροι από μας λέγαμε για καιρό στον εαυτό μας, προσπαθώντας να τον πείσουμε οτι το “Exciter” ηταν ένα καλό album. Επειδή όμως η πραγματικότητα πονάει και σίγουρα κάποια στιγμή την βρίσκουμε μπροστά μας, με ή χωρίς μεγάλη καθυστέρηση καταφέρνει σχεδόν πάντα να επινοεί “ήρωες και γεγονότα” που έρχονται να μας ξυπνήσουν, και να μας κάνουν να βλέπουμε πιο καθαρά, πιο ρεαλιστικά. Ok, θα πουν πολλοί (και συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ σ’αυτούς), δεν περιμέναμε τον ήρωα με το όνομα “PTA” για να συνειδητοποιήσουμε οτι το προηγούμενο album ήταν κακό. Παρόλα αυτά, μια σύγκριση στις περισσότερες των περιπτώσεων βοηθάει.

Θα προσπαθήσω να γίνω πιο σαφής… Μα φυσικά και το “Playing the Angel” είναι ο ήρωας της δικής μας (κι όχι μόνο) ιστορίας. Και βέβαια το Exciter δεν είναι τίποτα παραπάνω απο έναν κομπάρσο, κι εδώ αναφέρομαι σε ολόκληρη την ιστορία του αγαπημένου μου συγκροτήματος. Οι λόγοι πολλοί. Κάποιοι από αυτούς θα αναφερθούν παρακάτω.

Οταν πριν λίγους μήνες οριστικοποιήθηκε και μαθεύτηκε ότι το επερχόμενο album των DM θα συμπεριλάμβανε και κάποια τραγούδια του Dave Gahan, η αντίδραση πολλών ήταν ένα μακρόσυρτο και σχεδόν απελπισμένο “Ωωωωχ”. Δικαιολογημένο, αν αναλογιστεί και θυμηθεί κανείς το απαράδεκτο solo album που πριν λίγο καιρό είχε κυκλοφορήσει ο συγκεκριμένος …κύριος. Προσθέστε σ’αυτό και το γεγονός οτι το προηγούμενο album σε καμια περίπτωση δεν ενθουσίασε (τους περισσότερους, τουλαχιστον). Οι μισοί και περισσότεροι fans των Depeche δεν δίσταζαν χρόνια τώρα να θεωρούν και να το δηλώνουν ότι μετά την αποχώρηση του Alan Wilder οι Depeche είχαν πάψει να είναι οι …Depeche που όλοι μας είχαμε λατρέψει. Ακόμα και ο μουσικός κόσμος του Martin Gore φαινόταν γκρεμισμένος, καιρό τώρα. Έλλειψη έμπνευσης, ένα μέτριο (αδιάφορο για πολλούς) “Counterfeit 2” και μεγάλος παρασκηνιακός “πόλεμος” για το αν ο Gore είναι “μισός” Gore χωρίς τον Alan. Ουφ… πολύ απαισιόδοξα φαίνονταν όλα.

Ε, μετά απ’όλα αυτά (κι άλλα τόσα που δεν αναφέρουμε εδώ) τι μπορούσε να περιμένει κανείς απο τους Depeche Mode; Εμείς οι “φανατικοί” όλο και κάποια μικρή ελπίδα κρατάγαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας (ή μήπως απλά μέσα στην καρδιά μας; ) ότι ακόμα και τώρα στα “γεράματα” οι DM θα μπορούσαν να βγάλουν κάτι πραγματικά αξιόλογο. Και να που αυτή η μικρή ελπίδα άνθισε και έγινε χαρά από τις πρώτες ακροάσεις του νέου album.

To “Playing the Angel” είναι όντως ένα ηρωικό, μα πάνω απ’όλα ένα καλό album. Με το “Nothing’s Impossible” ο Gahan δηλώνει παρών ως δημιουργός και μας προσφέρει ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει οι Depeche Mode τα τελευταία χρόνια. Το επίσης δικό του “Suffer Well” έρχεται να μας πείσει ότι ο Gahan τελικά μπορεί να γράψει μια χαρά τραγούδια, ενώ ακόμα και το σχεδόν “ασθενικό” “I Want It all”- τρίτο πόνημα του frontman των DM – έχει μια χάρη που σε κρατάει στο μεγαλύτερο μέρος της διάρκειάς του. Το “Lilian”, που είναι και το πιο uptempo κομμάτι του album θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελεί την συνέχεια του “I Feel Loved”, ακολουθώντας όμως πιο γλυκά και ποιοτικά μουσικά μονοπάτια, ενώ το “Damaged People”, επίσης μια από τις καλύτερες στιγμές του “PTA”, με φωνητικά από τον Martin Gore έρχεται μας φωνάξει πόσο καλός δίσκος θα μπορούσε να ήταν το Counterfeit 2 (αλλά ..δεν ήταν). Κι αν το “Damaged People” τα καταφέρνει μια χαρά, το έτερο – τραγουδισμένο από τον Gore – κομμάτι, το “Macro” δείχνει να έχει κληρονομήσει έναν λανθάνων gospel-ισμό στον οποίο (δυστυχώς) φαίνεται να έχει εμμονή πλέον ο συνθέτης των DM. To “Precious” θυμίζει παλιούς καλούς Depeche και σκλαβώνει τον ακροατή όλο και περισσότερο με κάθε άκουσμά του, τη στιγμή που το “A Pain that I’m Used To” έρχεται να διχάσει, με την έντασή του αλλά και τις παραπομπές στο αδιάφορο κατ’ εμέ “The Dead Of Night”. To ρυθμικό και κορυφαίο “The Sinner in Me” καθώς και το “rockabilly” “John The Revelator” με τα βιβλικά του μηνύματα αποτελούν υποψήφια “αγαπημένα” και ακούγονται καλύτερα δυνατά, ενώ το πολύ όμορφο “The Darkest Star” θα μπορούσε να αποτελεί το ιδανικό κλείσιμο του δίσκου αν το ιδιο το κομμάτι οδηγούσε κάπου…

Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και στη δουλειά του Ben Hillier. O τύπος – δηλωμένος ως μη ιδιαίτερα μεγάλος fan των DM – μας βοήθησε να ξεχάσουμε για λίγο τον Alan Wilder, καταφέροντας να φτιάξει μια πολύ δυνατή, “βρώμικη”, πλούσια και πάνω απ’όλα ενδιαφέρουσα παραγωγή, σε αντίθεση με τη σχεδόν πεθαμένη δουλειά που είχε κάνει ο Mark Bell στο προηγούμενο album των DM.

Το “PTA” στην πραγματικότητα δεν είναι το album που θα μπορέσει να το καταλάβει απόλυτα και να το κρίνει κανείς με το πρώτο άκουσμα. Σαφώς αντιεμπορικό, έρχεται να απειλήσει ακόμα και το “ULTRA” ως “μετα-SOFAD-εποχής-αγαπημένο-DM-album” αλλά καλύτερα ας μην βιαζόμαστε. Το αν ξεπερνάει το αγαπημένο ULTRA θα φανεί μετά από μήνες, ίσως και χρόνια. Προσωπικά, νιώθω οτι προς το παρόν μπορώ άφοβα να χαίρομαι που οι Depeche Mode επέστρεψαν με μία πολύ αξιόλογη δουλειά. Τα υπόλοιπα θα τα δείξει και θα τα κρίνει η ιστορία… Και η ιστορία, συνήθως είναι γενναιόδωρη με τους ήρωες 😉

Depeche Mode – Playing the Angel

A Pain That I’m Used To / John The Revelator / Suffer Well / The Sinner In Me / Precious / Macro / I Want It All / Nothing’s Impossible / Introspectre / Damaged People / Lilian / The Darkest Star

Released 17.10.2005 / Mute (EMI)