Shadow is the shadowy hope…

Κάπως έτσι ξεκινούσε η προσμονή μου λίγους μήνες πριν, όταν μπήκα σε τροχιά αναμονής της νέας τους δουλειάς. With shadowy hopes…in static cold.
Έτσι γίνεται και η πρώτη ακρόαση, όταν στα μέσα του Σεπτέμβρη προμηθεύομαι το δίσκο. Και αποφασίζω να πάρω το δίσκο προσωπικά…γράφοντας τώρα σε πρώτο πρόσωπο όσο μου επιτρέπει ο σκοπός της συγκεκριμένης κριτικής.
Προσπάθησα αρχικά ακούγοντας το album να παραπέμψω το άκουσμά μου στις παλιότερες κυκλοφορίες τους: Στο Pale Awakening, Fragments of Memories, Emotional Screening Device, ή ακόμα στη δουλειά τους “Visionary Landscapes” ως Static Movement. Και κατόπιν κατέληξα στην ερώτηση “Is Anybody There?”. Κυριολεκτικά! Δεν πρόκειται να εντοπίσω ομοιότητες του τελευταίου δίσκου με τους προηγούμενους. Ο ήχος των Frozen Autumn είναι ένας, χαρακτηριστικός, ιδιαίτερος, γι’αυτό και γνώριμος. Ξέρει δηλαδή τί θα ακούσει κανείς όταν αγοράσει δίσκο τους. Όμως, αναρωτιέμαι, πού καταλήγει η ηχητική τους εξερεύνηση αυτή τη φορά.

Σίγουρα αυτό που λείπει και από τις δύο τελευταίες δουλειές και που μπορεί να εντοπίσει ένα εξασκημένο στον ήχο των Frozen Autumn αυτί είναι η κιθάρα: Αυτό το φυσικό τσίμπιμα της χορδής που στο “Is Anybody There?” αντικαθιστούν οι ‘συνθετικές’ παρεμβάσεις. Θα ακούσουμε άραγε ποτέ άλλοτε τα απλά αλλά καθοριστικά κιθαριστικά υπονοούμενα του Claudio? Θα δούμε ποτέ άλλοτε τους τεχνουργούς στα synths και στην κιθάρα να προβάλλουν μυστηριώδεις, επιβλητικοί και ντυμένοι στα μαύρα ακουμπώντας στην κουπαστή ενός αριστουργηματικού Fragments of Memories? Ή θα παραμείνει ο Diego να απεκδύεται των κεκτημένων μουσικών του τολμημάτων, ποζάροντας γυμνός και αναποφάσιστος μπροστά στα μουσικά κομμάτια του που εκλιπαρούν για ένα τέλος, μια κατάληξη και κυρίως για ένα θέμα!

Τα τραγούδια του δίσκου προσφέρουν οπωσδήποτε αρκετές καλοδουλεμένες, όμορφες στιγμές, οι οποίες στο πρώτο άκουσμα περνούν απαρατήρητες, σαν άγουρες ακόμα… Κι αναρωτιέμαι κατά πόσο χρειάζεται να μεριμνά ο μουσικός ώστε να προσφέρει στον ακροατή του ώριμες θεματολογικά και μουσικά δημιουργίες. Δημιουργίες, δηλαδή, που θα μπορούν να σταθούν ξεχωριστά, έχοντας τη δική τους θεματική αυτοτέλεια, συμβάλλοντας κατόπιν και στη συνοχή του δίσκου.

Δε θέλω αυτή τη φορά να αναλύσω τα κομμάτια με τη σειρά που ακούγονται στο δίσκο, παρά θα προσπαθήσω να ξεχωρίσω αυτά που εγώ θ’ ακούω για κάμποσο ακόμα καιρό.

–Polar Plateau (Dust of Basement rmx): Το τελευταίο πιο ολιγόλεπτο σε διάρκεια κομμάτι, κι όμως πολύ αξιόλογη μουσικοχορευτική εναλλαγή σε σχέση με το υπόλοιπο album. Προσβάσιμη και καλοδουλεμένη εκδοχή του μάλλον αδιάφορου original με όση δόση φαντασίας χρειάζεται από τους Dust of Basement. Δυναμικές electro φόρμες σε σκοτεινές αποχρώσεις επιλέγουν και οι Clan of Xymox με το remix στο Ashes. Η προσέγγιση βέβαια του Ronny είναι και εδώ ίδια με αυτή των τελευταίων δίσκων των Clan of Xymox (κυρίως του Farewell). Ισχυρή επιρροή των τελευταίων διακρίνεται στα περισσότερα κομμάτια, η πιο χαρακτηριστική, όμως, είναι αυτή στο “Static Cold”, 5ο κομμάτι του δίσκου, που δανείζεται την εισαγωγή από το “Stranger”.

–Oblivion: Yπoβάλλει σε αναμονή τον ακροατή, μέχρι να κορυφωθεί στιχουργικά και μελωδικά. Η αναμονή με ανταμοίβει με έναν ήπια νοσταλγικό τρόπο, ενώ ο τίτλος ‘Oblivion’ με παραπέμπει σε γνώριμα ακούσματα και στην αισθαντικότητα που αυτά μου ενέπνεαν στο παρελθόν, παρά σε ‘λήθη’. Το συγκεκριμένο τραγούδι θα είχε ισχυρότερο χαρακτήρα αν είχε δεχτεί κιθαριστικές παρεμβάσεις. Χωρίς αυτές φαίνεται κατά κάποιο τρόπο παραδομένο στην ούτως ή άλλως ηχητική του νωχελικότητα. Πάντως, το ‘Oblivion’ με έκανε ν’ ακούσω και πάλι τους γερμανούς Silence Gift, συγκρότημα από εκείνα τα σκοτεινά, ατμοσφαιρικά της Hyperium. Κι εκείνος ο στίχος “I’m offering myself to the oblivion of life” something like…. “I’ve paid my heritage to life’s reunion”..H πλήρης παράδοση…

–Faceless Names: 2ο κομμάτι του δίσκου, ξεχωρίζει για τα δύο μελωδικά synthesized layers που προσφέρονται ταυτόχρονα σε ένα αρμονικό συνταίριασμα σε δύο σημεία του κομματιού. Η φωνή του Diego εμφανώς πιο μελωδική προσθέτει ένα ακόμα συν σε μια από τις λίγες ρυθμικές εξάρσεις του δίσκου.

–Citywards: Το είχα ακουστικά παραμελημένο για αρκετό καιρό. Η καλύτερη συμμετοχή της Arianna μέχρι στιγμής. Λιτό και απέριττο κομμάτι, χωρίς τη στιχουργική πληθωρικότητα άλλων στιγμών του δίσκου. Τίτλος και στίχος υπέροχοι στην απλότητά τους!… “Traveling citywards, who to believe? Traveling citywards…” Δεν έχω ακούσει άλλο τέτοιο κομμάτι από τους Frozen Autumn: Tόσο ανατριχιαστικά κλειστοφοβικό με ξαφνιάζει, όπως οι δημιουργίες των Kirlian Camera στα πλέον πειραματικά μουσικά δείγματά τους!! Η φωνή της Arianna ακούγεται ως η μόνη κατάλληλη για το κομμάτι υποστηριζόμενη από μελαγχολικά, αργόσυρτα βιολιά, επιβλητικά στις πένθιμες ηχητικές αποδόσεις τους. Όσοι αποφάσισαν ήδη πως ο δίσκος δεν έχει σαφή προσανατολισμό και κουράζει, ας ακούσουν αυτό το κομμάτι. Ίσως αυτό μόνο καταφέρνει να συγκεντρώσει θραύσματα ενός κατακερματισμένου μουσικού υποδοχέα: αυτού του δίσκου. Ίσως δίνει τελικά την απάντηση στην ίδια την ερώτηση που υποβάλλει: “Is anybody there?”

Στο εξώφυλλο του booklet φωτογραφίζεται ένα κλειδί. Η ερμηνεία για την επιλογή αυτή καλύτερα να παραμείνει προσωπική για τον καθένα. Η πρώτη δική μου σκέψη είναι ότι υπάρχουν φορές που αναζητάμε ανύπαρκτα πρόσωπα ή στοχεύουμε ανύπαρκτα όνειρα, και άλλες που είμαστε τυφλοί μπροστά στο προφανές…and at the time no key offers any help.

“Any life spark?”

The Frozen Autumn – Is Anybody There?

1. Evening Falls
2. Faceless Names
3. Ashes
4. Polar Plateau
5. Static Cold
6. Oblivion
7. Venetian Blinds
8. Guardian Angel
9. Concavo-Convex
10. Citywards
11. Ashes (Clan Of Xymox remix)
12. Polar Plateau (Dust Of Basement remix)