Superb Ladytronic Sounds…

Δεν ξέρω αν η παραπάνω πρόταση είναι αρκετή για να περιγράψει τη νέα δουλειά των Ladytron, ομολογώ όμως ότι δεν περίμενα ότι θα την έγραφα γι’αυτούς εν έτη 2005. Κι εξηγούμαι: Σε μια περίοδο που η electroclash έχει ουσιαστικά πεθάνει με τις λαμπρές εξαιρέσεις να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, δεν περίμενα οτι οι Ladytron θα είχαν πλέον κάτι να μας πουν, κάτι να προσφέρουν. Ακούγεται θλιβερό, κυρίως οταν μιλάμε για ένα group που προσωπικά εκτίμησα εώς και λάτρεψα για κάποιες περιόδους, με δύο πολύ καλούς δίσκους στον ενεργητικό τους, αλλά και ένα live που θα μείνει για αρκετό καιρό στο μυαλό μου…

Οι προσδοκίες μου λοιπόν ήταν σχετικά μικρές αλλά αυτό δεν με σταμάτησε από το να αναζητήσω και να αποκτήσω το album οσο το δυνατόν νωρίτερα γινόταν. Είχα, βέβαια, ξεχάσει κάτι. Οι Ladytron δεν είναι τυχαία μπάντα. Κατάφεραν να δημιουργήσουν σχολή, και πάνω απ’όλα έβγαλαν ένα προσωπικό στυλ που όπως τελικά αποδεικνύεται είναι εν μερη και διαχρονικό, ξεφεύγοντας από τα καλούπια που ο όρος electroclash περιείχε απο τη γέννησή του.

Το ακόμα πιο αξιοθαύμαστο για τους Ladytron είναι ότι με αυτό το νέο δίσκο, καταφέρνουν να συνδυάσουν την διαχρονικότητα του προαναφερθέντος προσωπικού στυλ τους με την τόλμη για κάτι …καινούριο. Το “Witching Hour” είναι με διαφορά η πιο ώριμη δουλειά του group, αρκετά πιο σκοτεινή, πιο μελωδική και “πολύχρωμη”.

Το album φαίνεται να απομακρύνεται λίγο απο τον κόσμο της electroclash, χωρίς όμως να τον απαξιώνει η να μην έχει αναφορές σ’αυτόν. Σίγουρα θα βρούμε “κλασικά” Ladytron κομμάτια στο album (όπως το άγριο “High Rise”, το “βουλγαρικό” “Fighting in Built Up Areas” και τo “Weekend”) αλλά τα σημεία αναφοράς του δίσκου είναι κι αυτά που δείχνουν να ξεφεύγουν, είτε σε νοσταλγικούς pop / electropop δρόμους, είτε σε Cranberries-like στιγμές (“Last One Standing”), ή ακόμα και με αναφορές σε μουσικά μονοπάτια χτισμένα από προσωπικότητες όπως o Ian Curtis (ακούστε προσεχτικά το “AMTV” και θα καταλάβετε τι εννοώ), αλλά και με wave κιθαριστικούς ή και indie ήχους στους οποίους δεν μας είχαν συνηθίσει οι Ladytron.

Και μιας και μιλάμε για κιθάρες (στην πραγματικότητα synth-guitars) θα ήταν παράλειψη να μην κάνουμε αναφορά στο “International Dateline”, μια από τις καλύτερες ever συνθέσεις της μπάντας. Κι αν οι κιθάρες του προηγούμενου track είναι σχεδόν εθιστικές, η μελωδία που μοιάζει να ξεχειλίζει στα “All the Way”, “Soft Power” καθώς και στο φανταστικό “Beauty two” έρχονται να μας θυμίζουν οτι οι Ladytron έχουν όλο το μέλλον δικό τους, με το παρόν (τους) να συνεχίζει να μας ενθουσιάζει αλλά και να μας ιντριγκάρει.

Ladytron – The Witching Hour

01. High Rise
02. Destroy Everything You Touch
03. International Dateline
04. AMTV
05. Sugar
06. Soft Power
07. CMYK
08. Fighting In Built Up Areas
09. Last One Standing
10. Weekend
11. Beauty two
12. White Light Generation
13. All The Way